EN ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑι, 200 π. Χ. Κ. Π. Καβάφης

Ὅτι τὰ πράγματα δὲν βαίνουν κατ’ εὐχὴν στὴν Ἀποικία

δὲν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,

καὶ μ’ ὅλο ποὺ ὁποσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,

ἴσως, καθὼς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, νὰ ἔφθασε ὁ καιρὸς

νὰ φέρουμε Πολιτικὸ Ἀναμορφωτή.

Ὅμως τὸ πρόσκομμα κ’ ἡ δυσκολία

εἶναι ποὺ κάμνουνε μιὰ ἱστορία

μεγάλη κάθε πρᾶγμα οἱ Ἀναμορφωταὶ

αὐτοί. (Εὐτύχημα θὰ ἦταν ἂν ποτὲ

δὲν τοὺς χρειάζονταν κανείς). Γὰ κάθε τί,

γιὰ τὸ παραμικρὸ ρωτοῦνε κ’ ἐξετάζουν,

κ’ εὐθὺς στὸν νοῦ τους ριζικὲς μεταρρυθμίσεις βάζουν,

μὲ τὴν ἀπαίτησι νὰ ἐκτελεσθοῦν ἄνευ ἀναβολῆς.

Ἔχουνε καὶ μιὰ κλίσι στὲς θυσίες.

Παραιτηθεῖτε ἀπὸ τὴν κτῆσιν σας ἐκείνη·

ἡ κατοχή σας εἶν’ ἐπισφαλής:

ἡ τέτοιες κτήσεις ἀκριβῶς βλάπτουν τὲς Ἀποικίες.

Παραιτηθεῖτε ἀπὸ τὴν πρόσοδον αὐτή,

κι ἀπὸ τὴν ἄλληνα τὴν συναφῆ,

κι ἀπὸ τὴν τρίτη τούτην: ὡς συνέπεια φυσική·

εἶναι μὲν οὐσιώδεις, ἀλλὰ τί νὰ γίνει;

σᾶς δημιουργοῦν μιὰ ἐπιβλαβῆ εὐθύνη.

Κι ὅσο στὸν ἔλεγχό τους προχωροῦνε,

βρίσκουν καὶ βρίσκουν περιττά, καὶ νὰ παυθοῦν ζητοῦνε·

πράγματα ποὺ ὅμως δύσκολα τὰ καταργεῖ κανείς.

Κι ὅταν, μὲ τὸ καλό, τελειώσουνε τὴν ἐργασία,

κι ὁρίσαντες καὶ περικόψαντες τὸ πᾶν λεππτομερῶς,

ἀπέλθουν, παίρνοντας καὶ τὴν δίκαια μισθοδοσία,

νὰ δοῦμε τί ἀπομένει πιά, μετὰ

τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ἴσως δὲν ἔφθασεν ἀκόμη ὁ καίρος.

Νὰ μὴ βιαζόμεθα· εἶν’ ἐπικίδυνον πρᾶγμα ἡ βία.

Τὰ πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.

Ἔχει ἄτοπα πολλά, βεβαίως καὶ δυστυχῶς, ἡ Ἀποικία.

Ὅμως ὑπάρχει τί τὸ ἀνθρώπινον χωρὶς ἀτέλεια;

Καὶ τέλος πάντων, νά, τραβοῦμ’ ἐμπρός.

ΥΓ. Μου το έστειλε ο καλός μου φίλος Μ.Τη σύγχρονη ανάγνωση του ποιήματος την αφήνω σ' εσάς...