Οι αμαρτίες μου

Κάθε χειμώνα αμαρτάνω. Κάθε καλοκαίρι θερίζω τις αμαρτίες μου που θέριεψαν σαν αγριόχορτα στο λιβάδι της ψυχής μου. Ακούγεται ίσως λίγο ποιητικό, μα είναι έτσι ακριβώς όπως το γράφω. Είναι άραγε ζήτημα ρυθμών της ζωής μου; Γιατί τον χειμώνα δεν βλέπω τις αμαρτίες μου και επιτρέπω να αυξάνονται, ενώ το καλοκαίρι προβάλλουν όλες μπροστά μου;

Δεν ξέρω.

Για πολλά χρόνια τα καλοκαίρια με έπιανε ένα ακατανίκητο αίσθημα φυγής που δεν μπορούσα ούτε να του αντισταθώ ούτε και να εξηγήσω. Φυγής από τα πάντα. Το ερμήνευα ως συσσωρευμένη κούραση, ως ανάγκη ησυχίας και απομόνωσης, ως θυμό απέναντι στους άλλους που μου έφταιγαν. Μπορεί να μην έλεγα εντελώς ψέμματα στον εαυτό μου, μα τώρα βλέπω πως όλη αυτή η φυγόκεντρος δύναμη μέσα μου είχε να κάνει κυρίως με τη φυγή από τις αμαρτίες μου που πρόβαλλαν μέσα στην ανάπαυλα του καλοκαιριού θλιβερές εμπρός μου, άσχημες και τρισάθλιες. Δεν ήθελα όμως να τις κοιτώ. Ήθελα μόνο να δραπετεύω απ' αυτές, -δηλαδή να πέφτω σε χειρότερες. Δεν είχα καμία συναίσθηση. Η φυγή ήταν ο φυσικός τρόπος αντίδρασης της τυφλής μου συνείδησης στο βουνό των αμαρτιών μου που με καταπλάκωνε και ήθελα να γλιτώσω τον καταποντισμό του επάνω μου βάζοντάς το στα πόδια. Έτσι νόμιζα πως θα γλύτωνα. Αλλά ποτέ δεν γλύτωσα. Το τέχνασμα της φυγής παρέμενε τέχνασμα.

Θα αναρωτηθεί ίσως κανείς πώς αντιλαμβάνομαι την αμαρτία, -μια λέξη πολύ αμφίβολα και ποικίλλα φορτισμένη-, διότι κάθε άνθρωπος έχει μάλλον τον δικό του τρόπο να τη βιώνει, πολλοί άνθρωποι να μην την εννοούν καθόλου, και κάποιοι ελάχιστοι, ξεχωριστά θαρραλέοι, να τη συναισθάνονται διαρκώς.

Εγώ για χρόνια δεν συναισθανόμουν την αμαρτία. Ήμουν ένα αναίσθητο πλάσμα που νόμιζα πως ό, τι έκανα ήταν καλό και για οτιδήποτε κακό έφταιγαν αποκλειστικά οι άλλοι. Ήμουν απίστευτα ανόητη, αλλά δυστυχώς και πολύ υπερήφανη για την ανοησία μου. Τώρα, το περισσότερο στο οποίο έφτασα είναι να μπορώ να αντικρίζω τις αμαρτίες μου στα μέσα του καλοκαιριού. Όταν οι ρυθμοί χαλαρώνουν, όταν οι έννοιες καταπαύουν και μένω απερίσπαστη με τον εαυτό μου. Και ίσως μεγαλώνοντας...

Τώρα δε φοβάμαι να κοιτώ τις πολλές μου αμαρτίες, όσο κι αν με πονά η θέα τους, γιατί με πονά και με θλίβει πολύ. Είναι ίσως που αγαπώ ολοένα περισσότερο την ελευθερία που κάποιες στιγμές της ζωής μου ευτυχώς με τη Χάρη του Θεού τη γεύτηκα και γι' αυτό την αγάπησα τόσο. Την ελευθερία της ψυχής από τα δεσμά της πτώσης της. Από όλες αυτές τις αγκυλώσεις των παθών που μου στερούν την ειρήνη, τη χαρά, την ανιδιοτελή και ανυπόκριτη αγάπη προς όλους, συχνά και την ίδια μου την ανάσα. Για μένα κάθε μου αμαρτία είναι μια αστοχία που δημιουργεί αμέσως ένα τραύμα μέσα μου. Ένα τραύμα που συχνά τραυματίζει δυστυχώς και τους ανθρώπους γύρω μου ή και τους λίγο πιο μακριά μου. Ένα τραύμα που μου στερεί την ομορφιά της ζωής που αν και υπάρχει και χωρίς εμένα, αισθάνομαι ωστόσο πως με περιμένει να τη μοιραστώ, αφού απ' αυτήν πλάστηκα, είμαι κομμάτι της και καταντώ εξαιτίας των παθών μου καρκίνωμα στο σώμα της, με αποτέλεσμα να μολύνω εκτός από εμένα και την ίδια. Κάποτε η αμαρτία μου είναι ένας εθισμός σε συμπεριφορές που ποτέ δεν εξέτασα, γιατί ο εθισμός είναι πράγμα ύπουλο και σε κάνει να μη βλέπεις το ολοφάνερο. Εθισμός σε πράξεις αλλά και σε σκέψεις, λογισμούς καθώς λέγονται.

Αν οι άνθρωποι διαχωρίζονται σε αυτούς στους οποίους κυριαρχεί το συναίσθημα και σ' αυτούς στους οποίους κυριαρχεί η λογική, νομίζω πως μέσα τους αναπτύσσονται και αντίσοιχα πάθη διαφορετικά στην κάθε περίπτωση. Εγώ σαν συναισθηματική ύπαρξη που είμαι βρίσκομαι συνήθως ιδιαίτερα επιρρεπής σε πάθη που συνδέονται με τα αισθήματα. Αν ο αγώνας ενός πολύ λογικού ανθρώπου είναι να αφήσει κατά μέρος κάποιες φορές τη λογική και να παραδοθεί στο παράλογο ή στο καρδιακό του αίσθημα, ο δικός μου αγώνας είναι συνήθως να αφήσω στην άκρη το συναίσθημα και να βρω λογικές αντιστάσεις ή και παράλογες που θα με βγάλουν από τις παγίδες στις οποίες πέφτω. Ο συναισθηματισμός είναι ένας μεγάλος πλούτος σ' έναν άνθρωπο, αλλά, όπως συμβαίνει με κάθε μεγάλη περιουσία, απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες, μεγάλη μαεστρία και αυστηρότητα, για να τον χειριστείς γόνιμα και να αποβεί προς όφελος δικό σου, αλλά και των άλλων. Όλα κρέμονται από μια κλωστή και είναι εύκολο αυτή να φθαρεί, να κοπεί και όλα να γκρεμιστούν στο χάος παρασέρνοντάς μας μαζί τους. Η ψυχή είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και από τη λογική και από το συναίσθημα. Είτε σπαταλούμε όλη μας τη ζωή στη λογική είτε στο συναίσθημα, αν δεν βρούμε μια χρυσή τομή πέφτουμε στο χάος. Δεν είναι όμως το χάος το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί. Έχω βρεθεί ουκ ολίγες φορές μέσα του. Το χειρότερο για μένα είναι όταν δεν έχω συναίσθηση του χάους και το ακόμα χειρότερο είναι όταν χάνω την ελπίδα μου πως θα ξαναβρεθώ στο φως.

Εγώ είμαι ένας πολύ αδύναμος άνθρωπος με πάθη μεγάλα που υπερβαίνουν κατά πολύ τη θέλησή μου. Δεν υπερβάλλω και το ξέρουν μόνον όσοι με γνωρίζουν καλά. Αν τα γράφω αυτά είναι αφενός γιατί τόσο μεγάλα πάθη δεν μπορώ να τα σηκώσω μόνη μου και γράφοντας κάπως τα ξορκίζω, αλλά και γιατί δεν έχω καμία εμπιστοσύνη ούτε στις δυνάμεις μου, ούτε σιτς ικανότητές μου. Συχνά αισθάνομαι πως ο μόνος λόγος που γράφω είναι για να ζητώ διαρκώς ένα βαθύ, -και ανύποπτο πολλές φορές στα μάτια των αναγνωστών μου-, συγνώμη.

Σήμερα όμως γράφω γιατί τούτες τις μέρες που διανύουμε για να φτάσουμε στον Δεκαπενταύγουστο και να γιορτάσουμε την Παναγία μας, πηγαίνοντας κάθε απόγευμα στις Παρακλήσεις ανακουφίζομαι και παρηγοριέμαι τόσο πολύ μέσα στην μεγάλη αγκαλιά της που αισθάνομαι πως ακόμα κι εγώ μπορώ και ανασαίνω. Η καρδιά μου αλαφραίνει κι η ψυχή μου ελευθερώνεται από τα δεσμά που επέτρεψα το χειμώνα και όλους τους χειμώνες της ζωής μου να ζωστεί δίχως σκέψη, απρόσεκτα ή ηθελημένα μέσα στην ανοησία και την υπερηφάνεια μου.

Δεν θέλω να πληγώνω τον Θεό, αλλά το κάνω, κι ας ξέρω πως ο Θεός δεν πληγώνεται από κανέναν γιατί δεν παθαίνει από τίποτα, πάλι εγώ πληγώνομαι τραυμαίζοντας τον δεσμό μας. Δεν θέλω να πληγώνω τον εαυτό μου, αλλά το κάνω και μάλιστα με χίλιες δυο δικαιολογίες που με πείθουν επιπλέον πως αυτό είναι για το καλό μου, κι ας μου ανοίγουν περισσότερες πληγές. Δεν θέλω να πληγώνω κανέναν άνθρωπο, αλλά κι αυτό το κάνω διαρκώς μεταμφιέζοντάς το με μάσκες εντυπωσιακές που νομίζω πως ξεγελούν και πείθουν κι εμένα και τους άλλους μα που γρήγορα καίγονται σα χαρτί κι αφήνουν μόνον λύπη, λύπη, λύπη... Μα τι κάνω; Λοιπόν, κάνω ακριβώς ό, τι δεν θέλω.

Αποτυγχάνω σε όλα. Σε κάθε τι που κάνω αστοχώ. Πληγώνω τους πάντες. Τραυματίζω τα πάντα γύρω μου και μέσα μου. Τούτες τις μέρες βλέποντας λίγο πιο καθαρά μέσα μου τρομάζω και θλίβομαι. Θλίβομαι στ' αλήθεια πολύ. Μα ένα μυστήριο πράγμα που συμβαίνει... Μπαίνω κάθε απόγευμα ένα κουρέλι στον ναό και δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο από το να παρακαλώ την Παναγία να με ελευθερώσει αφού μόνη μου δεν μπορώ να ελευθερωθώ. Κι όσο περισσότερο παρακαλώ την Μητέρα μας τόσο μου αφαιρεί τα βάρη μου η Φιλεύσπλαχνη και στη θέση της λύπης των αυτοτραυματισμών μου, εκχέει χαρά, χαρά, μόνο χαρά...

Έτσι κάθε δειλινό βγαίνοντας από την εκκλησία, λέω, πως αφού μόνη μου δεν μπορώ τίποτα και απ' ότι φαίνεται στο ίδιο χάλι ή και σε χειρότερο προβλέπεται να συνεχίσω να πορεύομαι όσο ζω, ας μπορούν τουλάχιστον τα πόδια μου -του σώματος, του νου και της ψυχής τα πόδια- να με οδηγούν μέχρι μιαν εκκλησιά, έναν Θεό και μια Παναγία, που με συγχωρούν για όλα και με παίρνουν αγκαλιά κι όλο με ταχταρίζουν το κακομαθημένο να μη πεθάνω κάποτε από τα πάθη μου, αλλά από την ελευθερία που θα μου χαρίσουν -όχι επειδή το αξίζω, αλλά επειδή το ζητώ και δεν μου το αρνούνται από μακροθυμία...

Σ' ευχαριστώ Θεέ μου που υπάρχεις

Σ' ευχαριστώ Παναγία μου που γεννήθηκες στον κόσμο

και γέννησες τον Υιό του Θεού κι έγινες Μητέρα του κόσμου όλου και δική μου

Σας ευχαριστώ Άγιοι που νικήσατε τη φθορά και πρεσβεύετε για μας

Άγγελοι που οδηγείτε και φυλάσσετε

Άνθρωποι που προσεύχεστε με παρρησία

Πουλιά που ακόμα μπορείτε να πετάτε ψηλά

δείχνοντάς μου το δρόμο...