Ο Ιούλιος Βερν 1828 - 1905 και "Ο Ναυαγός της Κυνθίας" 1885

Επιτέλους! Έφθασα στην κατάλληλη ηλικία να διαβάσω Ιούλιο Βερν! Πολλοί θα πουν, καλά τώρα άρχισες να διαβάζεις τον πλέον κλασικό συγγραφέα των εφηβικών μας χρόνων; Ντροπή ξεντροπή, αυτό έτσι είναι. Στην δική μου περίπτωση υπάρχει μια αντίστροφη ανάπτυξη. Ηλικιακά διαρκώς κατεβαίνω... και δεν έχω και κανένα ψυχολογικό ζήτημα μ' αυτή μου την αναποδιά, το ομολογώ με θάρρος. Εξάλλου, δεν το κάνω εγώ, μόνο του γίνεται.

Ξεκίνησα λοιπόν, από τον Ναυαγό της Κυνθίας, ένα βιβλίο που ο Ιούλιος - τι όνομα θαυμάσιο κι ας το φέρει ακόμα και ο Καίσαρ -, γράφει στην ώριμη, καθώς λέγεται, ηλικία των εξήντα. Μαγεύτηκα από την τεχνική του ικανότητα, συγκινήθηκα πολύ από τη μεγάλη του ευαισθησία. Φτάνοντας στις τελευταίες σελίδες δεν άντεχα άλλο, ειχα λιώσει. Το έβαλα στην τσάντα μου και πήρα το λεωφορείο να κατέβω στο λιμάνι να περπατήσω λίγο και να το τελειώσω εκεί που του έπρεπε. Κάθισα στο παλιό λιμάνι που το έχουν ανακαινίσει ωραιότατα, πάνω σε κάτι σαν κάβο, κι αφού κάπνισα ένα τσιγάρο, το άνοιξα και το τελείωσα. Με τα μάτια γεμάτα αρμυρό νερό έμεινα να κοιτάζω τη θάλασσα και να σκέφτομαι τον Ναυαγό και τον Ιούλιο.

Είναι η ιστορία ενός παιδιού που έξι μηνών βρίσκεται μαζί με τη μητέρα του σ' ένα ακατανόητο ναυάγιο και την αποχωρίζεται μυστηριωδώς πλέοντας δεμένο πάνω σ' ένα σωσίβιο για να το βρει λίγο μετά και να το σώσει ένας φτωχός ψαράς που έχει άλλα δύο παιδιά και το κρατά για να το μεγαλώσει σαν παιδί του. Ένα παιδί που διαφέρει στα φυλετικά χαρακτηριστικά του ολοφάνερα από όλους τους υπόλοιπους, που η φιλομάθειά του και η καλή καρδιά του γρήγορα το κάνουν να ξεχωρίσει στο σχολείο, όπου τυχαίνει να έχει έναν εξαιρετικό δάσκαλο. Κάποτε ξεκινά η ανίχνευση του μυστηρίου της υπάρξεώς του και αφού μαθαίνει πλέον την παράξενη ιστορία του αρχίζει με πάθος να αναζητά τα ίχνη της οικογένειάς του, που δεν είναι καθόλου βέβαιο πως μετά από εκείνο το ναυάγιο υπάρχει ακόμα.

Το μυθιστόρημα αυτό είναι ένα υψηλό έργο τέχνης. Μεγάλη η μαστοριά του συγγραφέα του. Εκεί που σε οδηγεί στο αποκορύφωμα της αγωνίας ή της συγκίνησης, σου δίνει μια γερή δόση περιγραφών που γειώνουν τη συναισθηματική σου φόρτιση. Εκεί που περιμένεις τη λύση, κάνει την ανατροπή. Σε ξαφνιάζει διαρκώς, σε κάνει να κρέμεσαι από κάθε λέξη, να χάνεις τον ύπνο σου πλάθοντας σχεδόν υποχρεωμένος τη δική σου συνέχεια. Δεν υπάρχει τίποτα γραμμένο στην τύχη. Στο τέλος μένεις έκθαμβος απ' αυτό που ονομάζουμε "κουμπώματα". Όλα κουμπώνουν, όλα κάνουν τον κύκλο τους και δε μένει τίποτα να αιωρείται εκκρεμές. Πλήθος ακριβείς ιστορικές, γεωγραφικές και ναυτικές πληροφορίες που όχι μόνον δεν κουράζουν, αλλά εισχωρούν στο δίχτυ της περιπέτειας με δόσεις θαρρείς μετρημένες με μεζούρα, τόσες όσες αντέχεις για να μη χάσεις τη ροή των γεγονότων.

Σηκώθηκα πρωί πρωί σήμερα να διαβάσω τη βιογραφία του. Το πρώτο από τα πέντε παιδιά - να και κάτι κοινό σκέφτομαι, μιας κι εγώ είμαι ένα από τα πέντε παιδιά του πατέρα μου, αλλά το τρίτο, όχι το πρώτο- του εφοπλιστή πατέρα του -καμία σχέση εδώ μ' εμένα- που προόριζε τον πρωτότοκό του για συνεχιστή της επιχείρησης. Ο Ιούλιος λατρεύει τη θάλασσα, θέλει να γίνει ναυτικός, αλλά όχι και να αναλάβει το ναυτιλιακό γραφείο. Κι επειδή η τέχνη είναι αυτό το μαγικό υποκατάστατο της ζωής που συνήθως γεννιέται μέσα από ένα έλλειμα ή ένα τραύμα, ο Ιούλιος αρχίζει να γράφει προκειμένου να ταξιδεύει διαρκώς, μιας και ο αυστηρός πατέρας του τού απαγορεύει τα ταξίδια. Στο Παρίσι όπου πηγαίνει για Νομικά γνωρίζει και συνδέεται με τον Βίκτωρα Ουγκώ και τον Αλέξανδρο Δουμά, πατέρα και υιό. Τα περισσότερα έργα του τα δημοσιεύει σε συνέχειες σε περιοδικά της εποχής. Είναι ασυγκράτητος. Το έργο του είναι πράγματι τεράστιο, ασύλληπτο σε όγκο στα μάτια μας. Σχεδόν κάθε χρονιά έχει δύο ή και τρία βιβλία. Πολλές από τις μηχανές που γεννά η φαντασία του προκειμένου να προχωρήσουν οι ιστορίες του δε θ' αργήσουν να πραγματοποιηθούν χρόνια μετά. Κατάφερε εν ζωή να γίνει παγκοσμίως γνωστός και να μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες, ζώντας αποκλειστικά και πλούσια από τα βιβλία του. Άθλος! Στο τέλος της ζωής του και αφού έχει κάνει το γύρο του κόσμου άπειρες φορές γράφοντας, μένει κωφός και τυφλός. Τι παράξενη που είναι αυτή η παλαβιάρα ζωή και πώς σε χτυπά αργά ή γρήγορα στην αχίλλειο πτέρνα σου... αλλά τι να πεις; Τι άλλο μπορείς να πεις παρά να υποκλιθείς μπροτά το μεγαλείο του ταλέντου, της δουλειάς, της αφιέρωσης ενός ανθρώπου σ' αυτό που η ίδια η ζωή τον έταξε. Όλα τα υπόλοιπα είναι Αλλουνού δουλειά και σίγουρα έχει τους λόγους Του...