Kοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου - Χρόνια πολλά!

Ὅπως εἶναι γνωστό, ἐπάνω ἀπὸ τὸ Σταυρὸ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἔδωσε ἐντολὴ καὶ τὴν Παναγία μητέρα τοῦ παρέλαβε ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστὴς στὸ σπίτι του, ὅπου διέμενε μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του Ἰάκωβο καὶ τὴ μητέρα τοῦ Σαλώμη, συγγενῆ της Θεοτόκου.

Ὅταν δὲ ἦλθε ἡ στιγμὴ νὰ τελειώσει τὴν ἐπίγεια ζωή της, ἄγγελος Κυρίου (ἡ παράδοση λέει ὅτι ἦταν ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ) τῆς τὸ ἔκανε γνωστὸ τρεῖς μέρες πρίν.

Ἡ χαρὰ τῆς Θεοτόκου ὑπῆρξε μεγάλη, διότι θὰ συναντοῦσε τὸ μονογενῆ της Υἱὸ καὶ Θεὸ ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

Πῆγε, λοιπόν, καὶ προσευχήθηκε στὸ ὅρος τῶν Ἐλαίων, ὅπου συνήθιζε νὰ προσεύχεται καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς.

Ἔπειτα, γύρισε στὸ σπίτι τοῦ Ἰωάννη, ὅπου ἔκανε γνωστὴ τὴν ἐπικείμενη κοίμησή της.

Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι τὴν τρίτη ἥμερα ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ ἀγγέλου, λίγο πρὶν κοιμηθεῖ ἡ Θεοτόκος, οἱ Ἀπόστολοι δὲν ἦταν ὅλοι στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀλλὰ σὲ μακρινοὺς τόπους ὅπου κήρυτταν τὸ Εὐαγγέλιο.

Τότε, ξαφνικὰ νεφέλη τοὺς ἅρπαξε καὶ τοὺς ἔφερε ὅλους μπροστὰ στὸ κρεβάτι, ὅπου ἦταν ξαπλωμένη ἡ Θεοτόκος καὶ περίμενε τὴν κοίμησή της.

Μαζὶ δὲ μὲ τοὺς Ἀποστόλους ἦλθε καὶ ὁ Ἀρεοπαγίτης Διονύσιος, ὁ Ἅγιος Ἰερόθεος ὁ διδάσκαλος τοῦ Διονυσίου, ὁ Ἀπόστολος Τιμόθεος, καὶ οἱ λοιποὶ θεοσοφοὶ Ἱεράρχες.

Ὅταν ἐκοιμήθη, μὲ ψαλμοὺς καὶ ὕμνους τὴν τοποθέτησαν στὸ μνῆμα τῆς Γεσθημανῆ.

Ἐπειδή, κατὰ θείαν οἰκονομίαν, ἕνας ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους (ὁ Θωμὰς ὅπως λέει ἡ παράδοση) δὲν ἦταν παρὼν στὴν κηδεία τῆς Θεομήτορος, ζήτησε νὰ ἀνοιχτεῖ ὁ τάφος ὥστε νὰ προσκυνήσει καὶ αὐτὸς τὸ Σῶμα τῆς Θεοτόκου.

Ἔτσι, μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἥμερες, ἄνοιξαν τὸν τάφο καὶ ἔκπληκτοι διαπίστωσαν ὅτι ἡ Παναγία ἀναστήθηκε σωματικὰ καὶ ἀνελήφθη στοὺς οὐρανούς.

Καὶ βέβαια, ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα, μὲ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὶς πρεσβεῖες της στὸ Σωτήρα Χριστό, ἀναφωνεῖ: «Χαῖρε, ὢ Μῆτερ τῆς ζωῆς».

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’.

Ἐν τὴ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας,

ἐν τὴ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε·

μετέστης πρὸς τὴν ζωήν,

μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς,

καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη,

ἐκ θανάτου τὰς ψυχᾶς ἠμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος πλ. β’. Αὐτομελον.

Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον,

καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα,

τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν,

ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν,

ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.

Ὁ Οἴκος

Τείχισόν μου τὰς φρένας Σωτήρ μου·

τὸ γὰρ τεῖχος τοῦ κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ,

τὴν ἄχραντον Μητέρα σου,

ἐν πύργω ρημάτων ἐνίσχυσον μέ,

καὶ ἐν βάρεσιν ἐννοιῶν ὀχύρωσον μέ·

σὺ γὰρ βοᾶς τῶν αἰτούντων πιστῶς τὰς αἰτήσεις πληροῦν.

Σὺ οὒν μοὶ δώρησαι γλώτταν,

προφοράν, καὶ λογισμὸν ἀκαταίσχυντον·

πάσα γὰρ δόσις ἐλλάμψεως παρά σου καταπέμπεται φωταγωγέ,

ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.

Μεγαλυνάριον

Παρέστης Παρθένε ἐκ δεξιῶν,

τοῦ Παμβασιλέως, ὡς Βασίλισσα τοῦ παντός,

περιβεβλημένη, ἀθανασίας αἴγλην,

ἀρθεῖσα μετὰ δόξης, πρὸς τὰ οὐράνια.

(Πηγή:Ορθόδοξος Συναξαριστής) μέσω του blog aera patera