- Γιαγιά πού είναι ο παππούς;
- Να ψάξετε να τον βρείτε.
- Α, τον βρήκα, εδώ είναι!
- Μπράβο το κορίτσι μου!
- Γιαγιά, θα γίνει ποτέ καλά ο παππούς;
- Ναι... θα γίνει καλά...
- Και τότε θα βγει από δω μέσα;
- Ναι, θα βγει...
Οι δυο μικρές εγγονές χαμογελούν ευχαριστημένες. Τρέχουν πέρα δώθε και μαζεύουν αγριολούλουδα. Σκύβουν και τα αφήνουν στον τάφο του παππού τους κι αρχίζουν το κυνηγητό. Τα κοντά φορεματάκια τους ανασηκώνονται, τα ξανθά μαλλιά τους πιασμένα αλογοουρά χοροπηδούν, ενώ η γιαγιά τους τρίβει τα μάρμαρα. Βλεπει το νυχτολούλουδο που θέριεψε με τις βροχές κι έχει πνίξει το μνήμα. "Αύριο το πρωί πρέπει να φέρω την τσάπα να το κόψω... εξήντα πέντε χρόνια αυτός με φρόντιζε..."
Σκηνή από το Νεκροταφείο του Αη Γιώργη στο Ρεπανίδι Λήμνου.
πολύ όμορφο! ξέρω καλά από στιγμιότυπα...
ReplyDeleteοι καμπάνες της κοινωνίας!
ReplyDeleteΩραία το λες, Μενέλαε...
ReplyDeleteεμ΄. πίσω έχει η αχλάδα την ουρά...
ReplyDeleteΤόσες όμορφες εικόνες μέσα σε λίγες λέξεις...
ReplyDeleteΧαίρομαι που σου άρεσε...
ReplyDeleteένα μικρό αριστούργημα!
ReplyDeleteXαίρομαι πολύ που σου άρεσε!!! Και που σε είδα εδώ...
ReplyDelete