Πού πέταξε το δάκρυ μας;

Ίσαμε ψες, ίσως προψές, σαν ένας άνθρωπος πέθαινε, μαζεύονταν συγγενείς και φίλοι και κλαίγανε, μοιρολογούσαν οι μοιρολογίστρες.

Ίσαμε ψες, άντε προψές, σαν ένας άνθρωπος σκοτωνόταν στον πόλεμο βουρκώναμε βλέποντάς τον στην τηλεόραση κι ας ήταν ολότελα ξένος. Σκύβαμε το κεφάλι με περισσή συλλογή για τα ακατανόητα ανθρώπινα , τη βία που κρύβει ώρες ώρες ο άνθρωπος σα γίνεται θεριό ανήμερο.

Ίσαμε ψες, μέχρι προψές, πηγαίνοντας στα ταφεία ανάβαμε και τα γειτονικά καντήλια εξόν του δικού μας, αφού όλοι δικοί μας δεν είναι;

Ίσαμε ψες, μήπως προψές, χάναμε τη φωνή μας, το νου μας χάναμε σαν ακούγαμε για μια δολοφονία στα καλά καθούμενα και σταυροκοπιόμασταν μπροστά σττης μοίρας το άδικο, μη βρίσκοντας λόγια μπροστά στην τύφλωση όσων σηκώνουν εύκολα το μαχαίρι ή πατούν την σκανδάλη του όπλου, -όποια κι αν ήταν η αφορμή του κακού.

Τι άλλαξε, λοιπόν, από ψες και προψές; Τι μας συνέβη; Πώς αναποδογύρισε έτσι ο ντουνιάς κι εμείς μαζί του ήρθαμε τούμπα παραδομένοι στη δίνη του; Υποκρισία σήμερα να λες καλά λόγια για τον νεκρό... Τα ’θελε και τα ’παθε ο μακαρίτης… Δεν ήταν σαν κι εμάς δημοσιογράφος αυτός... Ήταν και ανορθόγραφος... Έκανε βρώμικες δουλειές σε βρωμομπλογκ και βρωμοσάιτ... Τι θα γίνει με την ανωνυμία των μπλογκς, την ανευθυνότητά τους, την παραπληροφόρηση, τα δικαιώματα, τη φορολογία… και πάει λέγοντας… Βαριές κουβέντες, βαριές κι ασήκωτες από “έγκριτους” δημοσιογράφους ή κομπλεξικούς ανγνώστες…

Πάνω απ’ τον αδικοχαμένο άνθρωπο άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου της κακογλωσσιάς από ανίερα χέρια. Συζητήσεις επί συζητήσεων, αναλύσεις επί αναλύσεων, μηρυκασμός του θανάτου από ανθρώπους που βρήκαν ευκαιρία να θρέψουν τη μοσχαρίσια δεοντολογία τους, την ψευτοηθική τους, την κίβδηλη ποιότητά τους. Και όλα αυτά πάνω στο πτώμα ενός νέου ανθρώπου που δολοφονήθηκε.

Λίγο πριν συνέρθουμε από το σοκ των είκοσι σφαιρών που έφεραν τον θάνατο του Σωκράτη, δεχτήκαμε αλλεπάλληλα σοκ από πλήθος λεκτικών σφαιρών που εκτόξευσαν  αλαζόνες γράφοντες εκμεταλλευόμενοι την εξουσία τους πάνω στον δημόσιο και “έγκυρο” λόγο. Πάνω από το ακόμα μισοθαμμένο σώμα αναδύθηκαν ξεδιάντροπα κακοσμίες συναδέρφων του έτοιμων να υπερασπισουν την ανωτερότητα της ιδιότητάς τους και την διαφορετικότητά της απ’ αυτή του νεκρού. Από πού πηγάζει μια τέτοια ασέλγεια; Μήπως από τον τρόμο μη πάθουμε κι εμείς τα ίδια; Όλη αυτή η αγωνία κατοχύρωσης της επωνυμης ιδιότητάς μας στην προκειμένη περίπτωση τι άλλο είναι από αγωνία επώνυμης κατοχύρωσης της ζωής μας, της  άξιας δουλειάς μας, της δικής μας οικογένειας; Είναι δυνατόν να σοκάρει περισσότερο από την απώλεια μιας ζωής, η επαγγελματική της ιδιότητα, -ακόμα κι αν την έφερε αναξίως ο μακαρίτης; Έφτασε να υπερέχει τόσο μια ιδιότητα έναντι της ίδιας της ζωής;

Πτώχυναν τόσο τα αισθήματά μας που δεν έχουμε ούτε υστέρημα ούτε πλεόνασμα να συμπάσχουμε πλέον σ’ έναν άδικο θάνατο κι αν μη τι άλλο να σκύψουμε λίγο το κεφάλι σιωπηλά ρίχνοντας κι ένα δάκρυ; Αψήλωσε τόσο ο νους μας που δεν συναισθανόμαστε την ιεροσυλία της ύβρεώς μας μπροστά σ’ έναν νεκρό; Τόσο περίσσεψε η υποκρισία μας που μέσα σε όλα αυτά δεν παραλείπουμε να συλληπηθούμε την οικογένειά του; Και τόσο ανυπόμονοι γίναμε να προασπίσουμε τα κλονιζόμενα  συμφέροντά μας τον καιρό της κρίσης που δεν δώσαμε περιθώρια ούτε τριών ημερών να γίνει το πρώτο μνημόσυνο τουλάχιστον; Να κατακάτσει λίγο ο κουρνιαχτός που λέγαν και στο χωριό μου;

Ο Σωκράτης είναι νεκρός. Ένας επιπλέον δολοφονημένος νεκρός. Είναι πολύ πιο πέρα απ’ την κρίση και την κατάκριση των ανθρώπων. Αλλού πορεύεται κι Άλλος θα τον κρίνει. Δεν έχει ανάγκη την υπεράσπισή μας ούτε τον αγγίζει η δική μας κατακραυγή. Πάνω στο σώμα μας και στην ψυχή μας ιεροσυλούμε τώρα. Τον εαυτό μας μιαίνουμε. Τις δικές μας σάρκες κατασπαράσσουμε χωρίς να το παίρνουμε είδηση. Τον δικό μας θάνατο βαραίνουμε με βάρη που θα φανούν ασήκωτα την ώρα που θα μας επισκεφτεί.

Αν ακόμα κι ο άδικος θάνατος δεν μπορεί πλέον να μας συμφιλιώσει, να μας ενώσει, να μας φωτίσει, ίσως να πρέπει να σκεφτούμε απ’ την αρχή τι αξίζει η ζωή μας τέτοια που την καταντήσαμε...