Σάββατο του Λαζάρου, τι μέρα κι αυτή!

Το πρωί καθυστερημένα έφτασα στη μονή Βλατάδων. Ευτυχώς είχε αρτοκλασία και μετείχα σ' αυτήν. Μετά πέρασα από ένα μικρό σπιτάκι κατηφορίζοντας τα κάστρα, που το έχουν μεταμορφώσει σε ανθοπωλείο. Κάθε φορά που περνάω με το αστικό ανοίγει η ψυχή μου όταν το βλέπω. Σήμερα περπάτησα μέχρις εκεί. Αγόρασα τρεις τριανταφυλλιές κι ένα λευκό σκυλάκι-γλαστρούλα. Η μια κόκκινη, η άλλη πορτοκαλιά και η τρίτη και καλύτερη αναρριχώμενη, μ' ένα ανθισμένο τριαντάφυλλο κόκκινο φωτιά.

Γύρισα σπίτι και τις μεταφύτεψα. Μαζί με όλα τα μικρά λουλούδια, βασιλικούς, μελλισσόχορτα, σπαράγγια, μαργαρίτες, που αγόρασα προχθές, μαζί με όλα όσα ήδη είχα, τελείωσα πια τον παράδεισο του μπαλκονιού μου κι έμεινα να τον κοιτώ. 

Φέτος το Πάσχα, σκέφτηκα, θα ντυθώ τριανταφυλλιά. Δε με παίρνει ν' αγοράσω ένα φόρεμα, όπως κάνω συνήθως κάθε Πάσχα. Και δε με πειράζει καθόλου. Αντιθέτως, είμαι πανευτυχής. Γέμισε η ψυχή μου ομορφιά.

Το απόγευμα είπα να πάω στον εσπερινό, πάλι στη μονή Βλατάδων που μ' αρέσει πολύ. Πάλι καθυστερημένη έφτασα, προς το τέλος. Είπα μετά να μην πάρω λεωφορείο. Ξεκίνησα να κατηφορίζω με τα πόδια μέσα από τα στενά δρομάκια της Άνω Πόλης, να περπατήσω και να χαθώ μέσα σε δρόμους άγνωστους. Χάζεψα τα κοκέτικα σπιτάκια, τους κήπους τους κάτω από τους παρήγορους λυχνοστάτες. Κρυφοκοίταξα μέσα από τα χαμηλά παράθυρα, είδα τη ζωή των άλλων στο μισοσκόταδο. Ώσπου έφτασα στο πιο ωραίο σοκάκι της πόλης. Χρόνια το αναζητούσα και το βρήκα σήμερα. Σήμερα που ένιωσα μετά από καιρό ελεύθερη. Μάλιστα, ελεύθερη σαν πουλί πετούμενο. Όπως συνειδητοποιώ τον εαυτό μου γράφοντας, άλλο τόσο τον αναγνωρίζω περπατώντας.

Βρέθηκα μπροστά σε σκαλιά. Δεξιά και αριστερά τους αναρίθμητες γλάστρες, εκατοντάδες λουλούδια, όλων των ειδών φυτά, το ένα πλάι, μπροστά, πίσω από το άλλο. Στάθηκα. Δε χόρταινε η ψυχή μου, τα μάτια μου, το σώμα μου, το θέαμα. Ποιος καλός άνθρωπος είναι τόσο καλός που φροντίζει όλα αυτά τα φυτά; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως υπάρχει αυτός ο άνθρωπος και κάνει την πόλη μου ομορφότερη. Την κάνει γενναία. Την δίνει ελπίδα. Χαρά. 

Τον ευχαρίστησα νοερώς και συνέχισα να κατηφορίζω. Ένας λευκός γάτος βγήκε από ένα μικρό καταφύγιο στα μέτρα του, μισογκρεμισμένο. Να ένας γάτος ασκητής, σκέφτηκα.

Μια ηλικιωμένη γυναίκα κάπνιζε στο μπαλκόνι της μόνη.

Τα δέντρα πρασινίζουν, η καρδιά ανθίζει. Πλησιάζει η Ανάσταση. Οι πασχαλιές δεν την πρόλαβαν φέτος. Βιάστηκε η Ανάσταση. Βιάστηκε για να μας κάνει το χατίρι. Ναι, την είχαμε ανάγκη να έρθει πιο νωρίς.

Χαμογελώ. Στο τέλος της μέρας, είδα την ταινία "Ένας άντρας μόνος". Όμορφη ταινία. Ευγενική. Απαλή. Γύρισα σπίτι. Γράφω για να δω μπροστά μου τη μέρα που πέρασε πάλι ζωντανή. Γράφω γιατί είμαι πλημμυρισμένη ομορφιά και ελευθερία μετά από πόνο. Ελεύθερη κι απ' τον ίδιο τον πόνο. Γράφω γιατί... γιατί η ζωή είναι γεμάτη μυστήρια κι εγώ τρελά ερωτευμένη μαζί της. Ραβασάκια στη ζωή γράφω. Αυτό κάνω. 

Καλή Ανάσταση παιδιά!