Ασκήσεις εδάφους (άσκηση 29η: Χαιρέτα μου τη Βαρκελώνη)

Ένα εσπρεσσάκι κι ένα σκέτο κρουασάν για πρωϊνό, τα απολύτως απαραίτητα στη καινούρια μου λουλουδιασμένη τσάντα: η ξύλινη πινακιδα που βαστά τα Α4 χαρτιά στα οποία γράφω, το καπέλο, η χτένα, το βιβλίο που διαβάζω και τον αχώριστό σύντροφό μου, τον μεγενθυτικό φακό μου. Διαβατήριο, κόκκινα More και κινητό στο μικρό κόκκινο τσαντάκι που κάποτε μου έκανε δώρο η Αφροδίτη, παλιά και αξεπέραστη μπλόγκερ, μάλαμα καρδιά, καλή της ώρα όπου βρίσκεται, ό,τι κι αν κάνει. Είμαι έτοιμη να ξεκινήσω την ανάστροφη διαδρομή από το ξενοδοχείο προς το αεροδρόμιο. Την επαναλαμβάνω προφορικά, όπως ακριβώς παλιά έλεγα στη μαμά μου την πατριδογνωσία. Και οι πέντε περάσαμε από κείνο το τετράγωνο τραπέζι της κουζίνας, όπου με υπομονή απέραντη μας άκουγε έναν έναν να της λέμε τα μαθήματα κι ας μην είχε τελειώσει η ίδια το Δημοτικό. Αυτή μας έμαθε γράμματα. Γιατί τα γράμματα έχουν νόημα αν τα απευθύνεις σε κάποιον. Αλλιώς είναι κύμβαλα αλλαλάζοντα...

"Να μη ξεχάσεις να πάρεις στο τέλος το λεωφορείο που πάει στο Τερμ.2. Μη μπερδευτείς και πας στο 1", είναι η τελευταία οδηγία, στην κοκκινοσκουφίτσα, που βεβαίως είναι ανυπάκουη, γιατί αλλιώς πως θα γινόταν το παραμύθι;

Μπαίνω στο μετρό. Τώρα δε μου χρειάζονται πια τα δάχτυλα για να μετρώ τις στάσεις. Ξεσκόλισα την α΄τάξη, είμαι στην β΄και είμαι άνετη. Το αφτί εξοικειώθηκε με τις προφορικές ανακοινώσεις σ' αυτή την τόσο μαλακή γλώσσα που το γκ το κάνει γ, το σ το μεταμορφώνει σε θ, το ντ σε δ. Κατεβαίνω στη στάση Verdugera- Βερδουγέρα, δηλ.-, μετά γραμμή 5 για τον Estasion, κατεβαίνω και βγάζω εισητήριο για το τρένο που θα με οδηγήσει στο τελικό λεωφορείο.

Μου λένε πως φεύγει από τη γραμμή 9 ή 10. Αναποφάσιστο το τρένο, σκέφτομαι. Κατεβαίνω μια σκάλα και αφού το τρένο έρχεται αμέσως στην 9, μπαίνω ωραία ωραία και κάθομαι. Κοιτάζω με θαυμασμό και χαίρομαι που είναι διώροφο. Κάθομαι αναπαυτικά στον κάτω όροφο και ξαφνικά νιώθω ένα αόρατο χέρι να μου δίνει μια σφαλιάρα στο σβέρκο και σα να μου λέει, βρε χαζό, ρώτα κιόλας, σε πειράζει; Ρωτώ τους διπλανούς μου και βλέπω την απορία ολοζώντανα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους. Αεροδρόμιο; Μα, όχι.... Πετάγομαι έξω λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες. Τότε κοιτώ τους φωτεινούς πίνακες που αναγγέλουν την άφιξη του τρένου για αεροδρόμιο στην άλλη γραμμή και ακόμα κοιτάζω έκθαμβη όλον τον κόσμο που έχει βαλίτσες να περιμένει εκεί. Πού θα πήγαινα άραγε αν δεν κατέβαινα; Να μια απορία που θα έχω να επιλύσω στο άλλο μου ταξίδι, όταν θα ξανάρθω.

Και περνάμε πάλι κάμπους, λαγκάδια, εργατικές πολυκατοικίες ώσπου φτάνουμε. Μπροστά μου ακριβώς το great green λεωφορείο, που όμως γράφει τερμ.1. Κανονικά πρέπει να περάσω την αερογέφυρα πάλι και να πάω στην 2, έλα όμως που κουράστηκα και βαριέμαι πάρα πολύ. Το αντιδραστικό ένστικτο της Κοκκινοσκουφίτσας ξαναχτυπά. Πειράζει δηλαδή να πάω στο 1; Θα βρω έναν τρόπο να αλλάξω εκεί, ας φτάσω επιτέλους στο αεροδρόμιο. Φτάνω στο αεροδρόμιο και βέβαια, παλιά μου τέχνη κόσκινο, ρωτώ την πρώτη οδοκαραρίστρια που βρίσκω μπροστά μου πώς μπορώ να πάω στο άλλο τερμ. Τα χάνει αυτή και σα να μου λέει πως δε γίνεται. Πάω να τα χάσω κι εγώ, αλλά λέω, πριν τα χάσω να πάω καλύτερα να ρωτήσω στις πληροφορίες, τους ανθρώπους με το λίγο πιο ανοιχτό λαχανί ρούχο από τα λεωφορεία.

Μου δείχνουν αυτοί που είναι το check in της Lufthansa. Μεγάλες ουρές, τις προσπερνάω να κάνω την ερώτηση. Και προς μεγάλη μου χαρά και έκπληξη η υπεύθυνη κυρία, μου λέει πως πολύ καλώς ήρθα εκεί, να περιμένω στην ουρά για να τσεκάρω. Ποτέ δεν ευχαριστήθηκα τόσο πολύ μια αναμονή σε ουρά, όσο αυτήν. Κοιτάζω το εισητήριό μου επιτέλους, -πάντα τα σωστά πράγματα τα κάνω στο τέλος, αφού πρώτα δοκιμάσω όλα τα άλλα και αυτοσχεδιάσω- και βλέπω πως όντως γράφει τερμ.1! Κοίτα τώρα να δεις μυστήρια που ειναι αυτή η ζωή...

Φτάνω στο gate, μπαίνω στο αεροπλάνο και πετάω για Μόναχο. Στη διαδρομή κάνω τα μαθήματά μου, γράφω τις ασκήσεις εδάφους μου στα 14.500 πόδια. Έχω τεσσεράμισι ώρες στο πανέμορφο αυτό αεροδρόμιο. Espresso deca, γερμανικό κουλούρι με χοντρό αλάτι και χάζι, χάζι, χάζι. Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου το περνώ στα φοβερά παιχνιδάδικα. Εδώ τα ωραιότερα του κόσμου. Αρκουδάκια χνουδωτά, παζλ, κουρδιστά παιχνίδια, μπίλιες, αυτοκόλλητα, επιτραπέζια μέχρι σαλιαρίστρες, κουδουνίστρες, όλα μαγικά όμορφα. Ούτε μωρά έχω να τους πάρω κάτι, ούτε για τον εαυτό μου ψωνίζω, ούτε τίποτα. Μπαίνω σ' αυτόν τον κόσμο και ονειρεύομαι. Αυτό είναι όλο, και δεν είναι λίγο. Μόνη μου γελώ κάθε φορά που βρίσκω κάτι που μου αρέσει. Όλα τα πειράζω, τα ανοίγω, τα χαϊδεύω, τα σκαλίζω σαν να ειναι όλα για μένα. Φεύγω, αλλά δεν αντέχω, ξαναεπιστρέφω και δίνω δέκα ευρώ για να αγοράσω ένα πορτοφολάκι τέλειο, που το δικό μου πια από καιρό χάλασε, που έχει επάνω ένα αρνάκι κι ένα λυκάκι!

Πόνεσαν τα πόδια μου τόσες ώρες. Βλέπω κάτι αναπαυτικούς καναπέδες και πάω να ξεκουραστώ. Στο ιδιόρρυθμο τραπέζι έχει οθόνη αφής και google earth. Ένας Ιταλός έχει πιάσει να βλέπει τους χάρτες και στην υπεύθυνη ωραιότατη γυναίκα που είναι υπεύθυνη δείχνει πού είναι το σπίτι του, πού ταξίδεψε κι ένα σωρό άλλα, ενώ εκείνη ολοφάνερα σκυλοβαριέται. Εγώ βάζω μέσα στο καινούριο μου γαλάζο-γκρι πορτοφόλι όλα μου τα χαρτάκια, τα λίγα χρήματα, την μικρή πλαστική εικονίτσα του αγίου Λουκά του Ρώσου που πια δεν αποχωρίζομαι. Κάρτες πιστωτικές δεν έχω, μια κάρτα Βασιλόπουλου και μία Φωκάς για τους πόντους που δίνουν με τα εκπτωτικά κουπόνια των αγορών.

Αφού τα συγυρίζω όλα μια χαρά αποφασίζω να ασχοληθώ λίγο με τον Ιταλό που είναι ξεφτέρι στον χειρισμό της οθόνης. Βρίσκει τη χαρά του. Μου ανοίγει χάρτες επί χαρτών, πάλι πού μένει, πάλι πού ταξίδεψε, είναι από το Ρίμινι και μου μιλά για τις ωραίες παραλίες του. Όταν του λέω πως είμαι από την Ελλάδα ξετρελαίνεαι, θέλω να μου τα πεις όλα, μου λέει. Τι να του πω; Περισότερο έχω ταξιδέψδει στην χώρα του παρά στην δική μου. Του δείχνω την αγαπημένη μου Χίο. Αυτός όμως θέλει την Σπάρτη. Φτάσαμε στα δύσκολα. Πρέπει να είναι στην Πελοπόννησο, λέω εγώ που ποτέ δεν πήρα ε΄ τάξη στο σχολείο γιατί είχε το μάθημα της γεωγραφίας κι εγώ από γεωγραφία όσο και από αστρονομία κατέχω, ίσως και λιγότερο. Γνωρίζω καλά μόνο τα μέρη στα οποία έχω ταξιδέψει. Διαθέτω μόνον βιωματική εμπειρία. Στης εγκυκλοπαιδική πάσχω αφόρητα. Ψάχνω, ψάχνω, πουθενά η Σπάρτη.... Απογοητεύεται ο Ιταλός, αλλά τι να κάνουμε; η ζωή έχει και τις απογοητεύσεις της...

Σηκώνομαι να πάω να κάνω ένα τσιγάρο γιατί ζαλίστηκα. Μου λέει πως θα με περιμένει, χαμογελώ και φεύγω. Δε σκοπεύω να γυρίσω. Σιγά σιγά θα πάω στην έξοδο. Θέλω να κάτσω να γράψω κι άμα θέλω να γράψω, αφήνω ακόμα κι έναν γλυκύτατο Ιταλό να συνεχίσει να παίζει μόνος του. Εξάλλου αργά ή γρήγορα θα βρει παρέα, δεν υπάρχει θέμα. Κάθομαι ήσυχα κι ωραία, απλώνω τα πόδια μου σε μια καρέκλα και γράφω. Επιστρέφω πια στο σπίτι μου μετά από δυόμισυ μέρες ταξίδι. 

Μέρες που κύλισαν σα βδομάδα, σα μήνας. Πλούσιες, απροσδόκητες, με ανθρώπους γύρω μου που μιλούν τραγουδώντας, που εκφράζονται φωνάζοντας και χειρονομώντας έντονα, παθιασμένοι και ευγενείς υπερασπιστές της πατρίδας τους. Άλλες λέξεις γέμισα, άλλες εικόνες, γεύσεις, αέρας αλλοιώτικος. Κι εγώ για μια ακόμη φορά, μια άλλη επιστρέφω.

Ήδη σκέφτομαι το επόμενο ταξίδι μου. Αρχίζω και συλλαμβάνω κάτι που μου δίνουν τα ταξίδια πια, και δε θέλω να το χάσω. Αυτό το νήμα κάπου με οδηγεί. Μπορώ στ' αλήθεια να τρώω κάθε μέρα φακές και μακαρόνια προκειμένου να μπορώ να ταξιδεύω. Υπάρχει τόση ομορφιά που ακόμα δεν έχω δει κι έχω ήδη δει τόση... Πρέπει να προλάβω να δω όση περισσότερη μπορώ. Μακάρι να την αξιωθώ και όπως και να 'χει, λέω χίλιες φορές δόξα τω Θεώ τόση πολλή που μέχρι σήμερα αξιώθηκα... Θεσσαλονίκη. Βροχή, κρύο, σπίτι ζεστό...

ΥΓ. Σ' αυτό το ποστ, επέλεξα να βάλω και σύγχρονα δείγματα αρχιτεκτονικής για να δούμε και την άλλη πλευρά της πόλης που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή και ευφάνταστη.