Οι ευτυχισμένες μέρες μου

Πέρασαν δεκαπέντε ευτυχισμένες μέρες. Μέρες που τις κοιτώ τώρα και μου μοιάζουν σαν ένα πολύχρωμο αερόστατο που με σήκωσε ψηλά σε ουρανούς γαλάζιους και πορτοκαλί, γεμάτους ήλιους κι αστέρια μαζί, πουλιά και φύλλα που αιωρούνταν ανέμελα.
Μέρες αθόρυβες. Τόσο ήσυχες που θαρρείς και δεν άγγιξε τίποτα το εικοσιτετράωρο σώμα τους. Αν δεν ήταν και οι ακολουθίες των ημερών δεν θα είχα βγει καθόλου από το σπίτι.
Γιατί όλες οι άλλες ώρες ήταν κατοικίδιες. Εξημερωμένες και φιλικές στην ψυχή μου τόσο, που της πρόσφεραν την χαρά της υποταγής στην πολύωρη εργασία που με τροφοδοτεί αγαλλίαση όταν της δίνομαι απερίσπαστα.
Είναι τόσο ωραίο να κάνεις κάτι όχι για να ξεφύγεις από κάτι άλλο, όχι επειδή είναι μπροστά σου ένας στόχος σαφής, όχι γιατί είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις, αλλά γιατί αυτό μπορείς να κάνεις, αυτό διψάς, σαν να μπαίνεις σε μια αγκαλιά ζεστή από την οποία με τίποτα δεν θέλεις να βγεις και κανένας λόγος δεν σε αναγκάζει να την αποχωριστείς.
Σήμερα ξέρω καλά πως όλα είναι ωραία. Ακόμα κι όταν είσαι υποχρεωμένος και εξαναγκασμένος να τα κάνεις μπορείς να βρεις κι εκεί έναν λόγο που θα σου δώσει χαρά και ομορφιά.
Μα όταν μπεις μέσα σ' ένα πολύχρωμο αερόστατο είναι αλλοιώς, όπως και να 'χει.
Εκεί δεν υπάρχει πριν και μετά. Δεν υπάρχει δρόμος, γιατί όλα είναι δρόμος. Δεν υπάρχει τέλος γιατί άκρη δεν έχει ο ουρανός, που λέει και το τραγούδι.
Είναι τώρα τρεις μήνες που ζωγραφίζω ένα παραμυθάκι μου μικρό. Είχα την ανάγκη να αφήσω λίγο το γράψιμο και τις σκέψεις, την καταβύθιση στα έγκατα της ύπαρξης. Είχα την δίψα να παίξω πάλι, έστω και μετά από χρόνια αρκετά, με τα χρώματα. Και το εγχείρημα ήταν τολμηρό. Το αποτέλεσμα θα ήταν αβέβαιο. Όπως σε κάθε παιχνίδι.
Τώρα που τελείωσα, καθώς μου μένουν μόνο τα εξώφυλλα, ήθελα να ακουμπήσω εδώ και στην αγάπη σας, αυτήν την μεγάλη χαρά του παιχνιδιού που γεύτηκα και που στην περίοδο των διακοπών με κατακυρίευσε, αφού αφοσιώθηκα σ' αυτήν.
Μπορείς να αφοσιώνεσαι στην χαρά;
Μοιάζει παράδοξο το ερώτημα. Όμως τώρα μπορώ χαμογελώντας να απαντήσω καταφατικά πως, ναι, μπορείς.
Θα ήθελα πολύ να είναι ωραίες οι ζωγραφιές μου και να αρέσουν και στους άλλους. Αυτή την στιγμή δεν μπορώ να το ξέρω, μιας και το ότι αρέσουν στους οικείους μου δεν είναι το κριτήριο. Όμως σκέφτομαι τώρα πως σίγουρα είναι ζωγραφιές γεμάτες χαρά και χρώματα και πως ακόμα κι αν δεν πολυαρέσουν στους άλλους, εμένα μου έδωσαν τόση ψυχή και μου ανταπέδωαν τόση αθωότητα παιδική, που άξιζε τον μεγάλο κόπο και όλη μου την προσήλωση.
Θα ζωγραφίσω, λοιπόν, στο εξώφυλλο ένα αερόστατο και μέσα θα βάλω το κορίτσι και το αγόρι του παραμυθιού να πετούν στους ουρανούς και μετά θα το αποχαιρετήσω κι αυτό το βιβλιαράκι να το πάρει στα φτερά του ο άνεμος και να το πάει όπου αυτός αγαπάει.
Γεύτηκα μια απο τις μεγαλύτερες και διαρκέστερες χαρές της ζωής μου μ' αυτό και του είμαι βαθιά ευγνώμων.