Πέρασαν δεκαπέντε ευτυχισμένες μέρες. Μέρες που τις κοιτώ τώρα και μου μοιάζουν σαν ένα πολύχρωμο αερόστατο που με σήκωσε ψηλά σε ουρανούς γαλάζιους και πορτοκαλί, γεμάτους ήλιους κι αστέρια μαζί, πουλιά και φύλλα που αιωρούνταν ανέμελα.
Μέρες αθόρυβες. Τόσο ήσυχες που θαρρείς και δεν άγγιξε τίποτα το εικοσιτετράωρο σώμα τους. Αν δεν ήταν και οι ακολουθίες των ημερών δεν θα είχα βγει καθόλου από το σπίτι.
Γιατί όλες οι άλλες ώρες ήταν κατοικίδιες. Εξημερωμένες και φιλικές στην ψυχή μου τόσο, που της πρόσφεραν την χαρά της υποταγής στην πολύωρη εργασία που με τροφοδοτεί αγαλλίαση όταν της δίνομαι απερίσπαστα.
Είναι τόσο ωραίο να κάνεις κάτι όχι για να ξεφύγεις από κάτι άλλο, όχι επειδή είναι μπροστά σου ένας στόχος σαφής, όχι γιατί είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις, αλλά γιατί αυτό μπορείς να κάνεις, αυτό διψάς, σαν να μπαίνεις σε μια αγκαλιά ζεστή από την οποία με τίποτα δεν θέλεις να βγεις και κανένας λόγος δεν σε αναγκάζει να την αποχωριστείς.
Σήμερα ξέρω καλά πως όλα είναι ωραία. Ακόμα κι όταν είσαι υποχρεωμένος και εξαναγκασμένος να τα κάνεις μπορείς να βρεις κι εκεί έναν λόγο που θα σου δώσει χαρά και ομορφιά.
Μα όταν μπεις μέσα σ' ένα πολύχρωμο αερόστατο είναι αλλοιώς, όπως και να 'χει.
Εκεί δεν υπάρχει πριν και μετά. Δεν υπάρχει δρόμος, γιατί όλα είναι δρόμος. Δεν υπάρχει τέλος γιατί άκρη δεν έχει ο ουρανός, που λέει και το τραγούδι.
Είναι τώρα τρεις μήνες που ζωγραφίζω ένα παραμυθάκι μου μικρό. Είχα την ανάγκη να αφήσω λίγο το γράψιμο και τις σκέψεις, την καταβύθιση στα έγκατα της ύπαρξης. Είχα την δίψα να παίξω πάλι, έστω και μετά από χρόνια αρκετά, με τα χρώματα. Και το εγχείρημα ήταν τολμηρό. Το αποτέλεσμα θα ήταν αβέβαιο. Όπως σε κάθε παιχνίδι.
Τώρα που τελείωσα, καθώς μου μένουν μόνο τα εξώφυλλα, ήθελα να ακουμπήσω εδώ και στην αγάπη σας, αυτήν την μεγάλη χαρά του παιχνιδιού που γεύτηκα και που στην περίοδο των διακοπών με κατακυρίευσε, αφού αφοσιώθηκα σ' αυτήν.
Μπορείς να αφοσιώνεσαι στην χαρά;
Μοιάζει παράδοξο το ερώτημα. Όμως τώρα μπορώ χαμογελώντας να απαντήσω καταφατικά πως, ναι, μπορείς.
Θα ήθελα πολύ να είναι ωραίες οι ζωγραφιές μου και να αρέσουν και στους άλλους. Αυτή την στιγμή δεν μπορώ να το ξέρω, μιας και το ότι αρέσουν στους οικείους μου δεν είναι το κριτήριο. Όμως σκέφτομαι τώρα πως σίγουρα είναι ζωγραφιές γεμάτες χαρά και χρώματα και πως ακόμα κι αν δεν πολυαρέσουν στους άλλους, εμένα μου έδωσαν τόση ψυχή και μου ανταπέδωαν τόση αθωότητα παιδική, που άξιζε τον μεγάλο κόπο και όλη μου την προσήλωση.
Θα ζωγραφίσω, λοιπόν, στο εξώφυλλο ένα αερόστατο και μέσα θα βάλω το κορίτσι και το αγόρι του παραμυθιού να πετούν στους ουρανούς και μετά θα το αποχαιρετήσω κι αυτό το βιβλιαράκι να το πάρει στα φτερά του ο άνεμος και να το πάει όπου αυτός αγαπάει.
Γεύτηκα μια απο τις μεγαλύτερες και διαρκέστερες χαρές της ζωής μου μ' αυτό και του είμαι βαθιά ευγνώμων.
Μέρες αθόρυβες. Τόσο ήσυχες που θαρρείς και δεν άγγιξε τίποτα το εικοσιτετράωρο σώμα τους. Αν δεν ήταν και οι ακολουθίες των ημερών δεν θα είχα βγει καθόλου από το σπίτι.
Γιατί όλες οι άλλες ώρες ήταν κατοικίδιες. Εξημερωμένες και φιλικές στην ψυχή μου τόσο, που της πρόσφεραν την χαρά της υποταγής στην πολύωρη εργασία που με τροφοδοτεί αγαλλίαση όταν της δίνομαι απερίσπαστα.
Είναι τόσο ωραίο να κάνεις κάτι όχι για να ξεφύγεις από κάτι άλλο, όχι επειδή είναι μπροστά σου ένας στόχος σαφής, όχι γιατί είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις, αλλά γιατί αυτό μπορείς να κάνεις, αυτό διψάς, σαν να μπαίνεις σε μια αγκαλιά ζεστή από την οποία με τίποτα δεν θέλεις να βγεις και κανένας λόγος δεν σε αναγκάζει να την αποχωριστείς.
Σήμερα ξέρω καλά πως όλα είναι ωραία. Ακόμα κι όταν είσαι υποχρεωμένος και εξαναγκασμένος να τα κάνεις μπορείς να βρεις κι εκεί έναν λόγο που θα σου δώσει χαρά και ομορφιά.
Μα όταν μπεις μέσα σ' ένα πολύχρωμο αερόστατο είναι αλλοιώς, όπως και να 'χει.
Εκεί δεν υπάρχει πριν και μετά. Δεν υπάρχει δρόμος, γιατί όλα είναι δρόμος. Δεν υπάρχει τέλος γιατί άκρη δεν έχει ο ουρανός, που λέει και το τραγούδι.
Είναι τώρα τρεις μήνες που ζωγραφίζω ένα παραμυθάκι μου μικρό. Είχα την ανάγκη να αφήσω λίγο το γράψιμο και τις σκέψεις, την καταβύθιση στα έγκατα της ύπαρξης. Είχα την δίψα να παίξω πάλι, έστω και μετά από χρόνια αρκετά, με τα χρώματα. Και το εγχείρημα ήταν τολμηρό. Το αποτέλεσμα θα ήταν αβέβαιο. Όπως σε κάθε παιχνίδι.
Τώρα που τελείωσα, καθώς μου μένουν μόνο τα εξώφυλλα, ήθελα να ακουμπήσω εδώ και στην αγάπη σας, αυτήν την μεγάλη χαρά του παιχνιδιού που γεύτηκα και που στην περίοδο των διακοπών με κατακυρίευσε, αφού αφοσιώθηκα σ' αυτήν.
Μπορείς να αφοσιώνεσαι στην χαρά;
Μοιάζει παράδοξο το ερώτημα. Όμως τώρα μπορώ χαμογελώντας να απαντήσω καταφατικά πως, ναι, μπορείς.
Θα ήθελα πολύ να είναι ωραίες οι ζωγραφιές μου και να αρέσουν και στους άλλους. Αυτή την στιγμή δεν μπορώ να το ξέρω, μιας και το ότι αρέσουν στους οικείους μου δεν είναι το κριτήριο. Όμως σκέφτομαι τώρα πως σίγουρα είναι ζωγραφιές γεμάτες χαρά και χρώματα και πως ακόμα κι αν δεν πολυαρέσουν στους άλλους, εμένα μου έδωσαν τόση ψυχή και μου ανταπέδωαν τόση αθωότητα παιδική, που άξιζε τον μεγάλο κόπο και όλη μου την προσήλωση.
Θα ζωγραφίσω, λοιπόν, στο εξώφυλλο ένα αερόστατο και μέσα θα βάλω το κορίτσι και το αγόρι του παραμυθιού να πετούν στους ουρανούς και μετά θα το αποχαιρετήσω κι αυτό το βιβλιαράκι να το πάρει στα φτερά του ο άνεμος και να το πάει όπου αυτός αγαπάει.
Γεύτηκα μια απο τις μεγαλύτερες και διαρκέστερες χαρές της ζωής μου μ' αυτό και του είμαι βαθιά ευγνώμων.
Παίρνω στον ώμο τα θαυμαστικά σου και πάω στον πάγκο της εργασίας μου να τα βάλω στη ζωγραφιά!
ReplyDeleteΚαλό Βράδυ, πολύχρωμο και ονειρεμένο!
Πόσο πολύ και πόσο καλοπροαίρετα σε ζηλεύω δε λέγεται.Αυτό ο χρόνος ο κατακοικημένος από ψυχή και χρώμα , πως τον λέν';Αθανασία, ναι, έτσι είναι το όνομα του το μικρό
ReplyDeleteΤι όμορφο να ζεις μια τέτοια πληρότητα... Κάπως έτσι ήταν και για μένα τα φετινά Χριστούγεννα (αν και όχι τόσο κατοικίδια!!!). Ήμαστε όλοι μαζί σε όλα όσα κάναμε, εντός ή εκτός σπιτιού και αυτό με γέμιζε ως τα βάθη της ψυχής μου. Μεγάλο δώρο του Θεού τέτοιες ευλογημένες στιγμές.
ReplyDeleteΌταν το νέο "βιβλιαράκι" έφερε τέτοια πληρότητα, τέτοια χαρά σε σένα, μπορεί να μην είναι καλό; Αν κρίνω και από το "παραμύθι της μουσικής" που άκουσα σε προηγούμενο post. Τέτοιες δουλειές φτιαγμένες με τόση αγάπη, δεν μπορούμε να τις ξεχωρίσουμε εύκολα ανάμεσα στη πληθώρα των βιβλίων. Φυσικά ο άνεμος θα το φέρει και απ' τα μέρη μας, όταν έρθει η ώρα...
ReplyDeleteExontas dei toso omorfes eikones vgalmenes apo tin penna soy de vlepw tin wra na dw kai tis alithines zwgrafies
ReplyDeleteΚαταλαβαίνω απόλυτα τι θέλεις να πεις. Θα μπορούσα να γράψω, ή αν προτιμάς να υπογράψω, την κάθε λέξη. Αν και εγώ τώρα βρίσκομαι σε "καταβύθισμα ψυχής" νιώθω χαρά μεγάλη. Σ' ευχαριστώ που μπόρεσες να εξηγήσεις, όσα εγώ δεν κατάφερα:)
ReplyDeleteCarpe diem, ευστοχότατο το σχόλιό σου!
ReplyDeleteΚαλώς όρισες και σου εύχομαι ολόψυχα γρήγορα να το ζήσεις και μετά να ζηλέψουν άλλοι!
Σα μου, ήταν να μη βγεις στον δρόμο εσύ... τώρα πού βγήκες ποιος σε μαζεύει!!!
ReplyDeleteΦιλιά πολλά! Κι εγώ των δρόμων ήμουνα, τι έπαθα; Μεταλλάχθηκα;
Margo μου με τον καλό σου λόγο!
ReplyDeleteΔεν υπάρχει περίπτωση καμία κάτι που πρόκειται να ξεχωρίσει να μην ξεχωρίσει. Μπορεί να αργήσει, αλλά δεν έχω καμία ανησυχία. Όποιος ψάχνει θα βρει αυτό που του ταιριάζει αργά ή γρήγορα και ό,τι είναι να αντέξει στον χρόνο και να ξεχωρίσεια από την πληθώρα αργά ή γρήγορα θα γίνει κι αυτό.
Σ' ευχαριστώ πολύ για την ενθάρρυνση!
Καλή σου μέρα όλη μέρα!
Σοτ μου, εσένα θα σου αρέσουν οπωσδήποτε και βάζω και στοίχημα! Για μερικούς ανθρώπους μπορώ να καταλάβω κάτι παραπάνω και βέβαια είναι και αυτοί που πρώτα με ενδιαφέρουν! Φιλιά!
ReplyDeleteΛάκη μου και βέβαια καταλαβαίνεις, εσύ και μπορείς και ξέρεις!
ReplyDeleteΚαλη δύναμη και ατέλειωτη χαρά σου εύχομαι ολόψυχα!
Αν στοιχηματίσω στο αντίθετο δεν πιστεύω πως έχω ελπίδα να κερδίσω :)
ReplyDeleteSot μου, όχι, θα χάσεις, θα χάσεις, θα χάσεις!
ReplyDeleteΓελαώ και σε πειράζω!
Σήμερα έδωσα την πρώτη μεγάλη μου συνέντευξη για τα ΝΕΑ του Σαββάτου που έχουν το ένθετο για την Θεσσαλονίκη και νομίζω πως κυκλοφορούν μόνο στην Β.Ελλάδα. Πλάκα είχε, φωτογραφήσεις, κακό, Ηλέκτρα Παλλάς, πολύ κυριλέ, αλλά ήταν πάρα πολύ καλή η δημοσιογράφος και πολύ έμπειρη και ήταν σαν να μιλούσα με μια φίλη μου. Το χάρηκα και ελπίζω πως θα είναι καλό και το κείμενο που θα γράψει.
Άντε να πάω για το εξώφυλλο τώρα γιατί η εργασία με τραβά από το μανίκι!
Καλό βραδάκι!
Μακάρι ο νεός χρόνος να σου φέρει πολλές τέτοιες μέρες Βασιλική μου!
ReplyDeleteΥγεία και έμπνευση σου εύχομαι!
Βασιλικη
ReplyDeleteομορφα που περασες!
ομορφα που ταξιδεψες μεσα σε παραμυθι!
ευχομαι το αεροστατο να παρει την ομορφια και να την παει στα περατα του κοσμου.
Καλη σου μερα.
Βασιλικούλα εύχομαι οι γιορτινές μέρες να είναι η απαρχή νέων και ολοκαίνουριων πραγμάτων. Το βιβλίο σου σε τέμπο κόκκινο είναι πολύ ωραίο και σίγουρα θα το ολοκληρώσω τώρα που τα πράγματα είναι άνετα. Μαρέσει να είμαι σπίτι και να διαβάζω ένα καλό βιβλίο. Έτσι λοιπόν το 2009 θα είναι ίσως μία νέα τάξη πραγμάτων για πολλούς από εμάς!! Καλό Σαββατοκύριακο!
ReplyDeleteEleni Dafnidi σ'ευχαριστώ πολύ για τις ευχούλες σου! Εύχομαι και σ' εσένα ό,τι αγαπάς να το έχεις και όλα τα καλά να σου έρθουν άφθονα!
ReplyDeleteΚαλό βραδάκι!
Aliki μου σ' ευχαριστώ και μακάρι!
ReplyDeleteΤελειώνει κι αυτό... Νομίζω πως έχει γίνει ένα γλυφιτζούρι αυτό το παραμύθι... Πολλά φιλιά!
Μενέλαε, μακάρι και για σένα αυτός ο χρονος να σου δώσει τις χαρές που επιθυμείς, τις δημιυργίες σου να τις δει το φως και όλα να διαβούν έναν δρόμο κατάφωτο! Σ'ευχαριστώ πολύ και καληνυχτούδια με όμορφα όνειρα!
ReplyDelete:)
ReplyDeleteΚαλά νέα μας έφερες πάλι!
Θα ήταν ακόμα πιο ωραία αν έμπαινε στην πανελλαδική έκδοση για να φτάσει κι εδώ αλλά πού θα πάει ... σύντομα θα γίνει κι αυτό.
Σιγά σιγά και με... ρέγουλα... μην τρελαθούμε κιόλας!
ReplyDeleteΤέλειωσα το εξώφυλλο και νομίζω πως είναι ωραίο.
Θα διορθώσω τώρα τις λεπτομέρειες.
Καλή βδομάδα!
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν η Βασιλική που έγραφε ωραία παραμύθια... Και είχε φίλους που βρισκόταν σε "καταβύθισμα ψυχής"...
ReplyDeleteΣε ζηλεύω, ΒΑσιλική μου, και θέλω να μπω και γω μαζί σου σ' ένα παραμύθι..., σ' ένα αερόστατο, να βλέπω το κόσμο από ψηλά, γιατί από ψηλά ο κόσμος είναι πιο όμορφος...
Μπάμπη μου, σου έχω κρατημένη την θέση σου στο αερόστατο όλη δική σου και μη σκας για τίποτα! Γιατί και ο κόσμος είναι πιο ωραίος από ψηλά και πιο κοντά στους ουρανούς είμαστε εκεί μέσα! Αιτείτε και δοθήσετε υμίν!
ReplyDeleteΚαλή σου μέρα φίλε μου χρυσέ που το αερόστατο εσύ το έχεις καρδιά!
ΥΓ. Πάλι ο Θεός με συγκίνησε σήμερα πάρα πολύ... τι Θεός Μέγας!!!