14 Ιανουαρίου, Μνήμη του Κωστή μας

Ήρθε πρωί πρωί μόλις είχα ανοίξει τα βλέφαρα. Με κοίταξε μ' εκείνο το βαθύ, το διαπεραστικό και σοβαρό του βλέμμα. Το βλέμμα που σπάνια συναντάς σ' ένα παιδί. Φορούσε ρούχα λευκά. Τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν δίχως να το θέλω. Ήσυχα, αθόρυβα δάκρυα.Τεσσάρων χρονών αγγελούδι σήμερα, αν μετριούνται έτσι -όπως εδώ- τα χρόνια των αγγέλων. Ειδικά αυτών που έζησαν εδώ μόνο για εφτά χρόνια. Ακόμα περισσότερο αυτών που μέσα στα εφτά τους χρόνια έζησαν την ζωή που ζει ένας άνθρωπος που αποχωρεί σε βαθιά γεράματα έχοντας περάσει μια ζωή ολόκληρη μέσα από την γέννηση, την άνθιση της νεότητας και την σταδιακή φθορά του γήρατος. Και ακόμα παραπάνω, αυτών που πέρασαν σε αστραπιαίο χρόνο τα πάθη του Χριστού και εσταυρωμένοι, θαρρείς και αναστημένοι την ίδια στιγμή, μας αποχαίρέτισαν.
Ο Κωστής είναι το παιδί για το οποίο μιλώ δίχως να αναφέρω το όνομά του, στο βιβλίο μου, στο Τέμπο. Αυτός είναι που στην αγκαλιά της μαμάς του πέρασε κάτω από τον Επιτάφιο εκείνη την Μ.Παρασκευή και του είχε πει πως καθώς θα περνάει να ζητήσει ό,τι θέλει από τον Χριστό κι Εκείνος θα του το χαρίσει. Το βράδυ πριν κοιμηθεί τον ρώτησε τι ζήτησε κι ο Κωστής της είπε πως ζήτησε να έχει ειρήνη ο κόσμος. Δεν ζήτησε να γίνει καλά. Το σώμα του είχε νομίζω ήδη παραλύσει, αλλά τότε ακόμα έβλεπε, ενώ μετά έχασε και την όρασή του.Ήταν μήνες έτσι στο κρεββάτι μέσα σε αφόρητους πόνους και το μόνο που μπορούσε ήταν να ακούει, να μιλά, ελάχιστα να τρώει και να κουνάει τα δάχτυλα των χεριών του. Μ' αυτά έφτιαχνε πειρατικά καράβια από τα κομματάκια των playmobil που ένα ένα του τα έδινε ο πατέρας του αφού του περιέγραφε με λέξεις τι είναι το καθένα. Τα ψηλαφούσε προσεχτικά και μετά τα τοποθετούσε στη σωστή θέση. Έρχονταν οι φίλοι και οι συγγενείς και του έφερναν δώρα και τα αδέρφια του σαν παιδιά λίγο τον ζήλευαν. Τους τα έδινε κι έλεγε, 'όλα αυτά σ' εσάς θα μείνουν έτσι κι αλλοιώς, πάρτε τα'.Τέτοια μέρα πριν από τέσσερα χρόνια μεσημέρι ήτανε, 3.30μ.μ τον πήρε αγκαλιά η μανούλα του που την φώναξε να πάει κοντά του στο κρεβάτι και μέσα στην αγκαλιά της άφησε την πνοη του σαν φτερό που το σήκωσε ψηλά ο αέρας.Στο μικρό του λευκό φέρετρο ήταν σαν να αναπαυόταν ένας γέροντας. Ένας σοφός γέροντας που όλα τα είδε, όλα τα κατάλαβε και χορτασμένος φεύγει πια μη έχοντας τίποτα άλλο να κάνει.Άλλα παιδιά στην ίδια θέση είναι σαν μικροί πρίγκιπες. Ο Κωστής όμως στα εφτά του χρόνια ήταν ένας μεγάλος πρίγκιπας. Μεγάλος πρίγκιπας σε μεγάλο ολόχρυσο θρόνο αστραφτερό.Στον άγιο Αχίλλειο της Λάρισας την ώρα της κηδείας του ένα λευκό περιστέρι όρμησε στον ναό κι έκανε κύκλους από πάνω του, εκεί ψηλά στον τρούλο.
Τον θυμάμαι τριών χρονών να κάνει ζωγραφιές θαυμαστές. Αδικαιολόγητα θαυμαστές για την ηλικία του, γεμάτες φως, χαρά και χρώματα. Γραμμές άψογες και ολοκληρωμένες.Το γέλιο του ήταν ουράνιο και το βλέμμα του στ' αλήθεια όπως το είδα σήμερα τα χαράματα, βαθύ και διαπεραστικό στα μαύρα του λαμπερά μάτια.

Θα έρθουμε όλοι κάποια στιγμή, του είπα σήμερα, καθώς ένιωσα μια αναμονή σ' αυτό του το βλέμμα. Θα έρθουμε χαρά μου, δεν θα αργήσουμε πολύ, μην ανησυχείς.Τουλάχιστον εδώ και ενάμισι χρόνο έχεις μαζί σου και τον φίλο σου τον αγαπημένο, δύο είστε. Παίξτε λίγο ακόμα και μετά θα παίζουμε συνέχεια μαζί.Ναι, αγαπούλα μου, όλοι μαζί θα παίζουμε για πάντα και για πάντα μαζί.Μόνο βοηθάτε μας λίγο να φτάσουμε κοντά σας, τον δρόμο μη χάσουμε..