Γράμμα από ένα ξεχωριστό παιδί

Όλα ταξιδεύουν. Σκέψεις, επιθυμίες, όνειρα, αγάπες γυρνούν τον κόσμο.
Σχεδόν ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πού πάνε και ποιον επισκέφτονται.
Έτσι συμβαίνει και με τα βιβλία.
Εσύ στην αρχή γνωρίζεις έναν αριθμό πωλήσεων και κάποτε συναντάς και κάποιους που τα διάβασαν για να συνειδητοποιήσεις πως πίσω από τους αρθιμούς υπάρχουν πρόσωπα, ζωές ολόκληρες, μισές ή μυστικές.
Τότε συμβαίνει να σου επιστραφεί πολλαπλασιασμένο αυτό που εσύ έδωσες γράφοντας ένα βιβλίο. Τότε είναι η μεγαλύτερη χαρα. Η απερίγραπτη χαρά. Η ανείπωτη. Γιατί τα βιβλία υπάρχουν όχι από τη στιγμή που γράφονται, αλλά από τη στιγμή που οι άλλοι τα αγαπούν.

Μου στέλνουν γράμματα τα παιδιά. Παίρνουν λευκές σελίδες, τις ζωγραφίζουν και γράφουν δυο λόγια για κάτι που έμεινε μέσα τους από αυτό που διάβασαν. Και συνήθως τελειώνουν τα γράμματά τους με ευχές. Εύχονται την συνέχεια της γραφής, εύχονται την υγεία, εύχονται όλα τα καλά.
Τα γράμματα που έχω μαζέψει αφορούν όλα το Παραμύθι της Μουσικής.
Σ' αυτό το παραμύθι ένα τυφλό κορίτσι, η Θεοδώρα, αγαπάει τόσο τη μουσική που φτάνει να αποκτήσει μέσω της μουσικής μια διαφορετική όραση του κόσμου.

Στο τελευταίο πακέτο γραμμάτων που μου ήρθε από ένα σχολείο ξεχωρίζω ένα γράμμα ενός μικρού παιδιού και το αντιγράφω:

'Κυρία Βασιλική,
διαβάσαμε το Παραμύθι της Μουσικής στην τάξη και άρεσε σε όλους μας πολύ.
Ξέρετε εγώ δεν έχω δεξί χέρι και γι' αυτό καταλαβαίνω την Θεοδώρα!'

Αυτές είναι οι πιο πολύτιμες στιγμές της ζωής μου τον τελευταίο καιρό. Δεν χωράει σχόλιο εδώ. Τώρα θα πάω και θα απαντήσω σε κάθε γράμμα. Είναι η πρώτη μου προτεραιότητα και η ομορφότερη. Είμαι βαθιά ευγνώμων στα παιδιά. Και αν συνεχίζω να γράφω το κάνω κυρίως εξαιτίας τους. Τώρα το ξέρω.


Η φωτογραφία είναι του Ηλιογράφου.