...Οπως με νοιάζει τώρα που ο θάνατος μούχει κλείσει το μάτι και μου λέει “Πάμε Ζαχαρία, σε θέλω γερό δυνατό και όρθιο, δεν γουστάρω εξοδίους ακολουθίες χωρίς λίγο νεύρο, λίγο τέμπο, ένα ρυθμό, ένα πάθος”.
Και έχει δίκηο. Μέχρι προ τινος κατι είχα με τον θάνατο, λές και δεν γνωριζόμασταν. Αφού μας έχουνε συστήσει άπειρες φορές, έχουμε φάει μαζί, έχουμε κάνει έρωτα, έχουμε ταξιδέψει, έχουμε κάνει διακοπές, συζήσαμε μέσα στο σώμα μου κατα καιρούς (όχι για πολύ ευτυχώς αλλά η εμπειρεία ήταν δυνατή όπως και να το κάνεις) και έχουμε πάει στηρίζοντας αλλήλων τα βάρη αμέτρητες φορές σε κηδείες, γάμους και βαφτίσια όπου ούτε εκείνος ούτε και εγω δεν θέλαμε ποτέ να πάμε - απλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλοιώς. Η Γέννησή μου και ο Θάνατός μου είναι δυό ρούχα που δεν τα κρεμάω ποτέ στην ντουλάπα, δεν τα πάω καθαριστήριο, δεν τα πλένω ούτε τα σιδερώνω. Είναι συνεχώς απάνω μου, τα φοράω. Επι πολλά χρόνια νόμιζα πως επειδή ο θάνατος πρίν επέλθει δριμύς είναι πολύ διακριτικός, είχε ξεχαστεί και δεν είχε φορεθεί σαν αυτά τα ολόσωμα κορμιά απο Λύκρα που εφαρμόζουνε πάνω στο σώμα σου σαν δεύτερο δέρμα. Εκανα πως δεν ήταν εκεί. Αλλά δεν γίνεται. Τον θάνατό σου τον φοράς επάνω σου 24 ωρες το 24ωρο σε όλη τη διάρκεια της ζωής σου. Δεν είναι απειλητικό αυτό, είναι μεγάλη ανακούφιση, είναι πολύ παρήγορο. Ο Θάνατός μας όπως και η γέννα μας είναι οι δυό πιό μεγάλες μας στιγμές, πρέπει να τις αγαπάμε και να τίς σεβόμαστε. Είναι μεγάλο λάθος όλη αυτή η σκοτεινή περι θανάτου φιλολογία και είναι και ύποπτη. Μάθαμε απ’ τούς παλιότερους και μαθαίνουμε στούς νεότερους οτι ο θάνατος είναι κάτι σαν Δράκουλας που σου ρουφάει το αίμα. Καμμία σχέση. Αυτό είναι η ζωή χωρίς αγάπη, η ζωή χωρίς ομορφιά, η ζωή χωρίς έρωτα, χωρίς πίστη, χωρίς όνειρα, χωρίς προοπτική αιώνια. Αυτό είναι το γκράν γκινιόλ. Ο θάνατος είναι μια φυσική κατάληξη. Αλλο τόσο φυσική όσο και η γέννηση...
Απόσπασμα από το ποστ του Άρη Δαβαράκη: 'Η Λογοτεχνία της Ευτυχίας'
Οπως μια μέρα που την πέρασες ευχάριστα κάνοντας αυτό που σου άρεσε σου δίνει απόλαυση και έναν ήρεμο ύπνο,
ReplyDeleteέτσι και μια ζωή που την έζησες όπως ήθελες χαρίζει έναν ήσυχο θάνατο...
Μακάρι να ζούσαμε την κάθε μας μέρα σαν να ήταν η τελευταία μας. Πόσο διαφορετικοί θα είμασταν...
Αν υπάρχει κάτι που δίνει νόημα στη ζωή είναι ο επερχόμενος θάνατος. Αν δεν υπήρχε ο θάνατος ο βίος θα ήταν αβίωτος, αλλά πάλι όσο υπάρχει η ζωή δεν υπάρχει ο θάνατος.
ReplyDeleteΑν ήξερες ότι την επαύριο θα πεθάνεις, η σημερινή θα ήταν η πιο γεμάτη μέρα σου. Φαντάσου να ήξερες ότι δε θα πεθάνεις ποτέ, όλη η ζωή θα ήταν άδεια.
Μα είναι και ανθρώπινο, όμως, ο φόβος του θανάτου. Το βρίσκω απολύτως φυσιολογικό να φοβάσαι το θάνατο, όσο και να μην το φοβάσαι.
Τον φοβάμαι συχνά κι άλλες φορές πάλι λέω: ε και λοιπόν.
Είμαι άνθρωπος.
Είναι πραγματικά θάνατος ή γέννηση; Μήπως η ζωή είναι μια δεύτερη κύηση που διαφέρει από την πρώτη και ως προς το άγνωστο της διάρκειάς της;
ReplyDeleteΓι' αυτό που διείσδυσαν στα βαθιά νοήματα της ζωής μιλούν για 'μνήμη θανάτου' Αλεξάνδρα μου. Γι' αυτό και έχει ξεχωριστή και μεγάλη σημασία η φράση που είπε ο Θεός στον άγιο Σιλουανό: Κράτει τον νου σου στον Άδη και μη απελπίζου.
ReplyDeleteΉσυχος ύπνος, ήσυχος θάνατος όταν έκανες αυτό που υπαγόρευε η καθαρή καρδιά σου μέσα από μια πάλη που δεν τελειώνει παρά με τον ίδιο τον ερχομό του Θανάτου.
Στ'αλήθεια θεωρώ αυτό το κείμενο του Άρη εξαιρετικό! Νοηματοδοτεί απ' την αρχή το νόημα της γέννησης και του θανάτου με μια αγάπη μεγάλη, μια κατανόηση και αποδοχή γενναιόδωρη. Και λέει ξεκάθαρα την αλήθεια: το φρικαλέο δεν είναι ο θάνατος -που εξάλλου τον νίκησε ο Χριστός και άρα δεν μας εξουσιάζει πια όπως πρώτα- αλλά η έλλειψη αγάπης. Αυτή είναι που κάνει την καρδιά σκληρή και η σκληρή καρδιά είναι η κόλαση.
Έτσι είναι Γιώργο, και τα λες πολύ ωραία και καθαρά. Εγώ το βλέπω συχνά σε ανθρώπους που υποφέρουν από ασθένειες και υπό το φως της ασθένειας δημιουργούν μια κατάφωτη ζωή με όλες τους τις δυνάμεις και με όλη της την γεύση, γιατί ξέρουν πως υπάρχουν όρια στις δυνάμεις τους και τα ξεπερνούν καθημερινά νικώντας καθημερινά τον θάνατο της αδυναμίας τους.
ReplyDeleteΣ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.
Καλό σου βράδυ!
Αχ, Σοτ μου... εδώ ο μουσικός σηκώνει τα χέρια ψηλά!
ReplyDeleteΔεν ξέρω! Θα το μάθουμε κι αυτό, πού θα πάει;
Φίλοι μου, σας χαιρετώ προς το παρόν, γιατί θα λείψω για δυο τρεις μερούλες ένα ωραίο ταξίδι και πρώτα ο Θεός θα τα ξαναπούμε όταν με το καλό γυρίσω. Γι' αυτό σας άφησα αυτό το ωραίο κείμενο που θα σας κρατήσεισυντροφιά.
Εις το επανειδείν!
Δε χρειάζεται πάντως μεγάλη βιασύνη για να το μάθουμε :)
ReplyDeleteΝα είναι στ' αλήθεια ωραίο το ταξίδι.
Καλησπέρα Βασιλική.
ReplyDeleteΌποτε σκέφτομαι το θέμα του θανάτου, της γέννησης και της .. ζωής..ασυναίσθητα μου έρχονται στο νου οι πρώτες γραμμές απο την Ασκητική του Καζαντζάκη.. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το παθαίνω πάντοτε αυτό.
Ερχομαστε απο μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευθύς ως γεννηθούμε αρχίζει κ' η επιστροφή, ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός, κάθε στιγμή πεθαίνουμε.
Γι' αυτο πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής ειναι ο θάνατος.
Μα κ' ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κ' η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή, κάθε στιγμή γεννιούμαστε.
Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής ειναι ή αθανασία.
Να εχεις ενα γλυκο απογευμα :-)
εξαιρετικός όπως πάντα!! Τι κάνεις βασιλικούλα μου??
ReplyDeleteΕγώ θα συμφωνήσω ότι είναι ένα Μυστήριο, όπως πολύ σωστά λέει ο Άρης , είναι και η Γέννηση μας....
ReplyDeleteΑς ζήσουμε μεταξύ των δύο μεγάλων Μυστηρίων της γεύσης της ζωής που κρύβεται στις στιγμές της ....
Ας κάνουμε λοιπόν τις στιγμές αιωνιότητα..........
Να είσαι καλα ......
πόσο δίκιο έχει. Είναι η φυσική μας κατάληξη...
ReplyDeleteη γέννησή μας.. η δεύτερη.. δεν έχει σημασία...
προχωράμε μπροστά και αυτό μετράει..
Αν απομυθοποιήσουμε το θάνατο, τότε κάθε μας ημέρα θα ήταν διαφορετική.
Καλή σου νύχτα βασιλική μου :-))
ευχές για όμορφο ταξιδάκι
ReplyDeleteγεμάτο στιγμούλες!
και καλή επιστροφή!
φιλιά!
Καλώς σας βρήκα!
ReplyDeleteΣοτ μου, εγώ βιάζομαι, αλλά και τι μ' αυτό; -γέλιο-
Πέρασα υπέροχα, μεθυστικά!
Εϊμαι κομμάτια και πάω για ύπνο αφού σας δω λιγάκι εν ριπή οφθαλμού...
Roadartist μου,
ReplyDeleteτι να πω; Για τον θάνατο μάλλον μόνο ποιητική αδεία μπορούμε να μιλάμε...
Έγραψα κι εγώ ένα κείμενο επιστρέφοντας από Παρίσι στις πέντε τα χαράματα, γιατί οι σκέψεις ήταν πολλές και κόντεψα να σκάσω, μα νομίζω πως έγραψα μια βλακεία τελικά. Θα το αφήσω λίγο, έτσι κι αλλοιώς τώρα δεν προλαβαίνω και τίποτα γιατί ξαναφεύγω...
Να είσαι καλά και όρεξη να 'χουμε να τα λέμε τουλάχιστον... όσο ζούμε!
Καλό βράδυ μας!
Θρασυβουλάκο μου,
ReplyDeleteδεν ξέρω τι κάνω εδώ και πολύ καιρό και δεν το ψάχνω κιόλας γιατί δεν με συμφέρει και πολύ από ό,τι ψυλλιάομαι... Πάντως δουλεύω σκληρά κι αυτό μου κάνει καλό σε όλα. Πήρα και την ανάσα του Παρισιού και πάλι δουλειά και δόξα τω Θεώ!
Να μου είσαι καλά, πολύ καλά και να πετάς!
Την ευχούλα σου πάτερ μου!
ReplyDeleteΚάτι μου λέει πως όλα τελικά Μυστήρια είναι και όχι μόνο η Ζωή και ο Θάνατος, αλλά και κάθε μας στιγμή...
Καλό βραδάκι και καλώς όρισες!
Kalynama,
ReplyDeleteδεν ξέρω τίποτα. Μ' αρέσει πολύ που τα γράφει έτσι ο Άρης και δεν μπορώ να τα σχολιάσω εγώ. Αυτός παίρνει ένα κοντάρι και κάνει άλμα επί κοντώ πάνω από τον θάνατο κι έχει φάει θάνατο με το κουτάλι... Εγώ ακόμα ό,τι κι αν γράφω δεν μπορώ παρά μονο να το θαυμάσω ως στάση αυτό και καλπασμό γραφής.
Το σταυρό μας και προχωράμε...
Καληνυχτούδια μας!
Καλώς σε βρήκα Νηφάλια μέθη!
ReplyDeleteΑτέλειωτες στιγμές ένα ταξίδι, πυκνό πράγμα, θέλει να κατακάτσει τώρα αυτό κι εγώ να κοιμηθώ...
Να είσαι πάντα καλά!
Άντε αδέρφια να ξημερώσουμε με το καλό αύριο!
Καλωσήλθες και μάλλον θα έχεις πολλά καλά να μας διηγηθείς :)
ReplyDeleteΠρωταπριλιάτικα ήρθα, και έτσι αστείο Πρωταπριλιάτικο θα πω τον θάνατο.
ReplyDeleteΨέμα είναι. Μια που όλα ζωή είναι, ζωή και αυτός. Άλλη.
Κλέφτης είναι. Παρουσιών και αισθήσεων.
Μας κλείνει το μάτι από την πρώτη στιγμή που τα μάτια μας αιχμαλωτίζονται από το φώς. Υπόσχεση αγκαλιάς.
Μα να πάμε με πολύ βάρος, βάρος ζωής. Να τον δυσκολέψουμε.
Και με ψηλά το κεφάλι και τη ματιά.
Με χαμόγελο σ' αυτούς που προηγήθηκαν και μας γνέφουν.
Όλα ζωή είναι !
Υ.Γ. Καλώς επέστρεψες... με άρωμα Παρισιού γλυκιά Βασιλική :)
Καλώς σας βρήκα, αδερφέ μου!
ReplyDeleteΜωρέ πολλά έχω να σας πω, θα σκάσω από το πολύ, αλλά... δεν προλαβαίνω γκαρντάσι!!!!!!!!!!
Υπόσχομαι ό,τι μπορώ να το κάνω, για να δούμε...
Dvd e cd welcome! I will visit you!
ReplyDeleteMiss Smith μου,
ReplyDeleteδίνω τα ρέστα μου και το σακάκι μου... που λένε!
Σ' έχω επιθυμήσει... που τραγουδάνε!
"...Αυτό είναι η ζωή χωρίς αγάπη, η ζωή χωρίς ομορφιά, η ζωή χωρίς έρωτα, χωρίς πίστη, χωρίς όνειρα, χωρίς προοπτική αιώνια...."
ReplyDeleteΣπουδαίος ο ΄Αρης Δαβαράκης!!
΄Αρη μου και Βασιλική μου, ένα είναι σίγουρο.... πως (ΟΤΑΝ), θα καταλήξουμε φυσικά, πλήρεις και ολοκληρωμένοι
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Ναι, είναι σπουδαίος ο Άρης Δαβαράκης! Και η φράση που απομόνωσες είναι όλο το ζουμί!
ReplyDeleteΦιλιά πολλά και όλα όπως τα λες καλή μου!