Τα σκουπίδια - μέρος α΄

...Κατηφορίζω επιτέλους προς τη θάλασσα.

Έχω πολύ καιρό να περπατήσω στην παραλία.

Περνάω απέναντι από τον πολύβουο παραλιακό δρόμο με τις καφετέριες, βαδίζω άκρη άκρη στην αποβάθρα.

Το βήμα μικραίνει, ο ρυθμός πέφτει σαν το αυτοκίνητο του παλιατζή που με προσπέρασε. Εγώ αντί για παλιατζούρες, σκύβω και μαζεύω θάλασσα και κύμα μαύρο σκοτεινό χτυπημένο απο τα χέρια του καιρού.

Παίρνω αγκαλιά ένα καράβι απ' το βάθος του ορίζοντα κι έναν αέρα άγριο φορώ στα μαλλιά ατίθασο στεφάνι. Σε πείσμα του συνεχίζω να περπατώ παλεύοντας την ορμή του.

Δεν ακούω τίποτα, ούτε αυτοκίνητα, ούτε κόρνες.

Δεν βλέπω τίποτα. Θολώνουν απ’ το κρύο τα μάτια. Το φως γίνεται κόκκινο. Τα κλείνω και συνεχίζω να προχωρώ έχοντάς τα κλειστά. Δυο δάκρυα κυλούν. Δυο παγωμένα δάκρυα. Ο αέρας κόκκινος κι αυτός, δεν είναι πια διάφανος. Τα δάκρυα κόκκινα. Όπως γράφει ο δίδυμος αδελφός μου Πεσσόα,

«Μέσα μου κάτι σπάει. Το κόκκινο νύχτωσε. Αισθάνθηκα πάρα πολύ για να μπορώ να αισθάνομαι ακόμη».

Πέφτω πάνω στους τενεκέδες, τους τεράστιους κάδους απορριμμάτων. Αρχίζω να ψάχνω.

Προσπαθώ να κατανοήσω αυτούς τους εξωτερικά τόσο καθωσπρέπει ανθρώπους που τίποτα πάνω τους δεν προδίδει το ιδιόρρυθμο συνήθειό τους.

Λοιπόν, δεν ψάχνουμε πολύτιμα αντικείμενα στα σκουπίδια. Αντιθέτως, γυρεύουμε το πιο ελαττωματικό, το πιο ευτελές, το πλέον άχρηστο.

Αυτό μπορεί να είναι μια κόκκινη κλωστή, ένα παλιό σπασμένο ποτηράκι για λικέρ, μια τσαλακωμένη παιδική ζωγραφιά. Μπορεί να είναι ένα σκισμένο εσώρουχο ή ένα ξεθωριασμένο κουμπί. Ο καθένας μας κάτι άλλο γυρεύει. Κάτι που να το πάρει και να το πάει στο σπίτι του.

Να κάτσει στο πάτωμα, να το βάλει απέναντί του και κοιτώντας το να ονειρευτεί. Γιατί τα καινούρια, άρτια και ακριβά πράγματα γύρω μας, δε μας βοηθούν να ονειρευτούμε.

Ζητούμε κάτι τόσο δα, ταλαιπωρημένο, σκουριασμένο και μισό, να το συμπληρώσουμε, να του προσφέρουμε κάτι από ό,τι απέμεινε στην σπασμένη μνήμη μας, αυτήν που καλούμε παιδική, για να συνεχίσουμε να ζούμε διασκεδάζοντας τις λύπες μας. Την ανάπηρη ζωή μας.

Έτσι συμπληρώνουμε τη ραγισμένη όψη του κόσμου και μπορούμε κι εμείς οι φτωχοί να καθρεφτιζόμαστε πάνω του.

Απόσπασμα από το ομώνυμο κεφάλαιο του ανέκδοτου πεζογραφήματος 'ψυχή μου'.