Καληνύχτα!

Καληνύχτα

Την ώρα που ένας κόσμος σώματα σκεπάζεται, κι άλλος τις μνήμες του σεντόνια, βγαίνω στους δρόμους, η ορφανή εγώ, ασώματη και ασκεπής πνοή σας, μ’ ένα σακούλι φορτωμένο όνειρα.

Γυρνώ κι αρχίζω να φυσώ, να τα σκορπώ στους ύπνους σας, αγάπες μου όλες.

Όνειρα τρυφερά, όνειρα χάδια, όνειρα πουλιά. Άλλα για άγονα πετρώδη στρώματα κι άλλα για χωράφια έτοιμα να δεχθούν. Άλλα για λίμνες σιωπηλές κρυμμένες σε παρθένα δάση. Κι άλλα για αγκάθια αιχμηρά και άσπλαχνα. Σπόρους σπέρνω τα όνειρα.

Κι αν δεν ανθίσουν όλα όπως θα ποθούσαν, δεν πεθαίνουν. Αν μαραθούν στην αβροχιά, ποτέ τους δεν πεθαίνουν. Κανένα όνειρο δεν πέθανε ποτέ. Καθένα σμιλεμένο υπομονή αιώνια. Χρώμα γαλάζιο απέραντο με ακαθόριστη μια πινελιά βαθύ πορτοκαλί που όλο ποικίλλει σε σχήμα, κυματισμό, σε ένταση και βάθος από όνειρο σε όνειρο.

Όχι το γαλάζιο. Απαράλλαχτο μένει το γαλάζιο ίδια φωτεινό σε όλα. Αθάνατο σαν την υπομονή. Σαν το όνειρο. Γιατί το όνειρο είναι ο κήπος που μας βλάστησε όλους. Όλους μας, αγάπες μου όλες. Άνθη αμάραντα μας βλάστησε ουράνιου αγρού. Άνθη μονάκριβα, μοναδικά και σπάνια.

Το σακούλι που κρατώ δεν πρόκειται ν’ αδειάσει, το υπόσχομαι. Τα όνειρα που εγώ κερνώ δεν έχουν τελειωμό. Ήσυχα τώρα κοιμηθείτε. Αναπαυμένα κοιμηθείτε πνοές της πνοής μου. Καληνύχτα σας παιδιά. Καληνύχτα!