Δέκα Καλοκαιρινά Χαϊκού* Γεώργιου Σπηλιωτόπούλου από το έργο Λευκάμπελος, Εκδόσεις Ιωλκός.

Άνω τελεία

το φεγγάρι τ’ Αυγούστου

στο καλοκαίρι.

Ιούλη μήνα

σαν νιφάδες της νύχτας

οι γαλαξίες.

Δεν εκπληρώνουν

κάθ’ ευχή μας τ’ αστέρια

γι’ αυτό και πέφτουν.

Τα δειλινά σου

μια φλεγόμενη βάτος

ή φως του κόσμου;

Είν’ οι καρδιές μας

δυο γραμμές παραλλήλων

που συναντιούνται.

Με ξεγελάει

η πυξίδα του πόθου·

παντού σε δείχνει.

Κόκκοι κλεψύδρας

άμμος το καλοκαίρι

τ’ άστρα που πέφταν.

Ανθεί στην άμμο

η παιδική ψυχή μας

κρίνο θαλάσσης.

Χίλια ροζ πέπλα

το στερέωμ’ ανάβουν

και ξημερώνει.

Είναι η ζωή μας

μια στιγμούλα στο σύμπαν

κι όμως, μας φτάνει.

....

Κάποτε, λες, θα φεύγαμε οριστικά για κάποιο καλοκαίρι δίχως γυρισμό σαν ναυαγοί σε αμμουδιές αδιάβατες... Ο πόνος μας παρέμενε αφανής, όπως η λεία πέτρα της αμμουδιάς ήταν η μόνη ανάμνηση του βράχου που μαστίγωσαν τα κύματα. Κι αν ήμασταν μικρότεροι απ’ το φως, ήταν τα όνειρά μας πιο μεγάλα απ’ το σκοτάδι. Έτσι άντεχα να ξαναγεννηθώ, για όσα μου ’γνεφαν ποτέ να μην εγκαταλείψω τις υπέρμετρες θυσίες και προσπάθειες· μίας ζωής τα θαύματα...

https://www.facebook.com/Leykampelos/