Η Παναγία του Άγγελου Σικελιανού

Δεκαπενταύγουστος του 1940

Ω, Εσύ των Ουρανών η πλατυτέρα,

που αγκάλιασες τα έθνη και τους λαούς,

των λαών και των εθνών η θεία Μητέρα,

π’ όλους της γης ξεχείλισες τους ναούς.

Μάνα, π’ αγνάντια μου είσαι ως θερισμένη

απ’ αστάχυα χλωμότατη πλαγιά,

κ’ είσαι κ’ η Ελλάδα, κ’ είσαι η Κοιμωμένη

με σταυρωτά τα χέρια Παναγιά·

Μάνα, που ο νους Σου μοναχά το ξέρει

αν, αντίκρυ στην αγία Σου εντολή,

η καρδιά μου δεν είναι ως περιστέρι

αθώα, δοκιμασμένη και καλή.

δώσε την ώρα τούτη (κ’ είναι τώρα

π’ αγγίζουμε τον ύστερο βυθό

κι αργοσημαίνει η προαιώνια ώρα)

στην άγια εντολή Σου να σταθώ

ανύσταχτος, στην άκρη γινώμενος

αγρύπνια μιαν απέραντη ματιά,

σαν ο Ιησούς Χριστός Εσταυρωμένος,

σαν οι Άγιοι Παίδες μέσα στη φωτιά!

«Λυρικός βίος», τόμ. Ε’, Αθήνα 1968, σ.σ. 123-124