Και είπε η γυναίκα:
Η αγάπη δεν είναι λέξη.
Καλύτερα ν’ αφαιρεθεί από τα λεξικά
ή ίσως να καταχωρηθεί στους τόνους και τα πνεύματα.
Αγάπη οξεία, περισπωμένη Αγάπη, βαρεία, αγάπη δασεία και ψιλή, ανάλογα με την ένταση, τη ροπή, την κατεύθυνση, ανάλογα με τον φορέα της, την αλήθεια της, αν ελευθερώνει ή συνθλίβει τον αγαπώντα, τον αγαπημένο.
Και ακόμα καλύτερα να πάψoυμε να μιλούμε γι’ αυτήν.
Ας την εξορίσουμε από τα λόγια μας.
Όσο περισσότερο την κατονομάζουμε τόσα μνήματα της χτίζουμε. Μαυσωλεία για να την παραχώσουμε μέσα βιαστικά, ζωντανή, μισοπεθαμένη, ή και νεκρή, για να εκφωνήσουμε προς χάρη της βαρυσήμαντους, θλιβερούς επικήδειους, να φανούμε σπουδαίοι, να εισπράξουμε το απρόσωπο χειροκρότημα των θεατών.
Η αγάπη θα ξεφεύγει πάντα από τα λόγια μας, από τα λεξικά και τα γραπτά μας.
Θα ξεγλιστρά σαν αχτίδα φωτός κάτω απ’ τις χαραμάδες των επιτάφιων λόγων μας, τα λευκά περιθώρια των σελίδων σαν κυνηγημένη, αναζητώντας καταφύγιο στο ετοιμόρροπο υπόστεγο χειλιών μουγκών, στο βλέμμα των πετεινών του ουρανού και σε έρωτες πληρωμένους από το υστέρημα του δίλεπτου μιας χήρας.
«Και ποια είναι η τέλεια αγάπη ανάμεσα σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα», ρώτησε μια γυναίκα με κεφάλι σκυφτό, μαλλιά ασπρισμένα από τα αναπάντητα ερωτήματα.
Η τέλεια αγάπη είναι η συνάντηση της ψιλής αγάπης με τη δασεία όταν αγκαλιάζουν την οξεία.
Όλες οι αγάπες, πνεύματα και τόνοι, είναι των ανθρώπων, εκτός απ’ την οξεία. Η οξεία αγάπη είναι του Θεού.
Όταν συναντιέται η αγάπη ενός άντρα με την αγάπη μιας γυναίκας συναντιέται η δασεία και η ψιλή, σαν δυο αντίθετοι άνεμοι που συγκλίνουν.
Αν απ’ ανάμεσά τους απουσιάσει η οξεία, τότε ο ένας θα πολεμήσει τον άλλο και θα συντριφτούν. Δίχως την οξεία αγάπη του Θεού, τέλεια αγάπη δεν υπάρχει.
Μέσω αυτής θα ζευγαρώσουν ενώνοντας την ίδια στιγμή στο όνομα του Θεού τη γη με τον ουρανό .
Αγάπη που δεν ενώνει γη και ουρανό, δεν είναι αγάπη τέλεια.
Η τέλεια αγάπη καθώς σου δίνει σώμα σου προσφέρει απλόχερα το πνεύμα του.
Αν η αγάπη προς τον άλλον είναι περισπωμένη, του υπόσχεται πως τον σκεπάζει, τον φροντίζει, τον προστατεύει, ενώ στην πραγματικότητα τον κρατά αλυσοδεμένο στη γη τον χώνει ολοένα βαθύτερα μέσα της.
Αν η αγάπη είναι βαρεία, χρησιμοποιείς τον αγαπημένο σαν σκαλί για ν’ ανέβεις ψηλότερα αποθέτοντας πάνω του με αναίδεια όλο σου το βάρος μέχρι να τον κάνεις χώμα, να τον εξαφανίσεις.
Αυτό δεν μπορεί να είναι αγάπη τέλεια.
Η βαρεία, όπως και η περισπωμένη, ζητούν να χειραγωγήσουν την αγάπη από εγωισμό και φιλαυτία, πάθος για εξουσία.
Είναι καταραμένες να φέρουν δυστυχία.
Κανείς δεν μπορεί να χειραγωγήσει την αγάπη, η αγάπη μας χειραγωγεί.
Είναι φωτιά που μπαίνεις μέσα της σαν χρυσάφι για να καθαριστείς απ’ τα σκουπίδια που κουβαλάς.
Αν δεν σου έχει μείνει χρυσάφι στην καρδιά θα καείς, θα απομείνεις ένας αξιοθρήνητος σωρός αποκαϊδια.
Αν όμως ακόμα διαθέτεις λίγο απ’ το χρυσάφι που αποτέλεσε τον πρώτο πυρήνα της ύπαρξής σου, τότε αυτό θα ενωθεί με το χρυσάφι του άλλου μέσα στη φωτιά της αγάπης που την ίδια ώρα φωτιά και τεχνίτης ταυτόχρονα, θα σχεδιάσει και θα σκαλίσει περίτεχνα σχέδια μέχρι να γεννηθεί ένα κόσμημα ολόχρυσο, στολίδι στο λαιμό του Σύμπαντος, προορισμένο να ζήσει στους αιώνες.
Αθήνα, Αύγουρστος 2012
