Mικρή ιστορία - Η Παναγιά του Κάστρου

...Και είπα να μην κατέβω στο κάτω χωριό του Αδάμαντα και στο μεγάλο πανηγύρι όπου θα πήγαιναν όλοι, μόνο πήρα τα πόδια μου κι ανηφόρισα στον απάνω μαχαλα της Τρυπητής, και στην Πλάκα που από πάνω της στέκει το βουνό… στην κορφή του ψηλότερου βουνού της Μήλου είναι το Κάστρο, ένα ακτάστατο άθροισμα από χαλάσματα των καιρών που το κοσμεί το ξωκλήσι της Παναγιάς… στην Παναγιά του Κάστρου έφτασα κατάκοπη και καταϊδρωμένη ενώ ο παπα Χαραλάμπης, ταπεινός και απλούς ιερομόνασχος τελούσε την Λειτουργία… μια χούφτα πιστοί μέσα, όσους χωρούσε ο ναϊσκος, πλήθη ευλαβικά έξω καθισμένα γύρω στις πεζούλες… βρήκα στην αρχή μια σκιερή θέση σε μια πεζούλα να βγάλω το αγκομαχητό μου κι ύστερα ακούμπησα στον τοίχο της πλαϊνής πόρτας που τιμούσε ο βοριάς… δεν άργησε να αδειάσει και μια καρέκλα ανθρώπου που δεν γνώριζε πως αργεί ακόμα η Μετάληψη… Λέω πως ίσως βρέθηκα στο ωραιότερο σημείο του κόσμου αγναντεύοντας όλο το νησί τριγύρω με τους δαντελωτούς του κόλπους, τους ποικίλλους οριενούς λόφους του και τα θαλασσινά σπαράγματα κάτω από έναν ασσυνέφιαστο ουρανό… Εδώ να στήσω μια σκηνή σκέφτηκα, και να μείνω, όπως το είπε και ο Πέτρος στην Μεταμόρφωση που ως σκληραγωγημένος ψαράς και ταπεινός μαθητής δεν βρήκε απαραίτητο να έχει την προσωπική του σκηνή… Ένας άρτος σουσαμένιος στο τέλος, η περιφορά της εικόνας τρεις φορές γύρω απ’ το ξωκλήσι κι άμε στον κατήφορο, στην κάτω μεριά του κόσμου, έχοντας φτερά στα πόδια, στο νου και στην καρδιά, που αξιώθηκα τόση ομορφιά… Βοήθειά μας και Χρόνια Πολλά!