"Το παιδί, η μηλιά και το φεγγάρι" Έμμετρο παραμύθι

Αγάπη βγήκα για να βρω και έρωτα αιώνιο
με πήρε η νύχτα στο στρατί βγήκα σε μεσολόγγι
και το φεγγάρι κοίταξα, το είδα μαραμένο.
- Φεγγάρι μου ολόγιομο και τρισχαριτωμένο

ποια λύπη να σε χλώμιασε, ποιος πόνος σε μαραίνει;-

Δεν έχω στόμα να το πω, μιλιά να το μιλήσω

τράβα ρώτα τον άνεμο μη και στο μαρτυρήσει.

- Άνεμε των ψηλών βουνών και των γαλάζιων βράχων

πες μου ποια λύπη σκότισε το ολόγιομο φεγγάρι,

ποιο μυστικό, ποια συμφορά του πήρε τη μιλιά του;

- Πού να 'βρω λόγια να στο πω, πώς να στο μαρτυρήσω;

πάνε ρώτα τα κύματα στη μέση του πελάγους.

- Θάλασσα βαθυστόχαστη και μαργαριταρένια

τι ‘ναι του φεγγαριού ο καημός, το δόλιο του μαράζι;

- Ψάρια μουγκά στα σπλάχνα μου και σιωπηλά κοράλλια

δεν έχω λέξεις να στο πω και γράμματα δεν ξέρω.
Φεύγα ρώτα τις πέρδικες που τριγυρνούν στ' αλώνια.
- Πέρδικες, καλοπέρδικες που φέρνετε μαντάτα
μη ξέρετε το μυστικό που τρώει το φεγγάρι;
- Το μυστικό το ξέρουμε μα πώς να σου το πούμε;
Τ' άστρα θα μας θυμώσουνε, ο ήλιος θα κακιώσει.

Τράβα στον πάνω μαχαλά και ρώτα τη μηλίτσα

που 'ναι στο κέντρο της αυλής του βασιλιά του Ρήγα.
Πήρα τους δρόμους, τα στενά, πήρα τα μονοπάτια
άνθρωπο δεν απάντησα, φωνή δεν ηξιώθη
ίσκιοι, τριγμοί και ψίθυροι με πήραν καταπόδι.
Ήρθε στιγμή που τρόμαξα, ήρθε στιγμή που εσκιάχθη
μα ούτε κοντοστάθηκα ούτε που πήρα ανάσα.
Σβήνει το φεγγαριού το φως, χάνεται η λαλιά του
κι ο πόνος μου ‘δινε φτερά να μάθω την αιτία.
Φτάνω μπροστά σ' αρχοντικό, μπροστά σ' ένα παλάτι.
Όλα τα δέντρα της αυλής ήτανε μαραμένα
μα η Μηλιά στη μέση της έκλαιγε και θρηνούσε.
- Μηλίτσα πού ν’ τα μήλα σου και τα χρυσά κλαδιά σου;

Που ‘ναι το φως του φεγγαριού, ποιος πήρε τη μιλιά του;

- Πού να 'βρω θάρρος να στο πω, τα σπλάχνα μου καμένα
μα ο θάνατός μου έρχεται, ο θάνατός μου φτάνει
και το βαρύ το κρίμα μου στον τάφο δε το θέλω.

Στη ρίζα μου ορκιστήκανε παιδί και θυγατέρα

πως είναι η αγάπη αθάνατη, ο έρωτας αιώνιος.

Δώσαν φιλί και μια αγκαλιά που ζήλεψεν η πλάση.

Μα ήρθε μοίρα σκοτεινή, μοίρα φαρμακωμένη

Κοιμήθη ο άρχων της νυχτιάς, δε βγήκε να φωτίσει.

Ο δρόμος ήταν άφεγγος, το πέρασμα σκιαγμενο,

ξένος την κόρη φίλησε, ξένος την κόρη πήρε

κι εκείνη δεν κατάλαβε της συμφοράς το γράμμα.
Στο σκότος δε ξεχώρισε πως ξένος την εκλέβη.
Ήρθεν ο γιος να την εβρεί δεν ήβρε την αγάπη,

έπεσε για να σκοτωθεί, κανείς δεν του ‘πε όχι.

Οι ρίζες μου καήκανε, το κρίμα ήταν δικό μου,

εγώ τον όρκο ξέχασα, εγώ είχα αλλού το νου μου,

μα το φεγγάρι βγαίνοντας το επόμενο βραδάκι

πήρε το κρίμα πάνω του γιατί αποκοιμήθη.
Χλώμιασε και κιτρίνισε, έπεσε να πεθάνει,

κι αν άλλη αγάπη δε φανεί θα σβήσει από τη θλίψη.

Κι άντες εγώ να ξεραθώ, μ’ αξίζει ό, τι κι αν πάθω,

ο κόσμος δε θα γκρεμιστεί κανείς δε θα πονέσει.

Μα αν σβήσει ο αφέντης της νυχτιάς ο κόσμος θα χαλάσει.

- Μηλίτσα μου σε αγαπώ, μαζί σου εγώ θα ζήσω.

Κάθε πρωί θα σε φιλώ, το γιόμα θα σε ραίνω,

και κάθε βράδυ ορκίζομαι τραγούδια να σου λέω.

Στα λόγια μου άστραψε ένα φως, η νύχτα μέρα εγένη

και το φεγγάρι φώτισε, το χείλι του εγλυκάθηκι

ο κόσμος αναθάρρησε, η μοίρα πήρε δρόμο

τα μήλα γίνανε χρυσά κι ο έρωτας αιώνιος.