Μικρή ιστορία 2.

Υπάρχουν πράγματα για τα οποία η φίλη μου δεν μιλά ποτέ και σε κανέναν. Θα πρέπει να είσαι πολύ δικός της άνθρωπος και να έχεις μείνει ικανό χρόνο μαζί της στη σιωπή για να σου πει, ας πούμε, για τα δυο αστέρια που κατοικούν στα μάτια της. Ένα μυστικό που κρατά καλά φυλαγμένο μέσα της κι ας είναι αυτό που καθορίζει όλη της τη ζωή. Το βλέμμα της πάνω στους ανθρώπους και τον κόσμο. Ελάχιστοι το γνωρίζουν. Κανείς δεν το καταλαβαίνει. Όχι γιατί δεν θέλουν, μα γιατί είναι τόσο παράξενο και ακατανόητο που αν δεν το έχεις ο ίδιος δεν μπορείς να το προσεγγίσεις. Και όσοι δεν το ξέρουν, ούτε καν το υποψιάζονται. 

Ένα αστέρι σε κάθε μάτι, έτσι μου περιγράφει την αρρώστεια που τη βρήκε χρόνια πριν. Πώς να καταλάβω τι εννοεί; Ένα αστέρι που κατοικεί μέρα νύχτα την κόρη του δεξιού οφθαλμού κι άλλο ένα που κατοικεί αυτήν του αριστερού. Δυο άστρα που τα κατοικεί και η ίδια συνωμοτώντας μυστικά μαζί τους στη γειτονιά των ματιών της. Ας τα ονομάζουν οι γιατροί κατερστραμμένα κύτταρα. Ας λένε πως συνιστούν αναπηρία και ανικανότητα. Στην αρχή τους πίστεψε και τρομοκρατήθηκε. Μετά θύμωσε, ύστερα έπεσε σε κατάθλιψη. Έβλεπε χρόνο με το χρόνο τις εικόνες να οπισθοχωρούν, τα γράμματα να θαμπώνουν τόσο όσο να γίνονται σχεδόν αόρατα. Μετά άρχισε να το διασκεδάζει λέγοντας πως πρόκειται για μια αστεία αρρώστια, μιας και εκεί που εστιάζει χάνεται μέσα σε ομιχλη το εστιαζόμενο. Μα δεν ήταν άνθρωπος για κατάθλιψη αυτή. Κι έτσι άρχισε να παίζει. Περιμένοντας τη σειρά της στην τράπεζα εστίαζε στα πόδια των ανθρώπων. Τα έβλεπε να χάνονται και καθώς η περιφερειακή της όραση διατηρούσε την εικόνα του υπόλοιπου σώματος έφτιαχνε ιστορίες με ανθρώπους που αιωρούνταν. Περίμενε στις στάσεις των λεωφορείων και μη αναγνωρίζοντας το νούμερό τους άρχισε να μιλά στους ξένους ή να ανεβαίνει παράτολμα στο πρώτο που ερχόταν παραδόμενη στην τύχη του άγνωστου. Χαιρετούσε στο δρόμο άγνωστους που τους περνούσε για γνωστούς κι όταν διαπίστωνε το λάθος της πλησιάζοντας κοντά, ένιωθε τη χαρά των ανθρώπων στον αιφνίδιο χαιρετισμό από μια χαμογελαστή τους άγνωστη και επιπλέον, ωραία γυναίκα. Έτσι έμαθε πως μια καλημέρα στον ξένο είναι ένα δωρεάν αλισβερίσι χαράς. Κι έπαψε να φοβάται τους άγνωστους όπως όταν έβλεπε κανονικά, εμπιστευόμενη άνευ όρων στην ομίχλη που εδώ και τόσα χρόνια αναρίθμητες φορές την οδήγησε σε ξέφωτα και περάσματα αποκαλυπτικά. Κι ακόμα, έμαθε ν' ακούει. Να βλέπει αλλιώτικα. Να χαμογελά χωρίς προσδοκία ανταπόδοσης που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσε να σιγουρέψει αν έρχεται. Να τους χαιρετά όλους αδιακρίτως σαν φίλους και γνωστούς. Έπρεπε να διαλέξει. Ή δεν θα χαιρετούσε κανέναν για να μην κάνει λάθη ή θα τους χαιρετούσε όλους σαν δικούς της δίνοντας στο λάθος μια ευκαιρία να αποκτήσει νόημα. Διάλεξε το δεύτερο. Αυτό της ταίριαζε.

΄Ωσπου τον τελευταίο καιρό συνειδητοποίησε πως όλη αυτή η περιπέτεια της υγείας της είναι το δώρο που της έστειλε ο ουρανός. Δυο αστέρια. Στον ύπνο τον δικό της δεν υπάρχει σκοτάδι. Αυτό που τη μέρα θαμπώνει τις εικόνες της φτιάχνοντας άλλες από τις οικείες των υπόλοιπων ανθρώπων, τη νύχτα φωτίζει το σκοτάδι της και τα όνειρά της. Είναι πάντα  εκεί άσβηστα. Στην αρχή δυσκολεύτηκε και στον ύπνο. Μετά συνήθισε, ώσπου τώρα της αρέσει. Κάθε βράδυ τα καληνυχτά.

Κάποτε τα μάτια της κουράζονται πολύ, κάποτε πονούν αφόρητα. Ο αυχένας απ' το σκύψιμο πάνω στα βιβλία υποφέρει, τα χέρια κουράζονται να βαστούν τους μεγενθυτικούς φακούς τόσο που συνήθως τα εγκαταλείπει και κάνει κάτι άλλο να ξεκουραστεί. Σκέφτεται τους φίλους της που συχνά γκρινιάζουν για την ασχήμια γύρω τους, τα σκουπίδια στους δρόμους, τα άκομψα ρούχα των περαστικών, τις κιτσάτες επιγραφές στα εμπορικά, και νιώθει μια κρυφή και λίγο αλαζονική χαρά για τα δυο  αστέρια της που δεν της επιτρέπουν να βλέπει όσα οι άλλοι. Αυτή μπορεί και βλέπει μόνον πολύ κοντά, τα πρόσωπα των αγαπημένων της, και πολύ μακριά, τη θάλασσα και τον ουρανό. Όλο το ενδιάμεσο απουσιάζει. Αυτό την κάνει παράδοξα ευτυχισμένη.

Μου μιλά και την ακούω μέσα στη νύχτα. Η φωνή της ειναι ήσυχη. Με παρηγορεί κι ας νιώθω πως η φίλη μου είναι εδώ και ταυτόχρονα αλλού. Πως ολοένα φεύγει και δεν την πιάνω, δεν την προλαβαίνω. Θαρρείς και τα δυο αστέρια της την οδηγούν αλλού... πολύ πιο κάτω απ' το κάτω, πολύ πιο ψηλά απ' το ψηλά... Και της το εξομολογούμαι με τη σειρά μου: την αγαπάω περισσότερο από ποτέ... κι αυτήν και τα δυο αστέρια της... Κι έχω πάντα στο νου μου να κάθομαι πολύ κοντά της, σχεδόν κολλητά, για να μπορεί να με βλέπει σαν δικό της άνθρωπο...