Labels

Saturday, July 21, 2007

Βουκουρέστι - Το μικρό Παρίσι

Στο θέατρο του κόσμου ένα ταξίδι είναι μια παράσταση. Κάθε παράσταση κι ένα ταξίδι. Κι ο ταξιδιώτης διαλέγει αν θα είναι θεατής ή ηθοποιός ή ίσως και τα δύο, πράγμα ακόμα πιο δύσκολο. Εσύ από πάντα ηθοποιός που διαλέγει να ζει στο σανίδι όλη του τη ζωή, ν' αλλάζει κουστούμια αναλόγως το έργο, να παίζει με κάθε συνεργάτη που η συνθήκη απαιτεί, υπακούοντας στον μέγα σκηνοθέτη του βίου και αγγίζοντας τα πράγματα να τα οικειοποιηθεί, τα σώματα να τα αισθανθεί, αδιαφορώντας για τα βλέμματα και τα χειροκροτήματα των θεατών ή και γι' αυτές τις άδεις θέσεις που ποτέ δεν είναι εντελώς άδειες, ταξιδεύεις στην παράσταση που νύχτα ανεβαίνει στη σκηνή και λέγεται: Βουκουρέστι - Το μικρό Παρίσι.




Τη νύχτα όλα δείχνουν πιο μεγάλα. Ανοιχτά. Κυριαρχούν οι φωτισμένοι όγκοι, καθαρίζουν οι γραμμές, απομένει φανερό το ικανό και αναγκαίο. Αυτό που επιβλητικά στέκεται γιατί κάποια εμπνευσμένα χέρια το σχεδίασαν και κάποια υπομονετικά το πραγματοποίησαν. Αυτό που επιλέγουν οι σημερινοί άνθρωποι να δεσπόζει μέσα στη νύχτα κρύβοντας στη σκιά της όσα δεν θέλουν να θυμούνται, απομεινάρια ενός καθεστώτος που θέλησε για χρόνια να φυλακίσει και να σκοτώσει τον αέρα. Ο αέρας όμως ούτε φυλακίζεται ούτε πεθαίνει. Η κυριαρχία ενός δυνάστη δεν είναι ποτέ πραγματική και μόνιμη. Κάποτε ξημερώνει φως και ελευθερία.




Οι ανοιχτές πλατείες με τα κτίρια των περασμένων αιώνων ποικίλλης αρχιτεκτονικής, τάσεων, ρυθμών, στυλ, χωρούν πολύ ουρανό που θυμίζει Παρίσι. Μουσεία, θέατρα, βιβλιοθήκες, σπίτια αρχοντικά, βυζαντινές εκκλησίες, καταστόλιστα ρουμάνικα κτίρια, αυστηρά και άγευστα καθεστωτικά που δεν κατάφεραν να αφανίσουν ούτε τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της πόλης, ούτε την ευγένεια και το κάλλος της, την ευσέβεια και ευλάβεια των κατοίκων της.
Παίρνεις τους δρόμους και χάνεσαι μέσα τους δίχως χάρτες και πυξίδες. Άφοβα. Φτάνεις στην Ιερά Μονή Σταυρουπόλεως.



Γυναικείο μοναστήρι στο κέντρο της πόλης, χτισμένο το 1724. Ένα κόσμημα αρχιτεκτονικής. Μια φωλιά ελπίδας, πίστης και αγάπης. Οι μοναχές που συναντάς είναι μικρόσωμες και χαμογελαστές. Φτερουγίζουν δροσερά πουλιά στον ναό, στην εσωτερική αυλή, στην εξαιρετική βιβλιοθήκη, με γυμνά πόδια και σανδάλια. Λίγα μόνο χρόνια πριν, παρέλαβαν αυτόν τον ναό ερείπιο και αγωνίζονται να τον αποκαταστήσουν με όλες τους τις δυνάμεις. Η βιβλιοθήκη εκτός από παλιά χειρόγραφα είναι πολύ πλούσια σε λευκώματα από μοναστήρια της Βλαχίας και Μολδαβίας που έχουν το μοναδικό χαρακτηριστικό να είναι αγιογραφημένα εξωτερικά όπως και η μονή της Σταυρουπόλεως. Προχωράς στην εσωτερική αυλή.



Περιστύλιο γεμάτο γλάστρες με μικρά χρωματιστά λουλούδια και αναριχώμενα, γεμάτο χαρά και φροντίδα, φιλοξενεί τους περαστικούς για να τους ξεκουράσει, να τους ξεδιψάσει, να τους παρηγορήσει, αλλά και τους Ρουμάνους ψάλτες που κάνουν εκεί τις πρόβες της χορωδίας τους. Είναι ένας μικρός Παράδεισος. Υπενθυμίζει πως η ομορφιά υπάρχει, επιμένει και περιμένει σιωπηλά να την ανακαλύψει αυτός που την ποθεί. Που δεν μπορεί να ζήσει μακριά της.




Σταματάς στις λεπτομέρειες του κάλλους. Ψηλαφείς, χαϊδεύεις, οσφραίνεσαι, βλέπεις. Γύρω γύρω ακουμπισμένες μαρμάρινες επιγραφές των περασμένων αιώνων αναπαύονται. Η παλιά καμπάνα ηχεί άηχα. Το φως ενώνει τα πριν διεστώτα. Αναγαλλιάζει η ψυχή. Οι αισθήσεις δεν χορταίνουν να ρουφούν ομορφιά. Βγαίνεις πετώντας. Σε συμβουλεύον να μην προχωρήσεις στο ιστορικό κέντρο που σκάβεται απ' άκρη σ' άκρη. Αλλά ο σκηνοθέτης μυστικά σου λέει να προχωρήσεις και να μη φοβάσαι τη σκόνη, ούτε τον θόρυβο. Να μη φοβάσαι τίποτα, σου λέει, κι εγώ είμαι μαζί σου. Και στη σκόνη όπως και στην καθαρότητα. Αφού τον αγαπάς τον υπακούς.




Θέλεις να μυρίσεις το χώμα που είναι δυο μέτρα κάτω από τη γη. Να δεις τους εργάτες χάρη στους οποίους αύριο θα ξαναπερπατήσεις σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Θαυμάζεις την αντοχή τους. Την πάλη τους με την ανάγκη. Η θερμοκρασία είναι 40 βαθμοί Κελσίου. Εσύ στέκεσαι στον ίσκιο κι αυτοί μέσα στο λιοπύρι βγάζουν φτιαριές το χώμα, βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στις στοές που έχουν ανοίξει. Άνδρες και γυναίκες μαζί με κάποια πολύ νεαρά αγόρια. Το σκάψιμο αποκαλύπτει παλιά τμήματα της πόλης του 18ου αι. που προσέχουν με την βοήθεια των μηχανικών να μην τα χαλάσουν. Επισκευάζουν τον δρόμο. Τα περισσότερα απο τα παλιά κομμάτια θα ξαναθαφτούν, εκτός από λίγα που θα μείνουν να εκτίθενται στο βλέμμα των σημερινών ανθρώπων. Οι μηχανικοί μετρούν και ξαναμετρούν προσεχτικά. Οι εργάτες σταματούν πότε πότε να πάρουν μια ανάσα, να συλλογιστούν, να ονειρευτούν, να ξεχαστούν για λίγο μέχρι να ξαναξεκινήσουν εφοδιασμένοι από τη δύναμη που δίνει η απόδραση της φαντασίας.




Η μικρή εργάτρια δένει το πορτοκαλί μαντήλι σαν να δένει έναν ήλιο δροσερό στο κεφάλι. Θα σκάψει κι αυτή όπως οι άνδρες. Θα κουβαλήσει το καρότσι με τη λάσπη. Θα ιδρώσει, θα κουραστεί, θα κάνει διάλειμμα, θα φάει κάτι ελαφρύ για να συνεχίσει, να βγάλει το μεροκάματο, να έχει ένα κομμάτι ψωμί, μια μερίδα φαγητό και νερό που είναι πανάκριβο.




Προχωράς πάνω στις σανίδες που έχουν μπει δεξιά και αριστερά του δρόμου για τους διαβάτες και βγαίνεις σ' ένα γυφτομαχαλά. Εδώ τα κτίρια θυμίζουν εγκατελλειμένα εργοστάσια. Σπασμένα παράθυρα, απλωμένα ρούχα, σκυλάδικα στο φουλ, τσιρίδες, καυγάδες, ζωή. Κάποιον γυρεύουν επίμονα, μάλλον είναι μια μάνα που φωνάζει το όνομα του παιδιού της ξανά και ξανά. Αλλά το παιδί δεν απαντά. Ποιος ξέρει πού βρίσκεται. Πάνω που πας να τραβήξεις φωτογραφία δεν αντέχεις την κακοσμία. Σου έρχεται λυποθυμιά και απομακρύνεσαι. Βγαίνεις στη μεγάλη λεωφόρο, μαθαίνοντας πως δεν είσαι ακόμα σε θέση να τα αντέξεις όλα. Φτάνεις μπροστά σε μια άλλη εκκλησία. Είναι ο ναός του Κρατσουλέσκου.




Αυτό το όνομα ήταν μάλλον το όνομα του κτίτορα. Είναι του 18ου αι, βυζαντινή με ρουμάνικες επιρροές. Η νεωκόρος με μπλε ποδιά και τσεμπέρι στο κεφάλι κόβει τα λιωμένα κεριά σε μικρά κομματάκια να ξαναλιώσουν για να φτιαχτούν τα καινούρια. Σκέφτεσαι πως είναι κι αυτό μια αέναη συνέχεια της προσευχής των ανθρώπων. Από κερί σε κερί. Μια εντυπωσιακά ωραία ξανθιά γυναίκα κάθεται στις καρέκλες μπροστά στο τέμπλο σταυροπόδι. Κάτω από την εικόνα του Χριστού και της Παναγίας του τέμπλου -που είναι τόσο στενό ώστε αμέσως στο πλάι των εικόνων αυτών υπάρχουν οι αρχάγγελοι των πλαϊνών εισόδων για το ιερό και όχι ο άγιος στον οποίο θα ήταν αφιερωμένος ο ναός δίπλα στην Παναγία και ο άγιος Ιωάννης δίπλα στον Χριστό όπως είθισται- υπάρχουν χαρτιά πλαστικοποιημένα με προσευχές και στο πατωμα βυσσινί βελούδινα μαξιλαράκια. Ένας νεαρός γονατίζει μπροστά στον Χριστό και διαβάζει την προσευχή από μέσα του. Δεξιά και αριστερά στα μικρά παράθυρα που επιτρέπουν τρυφερό το φως να διεισδύει, εκτός από τις φορητές εικόνες υπάρχουν γλάστρες με λουλούδια στο περβάζι καθώς και κρεμασμένες που ξεχειλιζουν πρασινάδα. Βρίσκεςι ένα βιβλίο με μοναστήρια σαν αυτά για τα οποία έχεις ακούσει, της Μολδαβίας, και φωτογραφίζεις μια σελίδα παραμυθιού.




Και η εκκλησία του Κρατσουλέσκου είναι από μπροστά εξωτερικά αγιογραφημένη με πολύ καλά διατηρημένες αγιογραφίες. Όλο αυτό κάνει την παρουσία του ναού μέσα στην πόλη πολύ ζωντανή. Οι άγιοι κοιτούν τους περαστικούς, τους χαιρετούν, ενώνονται μαζί τους μ' έναν διαφορετικό τρόπο, ίσως κάπως πιο αισθητό. Δεν περιμένουν να μπεις στον ναό να τους αναζητήσεις. Αυτοί είναι που βγαίνουν έξω και σ' αρπάζουν προτού καλά καλά το καταλάβεις.




Οι δρόμοι είναι ατελείωτοι. Οι μικροί και οι μεγάλοι. Η ποικιλλία της αρχιτεκτονικής πραγματικά εντυπωσιακή. Δεν είναι λίγα τα κτίρια που σε μεταφέρουν νοητά στην Κωνσταντινούπολη όπως αυτό το εστιατόριο στο οποίο θα γευματίσεις. Το παρελθόν της Ρουμανίας είναι γεμάτο δόξα και μεγαλοπρέπεια, ιδίως αυτό του 18ου και 19ου αι. Δεν το μαρτυρούν μόνο τα κτίρια. Το μαρτυρούν και τα πάμπολλα δέντρα που πλημμυρίζουν τους δρόμους, ακόμα και τα σοκάκια.




Έχεις χαθεί για τα καλά, δεν έχεις ιδέα πού βαδίζεις και είναι η ώρα να πας στο Εθνικό Μουσείο του Βουκουρεστίου να κάνεις το χρέος σου στον αγαπημένο σου γλύπτη που σε περιμένει. Σταματάς μια ρουμάνα και τη ρωτάς στα αγγλικά προς τα πού να προχωρήσεις. Καθώς την κοιτάς στο πρόσωπο σχεδόν δεν προσέχεις καθόλου τι σου απαντά. Έχεις πολύ καιρό να δεις γυναικείο πρόσωπο τόσο καθαρό και προσηνές. Είναι μια ξανθιά Παναγιά.
Τα πόδια πηγαίνουν προς το μουσείο σχεδόν μόνα τους. Σκέφτεσαι πως σ' αυτήν την πόλη όσο και να προσπαθείς να χαθείς δεν χάνεσαι. Σε αντίθεση με την Βενετία που όσο κι αν προσπαθείς να μην χαθείς χάνεσαι εξ' ορισμού. Εθνικό Μουσείο.





Δεν πηγαίνεις στο τμήμα της Ευρωπαϊκής τέχνης. Αυτήν την έχεις συναντήσει κι άλλες φορές και πιθανόν θα την ξανασυναντήσεις σε άλλες χώρες και στιγμές καταλληλότερες. Διαλέγεις την Ρουμάνικη τέχνη. Προσπερνάς τις αίθουσες με την βαριά μυρωδιά της κλεισούρας. Τα περισσότερα έργα του 19ου αι. είναι τόσο σκούρα, έχουν τόσο μαύρο, τέτοια θλίψη, που δεν στέκεσαι καθόλου. Σχεδόν τρέχοντας προχωράς από αίθουσα σε αίθουσα να συναντήσεις τον αγαπημένο. Όταν φτάνεις δεν υπάρχει μυρωδιά. Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν υπάρχει κούραση, σκέψεις, δίψα. Υπάρχει μόνο το απόλυτο παρόν. Konstantin Brancusi.



Ο ρουμάνος γλύπτης που θεωρείται ο μεγαλύτερος γλύπτης του αιώνα μας, έχει εδώ τα έργα της νιότης του. Γεννημένος το 1876 έφυγε σε νεαρή ηλικία από το Βουκουρέστι κι έφτασε στο Παρίσι με τα πόδια... Τα περισσότερα έργα βρίσκονται σε μουσεία του Παρισιού. Το εργαστήριό του είναι εκεί μουσείο. Ήταν ψάλτης στην ρουμάνικη ορθόδοξη εκκλησία του Παρισιού, ζούσε πολύ μοναχικά και σου θυμίζει πολύ τον Χαλεπά. Δεν θέλεις όμως να γράψεις περισσότερα γι' αυτόν. Μάλλον θα τον ξανασυναντήσεις το φθινόπωρο στο Παρίσι. Εκεί θα γνωριστείτε καλύτερα, η σχέση σας θα βαθύνει, και ίσως τότε να μπορέσεις να μιλήσεις γι' αυτόν με τρόπο που να του ταιριάζει και να του αξίζει περισσότερο.




Τα πρόσωπά του κοιτούν πέρα από τον θάνατο. Ατενίζουν έναν κόσμο πέρα από τον κόσμο και μέσα από τον κόσμο. Η προσευχόμενη γυναίκα είναι η γυναίκα που θα δεις λίγο αργότερα στην Ρωσική εκκλησία του αγίου Νικολάου όπου τελείται η παράκληση. Δεν υπάρχει ούτε μία καρέκλα. Γυναίκες και άνδρες είναι γονατισμένοι σαν τα γλυπτά του κορυφαίου γλύπτη.




Η φωτογραφία αυτή είναι από τοίχο της μονής Σταυρουπόλεως. Για σένα είναι το Βουκουρέστι. Είναι η Ρουμανία και τα ζωντανά της κομμάτια. Εϊναι οι περιπέτειές της, η λάμψη της, το αίμα της που χύθηκε άφθονο, ο πόνος της, αλλά και όλη η δύναμη της συντήρησης, της ανανέωσης, της αναστήλωσης εκεί στα λευκά εναπομείναντα μέρη που σιγά σιγά συμπληρώνονται. Της νέας δημιουργιάς, των νέων προσανατολισμών που θα κάνουν τη ζωή σημερινή και παντοτινή, ελεύθερη με όλες τις μνήμες που της στέρησαν αυτήν την ελευθερία.
Είδες τόσες ωραίες γυναίκες ντυμένες με ωραία φορέματα στους δρόμους... Είδες τόσες πολλές ντυμένες στα λευκά... Και θέλεις να λες πως το Βουκουρέστι σήμερα είναι μια ωραία λευκοντυμένη γυναίκα που δεν μπορεί παρά το φως να την ερωτευτεί. Έχει όλο το μέλλον δικό της.

33 comments:

  1. λοιπον σκεφτηκα το εξης,
    να βγουμε στην γυρα , σχολιαστες και μπλοκερηδες,
    να μαζεψουμε κανα φραγκο,
    που να μπορουμε να σε στελνουμε ..ταξιδια..
    ...να μας γραφεις τα εξαιρετα αυτα
    κειμενα απο τους τοπους που πηγαινεις...
    καλως μας ηλθες καλη μας Βασιλικουλα,
    και να εισαι παντα καλα,
    να μας ταξιδευεις κι εμας τους αταξιδευτους....
    σ'ευχαριστουμε και για τις πανεμοφες φωτογραφιες που συνοδευουν το κειμενο σου,την μουσικη επισης, και πανω απ'ολα την αγαπη σου...
    καλη σου εβδομαδα, και καθε καλο
    σε σενα και τους περαστικους...

    ReplyDelete
  2. Φορτωμένη όμορφα δώρα γύρισες.

    ReplyDelete
  3. Την ψυχή σου μας κατέθεσες για μια ακόμη φορά μέσα απ΄ το υπέροχο αυτό ταξίδι σου. Δεν έχω λόγια να πω... είναι περιττά μπρος την ομορφιά και την εσωτερική δύναμη των λόγων και των εικόνων σου.

    ΥΓ. Τώρα μη μου πεις ότι περιμένεις κάτι αντίστοιχο από Σερβία, γιατί θα γελάσω... Άντε, καλή μας αντάμωση τον Αύγουστο και ευχαριστώ για την αφιέρωση!

    ReplyDelete
  4. Καλημέρα Βασιλική! Ταξίδεψα κι εγώ (όχι μόνο νοερά!) με αυτό το post!

    ReplyDelete
  5. Μα καλά, καρτέρι είχατε στήσει και οι τρεις; Τι ώρες είναι αυτές;
    @Δημήτρης ο Βόρειος: 2:04 ΑΜ!
    @Sot: 2:35 ΑΜ!
    @Σα: 2:54 ΑΜ!
    Ουδέν άλλο σχόλιο επ' αυτού, εκτός του ότι είστε τρελοί για δέσιμο!

    Δημήτριε, γεια σου βρε Δημήτριε! Πολύ μου άρεσε η ιδέα στου. Αυτό θέλω κι εγώ. Πάντα έλεγα πως είμαι φτιαγμένη για να φεύγω. Ξέρεις, ακόμα και όταν κάθομαι για φαγητό κάθομαι πάντα στην άκρη της καρέκλας, έτοιμη ανά πάση στιγμή να την κοπανήσω. Σπάνια αφηνομαι να κάτσω αναπαυτικά και να αφεθώ. Ακόμα και στα όνειρά μου όλο φεύγω. Ακόμα και στο κρεβάτι μου όταν ξυπνάω το πρωί έχω κατέβει και τα πόδια μου είναι έξω από το κρεβάτι σχεδόν ως τα γόνατα... Μαζέψτε λοιπόν κανα φράγκο και στείλτε με κι εγώ για σας θα γράφω ό,τι θέλετε, αν και πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος μια μέρα να μη γυρίσω...

    Καλώς σας βρήκα και μου λείψατε, είναι αλήθεια αυτό, πολύ μου λείψατε, αλλά έβλεπα με τα μάτια σας και έβλεπα πρώτα για σας κι αυτό τα έκανε όλα ξεχωριστά.

    Καλή βδομάδα και κάθε καλό και σ' εσένα Δημήτρη μου, σ' ευχαριστώ που είσαι πάντα εδώ με τόση αγάπη.

    ReplyDelete
  6. @Sot καλημέρα! Αργά χθες είδα τις απαντήσεις σου στο παιχνίδι και ήμουν πολύ αφοσιωμένη στο ποστ που ετοίμαζα για να απαντήσω. Και επειδή θέλω να είμαι πολύ συγκεντρωμένη όταν απαντώ το άφησα για σήμερα.
    Δεν είναι ωραίο να χαρίζεις τα δώρα που σου χαρίζουν; Κι ας λένε πως το δώρο δεν δωρίζεται. Μωρέ χαρίζεται και παραχαρίζεται και μόνο έτσι πολλαπλασιάζεται κιόλας.

    ReplyDelete
  7. @Σα, δεν περιμένω κάτι αντίστοιχο για την Σερβία που πηγαίνεις, περιμένω κάτι καλύτερο!!!
    Καλό σου ταξίδι και καλή αντάμωση τον Αύγουστο, ελπίζω πως θα γυρίσεις πριν φύγω, γιατί αυτή τη φορά θα φύγω για πολλές μέρες!

    ReplyDelete
  8. @Ηλιογράφε με κάτι τέτοια 'αφαιρετικά' ας πούμε σχόλια θυμάμαι πάντα τον Χάρυ Κλιν που έλεγε: τι να το κάνω εγώ το πολλές γυναικες, εγώ θέλω διευθύνσεις και ονόματα...
    Τουτέστι: 'όχι μόνο νοερά'; Δηλαδή, και πώς αλλοιώς;

    Άσε που είχα μαζί σου και μια αγωνία κι έλεγα, ωχ, τώρα που τολμάς βρε άσχετη και βγάζεις φωτογραφίες και θα τις ανεβάσεις κιόλας, πώς θα τις δουν οι νέοι σου φίλοι που είναι φωτογράφοι μέγιστοι, και κόμπλαρα δεν στο κρύβω, αλλά δεν είχα κι άλλη επιλογή, οπότε το έκανα κι αυτό όπως μπορούσα κι όσο μπορούσα ελπίζοντας στην επιείκιά σας.

    Καλή βδομάδα να έχουμε, χαρούμενη και δημιουργική!

    Κύριοι, σας ευχαριστώ και τους τέσσερις από καρδιάς, μου ανοίξατε γενναιόδωρα την πόρτα της Δευτέρας!

    ReplyDelete
  9. Πρώτη φορά το ταξίδι ενός ανθρώπου εχει τη δύναμη να μου προκαλεί τόση χαρά. Και σε άλλα με υγεία! Και ευχαριστως να γίνουμε χορηγοί!

    Παρέκβαση η απάντηση που εκκρεμεί πώς γίνεται να είναι η αρρώστια και φάρμακο και γιατρός μαζί: είναι το ίδιο με αυτό που λενε ότι ο πόνος είναι ο μεγαλύτερος γιατρός.
    Και τους πιο πολλούς πόνους μας τους διαλέγουμε μονάχοι και γιατρεύουμε με αυτούς τον άρρωστο εαυτό μας.
    Στην κορυφαία, κατά τον Αριστοτέλη, αρχαία τραγωδία τον ΟΙδιποδα Τύραννο, αυτή είναι η ουσία, ή μία τουλαχιστον ουσία. Ο ίδιος είναι η αρρώστια για τον εαυτό του και για την πόλη του και ο ίδιος επιλέγει να τη ζήσει ως το τέλος και γίνεται το φάρμακο και ο γιατρός.
    Ο πόνος όμως είναι ουσιαστικά το κέλυφος που σπάει και μέσα του κρύβει τη χαρά. Αυτο που λες εσυ τόσο ωραία με το ζυμάρι.
    Ολα λοιπόν σε χαρά και λύτρωση και κάθαρση καταλήγουν.
    Η πορεία είναι λίγο ανηφορική, αλλά per angusta ad augusta και ελληνιστί όποιου του μέλλει ανάσταση το Γολγοθά διαβαίνει.

    ReplyDelete
  10. εννοώ και με την καρδιά (όχι μόνο με το μυαλό "νοερά"). Είπαμε πως είμαι λεξιπένητας φιλοφιλόσοφος!

    Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια όσον αφορά την φωτογράφιση, αλλά δεν θεωρώ τον εαυτό μου μεγάλο ούτε καν φωτογράφο! Οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να σε κατακρίνω, ίσα ίσα που τα post σου είναι πολύ ενδιαφέροντα!

    Υ.Γ Να φωτογραφίζεις σαν να μην υπάρχει "Ηλιογράφος"! :).

    ReplyDelete
  11. Βασιλική μου,
    έχω μια εντελώς λανθασμένη εντύπωση ότι και μόνο που περνώ από δω και μόνο που νιώθω τόσο δυνατά πράγματα αρκεί...
    Τα λόγια μου βυθίζονται μέσα στα δικά σου, δεν βρίσκω παρά σκιρτήματα να δώσω.
    Στο ποστ για το Λίβανο στάθηκα πόση ώρα στο κείμενο, στην τελευταία φωτογραφία.. έγραψα μερικές γραμμές. Δεν σου τις άφησα.

    Και τώρα τι είπα; τίποτα.
    Ένα "γεια" κι ένα "ευχαριστώ" κράτα.

    ReplyDelete
  12. Βρε Βάσω, με όσα έγραψες μου έδωσες χαρά, συγκίνηση, ξεκούραση και γλύκα. Τι να σου πω εγώ τώρα; Είμαι και λίγο παραπάνω αισθηματικό παιδί και σε κάτι τέτοια τα χάνω και βουρκώνω και πάνε πολύ βαθιά όλα...
    Είσαι πολύ σημαντική για μένα, στο λέω ακριβώς όπως το νιώθω και δεν σχολιάζω τίποτα από αυτά που γράφεις γιατί απλά είναι έτσι όλα...

    Δεύτερος χορηγός, λοιπόν, ω λα λα! Θα βγάλουμε δίσκο όπως στην εκκλησία, αυτό κι αν ειναι φιλανθρωπικός λόγος ε; Να ταξιδεύει κάποιος για να μοιράζεται μετά τα ταξίδια του στην κοινή τράπεζα, μ' αρέσει!!!!

    Πολλά φιλιά κι αν δεν έρθεις εσύ Θεσσαλονίκη σου υπόσχομαι πως θα σου έρθω εγώ όπου κι αν είσαι, που δεν το έχω και σε τίποτα να φεύγω...

    ReplyDelete
  13. Κύριε Λεξιπένητα και φιλοφιλόσοφε, να μην λυπάσαι λέξεις όπως 'καρδιά' αφού δεν λυπάσαι να την χρησιμοποιείς!
    Κι εσύ καλά κάνεις και δεν θεωρείς τον εαυτό σου φωτογράφο, έτσι πρέπει, άσε μας εμάς να το θεωρούμε, καθένας τη δουλειά του...
    Αλλά να φωτογραφίζω σαν να μην υπάρχει Ηλιογράφος, ωραίο σαν πρόταση, αλλά αδύνατον στην πράξη. Ε, δεν είναι και όλα στο χέρι μας πια.

    ReplyDelete
  14. Βρε @Ρωξάνη μου, μην αυτολογοκρίνεσαι έτσι. Γράφε μωρέ ψυχή μου ό,τι θέλεις χωρίς δισταγμούς ή αν δεν μπορείς μη γράφεις. Ε, δεν κάνουμε και διαγωνισμό λόγου εδώ πέρα. Μια μοιρασιά κάνουμε απλόχερα και ό,τι κρατά ο καθένας και ό,τι αφήνει είναι κέρδος για όλους μας. Εξάλλου άλλη δουλειά έχει ένα ποστ και άλλιώς είναι ένα σχόλιο. Κι εγώ δεν αφήνομαι και άιντε στο ποστ, παιδεύομαι γιατί είναι άλλος ο στόχος. Αλλά το σχόλιο δεν θέλει τόση σκέψη. Εσύ ό,τι και να γράψεις τέτοια ψυχή που είσαι πάντα καλό θα είναι, μη σε νοιάζει, άκου σε με αν μπορείς. Ξέρεις πόσο χαίρομαι όταν σε διαβάζω,όταν σε βλέπω εδώ, όταν ξέρω και αισθητά πια πως είσαι εδώ μέσα;
    Σ' ευχαριστώ και ελπίζω να καταλαβαίνεις πως μόνο καλοδιάθετα και με αγάπη μιλώ, για σένα το λέω, όχι για μένα, καλά; Φιλιά πολλά!

    ReplyDelete
  15. Το Βουκουρέστι της καρδιά σου, ταξίδι που δεν αξίζει, αν δεν χαθείς μέσα του... Το κάνεις τόσο απαλά, σαν πέταγμα πεταλούδας, εύθραυστης αλλά και τόσο δυνατής ώστε να μας πάρεις μαζί σου... όλους... Απαλά και φυσικά... όπως σου πρέπει...

    Καλή εβδομάδα :)

    ReplyDelete
  16. @Elena 72, αν γίνεται έτσι όπως το λες, χαίρομαι στ' αλήθεια πολύ.
    Ένα πράγμα που διδάχθηκα στο θέατρο ήταν πως ο ηθοποιός στη σκηνή δεν πρέπει να φαίνεται πως καταβάλλει κόπο για να πει και να κάνει κάτι. Αυτό πρέπει και οφείλει να μείνει στις πρόβες. Στη σκηνή πρέπει να γίνονται όλα απαλά και φυσικά σαν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Αλλιώς η κούραση μεταφέρεται στον θεατή και ο θεατής είναι ήδη πολύ κουρασμένος, δεν πάει για να κουραστεί ακόμα παραπάνω.

    Όπως ακόμα ένα άλλο μεγάλο μάθημα συγγενές με αυτό ήταν πως ο ηθοποιός δεν αισθάνεται την ώρα που παίζει, απλά γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται να μάθει πώς αισθάντεται ένας ηθοποιός. Το ζήτημα είναι να κάνει τους άλλους να αισθανθούν και αυτό προϋποθέτει μια αποστασιοποίηση από τον εαυτό του.
    Δύσκολα πράγματα αυτά όλα, αλλά για μένα πάρα πολύ ενδιαφέροντα σε πολλά επίπεδα.
    Να περάσεις πολύ πολύ καλά εκεί που πας ή ήδη βρίσκεσαι. Φιλιά!

    ReplyDelete
  17. Κι όμως σήμερα έπρεπε να είχα "αυτολογοκριθεί"...
    :)
    Πώς θα χαιρόμουν αν λέξεις όπως "διαγωνισμός λόγου" και "αυτολογοκρίνεσαι" έλειπαν από
    τα λόγια σου Βασιλική μου. Όχι τίποτ' άλλο μα γιατί χωρίς αυτές θα ερχόσουν πιο κοντά σε ό,τι προσπάθησα(τόσο άτυχα τελικά) να πω.
    Φόβο να εκτεθώ ή να μιλήσω για τα αισθήματά μου δεν έχω. Θα ήθελα να το γνώριζες ήδη.
    Δικό μου το φταίξιμο που δεν τα κατάφερα.

    Είναι πανέμορφο το ποστ. Με συγκίνησες για μιαν ακόμη φορά. Να, αυτό ήθελα να σου πω!

    ReplyDelete
  18. Αγαπητή μου θεία, νομίζω είναι ανάγκη να συμφωνήσω με τον δημήτρη τον βόρειο...Νιώθω πως περιπλανιέμαι στο Βουκουρέστι χωρίς καν να έχω πάει! Τι ωραία δωράκια μας κάνεις! Όλη η ατμόσφαιρα των Βαλκανίων σε λίγες γαμμές. Καλά να παρνάς στα επόμενα ταξιδάκια σου και να μας φέρεις ανάλογες εντυπώσεις.. φιλάκια!

    ReplyDelete
  19. @Ρωξάνη... να μην αυτολογοκρίνεσαι ποτέ κι εγώ σε καταλαβαίνω, αλλά θέλω να σε καταλαβαίνουν και όλοι οι άλλοι που σε διαβάζουν βρε, δεν είμαι μόνο εγώ εδώ μέσα...
    Άντε, φιλιά πολλά σου στέλνω σε εσένα και στην όμορφη πατρίδα σου, πώς θα 'θελα τώρα να 'μαι εκεί δεν ξέρεις!
    Καλή δύναμη σε όλα, φαντάζομαι τι ζέστη θα έχετε κι εκεί κάτω, Παναγία μου!

    ReplyDelete
  20. πέρνα καμιά βολτίτσα απ' το blogάκι μου..

    ReplyDelete
  21. @Θρασύβουλέ μου,
    πήγα να απαντήσω χαριτολογώντας στον 'άγνωστο' επισκέπτη που νόμιζα πως έτσι φιλικά με αποκαλεί 'θεία' και να πω πως συμβαίνει να έχω ανιψιό με αυτό το όνομα...
    Πατάω το όνομά σου και μπαίνω στον μαγικό σου κόσμο μένοντας άφωνη καθώς συνειδητοποιώ πως είσαι εσύ ο ανιψιός μου στ' αλήθεια...
    Τι να σου πω τώρα; Ήσουν η μεγάλη έκπληξη της ημέρας. Έχω κατασυγκινηθεί, έχω καταμαγευθεί διαβάζοντας τα κείμενα της μεγάλης σου ευαισθησίας, σε γνωρίζω απ' την αρχή, σε αγαπάω ακόμα περισσότερο...
    Γράφε, ανέβαζε και ζωγραφιές σου με την υπογραφή σου. Εδώ πάντα πάντα καλοδεχούμενος, μας κατεβάζεις και πολύ τον μέσο όρο ηλικίας, ανανεωθήκαμε...
    Πολύ σ' ευχαριστώ που ήρθες και έγραψες και που τώρα μαζί θα ανακαλύψουμε τις πιο πραγματικές και βαθιές μας συγγένειες που δεν είναι και λιγες από ότι βλέπω.
    Μια μεάλη μεγάλη αγκαλιά γλύκα μου!

    Φίλοι μου, για περάστε να δείτε τι γράφει ένα νεαρό ξεχωριστό αγόρι που συμβαίνει να είναι και αίμα μου!

    ReplyDelete
  22. Σ΄ευχαριστώ θεία για τα καλά σου λόγια, το μπλογκ μου είναι μια κατάθεση ψυχής. Αν όλοι ανοίξουμε τις ψυχές μας (όπως εσύ τη δικιά σου) θα βγει κάτι πολύ πολύ ωραίο.Όλες οι ψυχές κρύβουν πολλές εκπλήξεις!

    ReplyDelete
  23. Ζηλεύω! Θέλω και εγώ Ρουμανία! Νοερά πήγα εκεί πριν από λίγο χάρη στην βασιλική! Φιλί σταυρωτό και ελπίζω να συνεχίσεις να μας λες κι άλλα τέτοια ταξίδια...

    ReplyDelete
  24. Alps μη ζηλεύεις καθόλου, αφού μπορούμε και ταξιδεύουμε νοερά τι μας νοιάζει; Και καρδιακά, ακόμα καλύτερα όπως έγραψε ο Ηλιογράφος μας. Τι ωραίο αφιέρωμα έκανες στον Ζορμπά, πολύ ωραία δουλειά και το βίντεο πολύ ωραίο, μπράβο σου και πάλι μπράβο!

    Καλό μας βραδάκι, μέσα στο καζάνι θα βράσουμε ως φαίνεται λίγο ακόμα, αλλά υπομονή, ο νους μας δροσίζεται κι η ψυχούλα μας πετάει...

    ReplyDelete
  25. Δεν είμαστε τρελλοί.
    Εκτελούμε χρέη νυχτοφύλακα. :)

    ReplyDelete
  26. Εδώ είμαι καρδούλα μου... Και θα είμαι συνεχώς ΚΑΙ αυτό το καλοκαίρι...απλά κατέβασα ρολά, βγήκα προς αναζήτηση αισιοδοξίας... και επιστρέφω... συνεχώς...

    Σχετικά με τα του ηθοποιού, είχα από μικρή ένα παιχνίδι, κι ακόμα το εξασκώ: Παρατηρώ μέχρι παρεξηγήσεως τους γύρω αγνώστους, φαντάζομαι τις ιστορίες τους, πούθε έρχονται και που πηγαίνουν, ποιος τους περιμένει εκεί και γιατί... Τα αδιόρατα χαμόγελα εσωτερικού διαλόγου τους, τις μελαγχολίες τους, τις κινήσεις τους μέσα στο πλήθος... Κάτι φορές μπαίνω στον πειρασμό να τους ρωτήσω αν μαντεύω σωστά... αλλά αμέσως μου περνάει. Δεν θα μπορούσα άλλωστε, στους όρους του παιχνιδιού αναφέρεται ρητώς πως πρέπει να μένω αόρατη καθ’ όλη την ώρα της παρατήρησης και εντελώς χαμένη μέσα στη φύση του άλλου... Έτσι είχα μέχρι στιγμής την τύχη να ζήσω ευρεία γκάμα καταστάσεων και ηλικιών... Σε καταλαβαίνω απόλυτα λοιπόν...

    Ζεστή αγκαλιά :)

    ReplyDelete
  27. Έλενα 72 μ' αρέσει πολύ αυτό το παιχνίδι και το κάνω κι εγώ συχνά. Είναι μαγευτικό κι έτσι κατά κάποιο τρόπο μπαίνεις και λίγο στη θέση του άλλου, έστω μ' αυτόν τον φανταστικό τρόπο και αλλάζοντας θέσεις και οτπικές γωνίες πλουτίζεις κι εσύ μέσα σου. Το μόνο πρόβλημα είναι πως στην πραγματικότητα το να μπεις στη θέση του άλλου απαιτεί πολύ αγώνα, συχνά δεν είναι εύκολο ούτε ευχάριστο και χρειάζεται ουσιαστική μετατόπιση από την γνωστή και οικεία θέση του εαυτού μας. Όταν όμως γίνεται, όταν το μπορούμε, αυτό μας προχωράει πολύ παραπάνω.
    Ώρες ώρες λέω, σαν πολύ σοβαρά να τον πήραμε τον εαυτό μας...
    Κι άλλες ώρες λέω, σαν πολύ σοβαρά να πηραμε και τους άλλους...
    Μεγάλη αγκαλιά και η αναζήτησή σου αυτή καθεαυτή είναι μέρος της αισιοδοξίας που γυρεύεις.


    @Sot, νυχτοφύλακά μας, κράτα τα κλειδιά, σήμερα θα λείπω.

    ReplyDelete
  28. Ψυχή μου, Βασιλική μου, ταξιδέυεις ωραία, με όλο σου το δυναμικό, όλο σου τον εξοπλισμό και όλο σου το πάθος. Είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που ζούμε αυτά τα χρόνια του πλανήτη, μπορούμε και μοιραζόμαστε πράγματα που οι παλιοί άνθρωποι οι κακόμοιροι μόνο με τον εαυτό τους, άντε και κάποιον διπλανό τους άν ήταν πολύ τυχεροί, μπορούσαν να τα μοιραστούν. Να δούμε τι θα καταφέρουμε με όλα αυτά που έχουμε στα χέρια μας, έναν κόσμο καλύτερο ή έναν κόσμο περιγραφών και σύντομων μηνημάτων; Μετα απ΄αυτό σου το ταξίδι θέλω να πάω κι΄εγω εκεί, να δώ με το δικό μου βλέμμα αυτα που είδες. Και στην Ινδία. Θέλεις να πάμε στην Ινδία και να στένουμε στα μπλόγκ μας τις περιπέτειές μας μέσω δορυφόρου αυθημερόν; Ολα μπορούμε πιά; να τα κάνουμε. Εγω έχω μείνει απενεργοπόιημένος μπροστά στα τόσα ενδεχόμενα, τίς τόσες επιλογές! Την αγάπη μου ψυχή μου. Εγω δεν έχω φωτογραφίες απ΄την Αντίπαρο γιατί δεν φωτογραφίζω τίποτα ποτέ, αλλά έχω πολύ γαλάζιο, άσπρο, πολλήν θάλασσα, κολύμπια και μακροβούτια και γραψίματα και σκέψεις πολλές, ερωτικές,αναθεωρητικές, ανατρεπτικές. Δεν το περίμενα στα 54 μου. Καλη Τετάρτη νάχουμε! Προχωράμε ακάθεκτοι!

    ReplyDelete
  29. βασιλική, ειμαι καινουργια γενικώς.Το κειμενο σου είναι σαν τα μελτεμια του Αιγαίου που είναι εκεί για να αναζωογονούν τον αέρα.
    Νασαι καλά να γράφεις, να περιγράφεις και να εκφράζεσαι.
    ριτσα μασουρα

    ReplyDelete
  30. Απλά εξαιρετικό το οδοιπορικό σου Βασιλική...Καλώς μας ήρθες γεμάτη έμπνευση...

    ReplyDelete
  31. @Άρη μου, το τι θα καταφέρουμε δεν το ξέρω.
    Ξέρω πως τίποτα για μένα δεν υποκαθισά την ζωντανή σχέση, το άγγιγμα στο σώμα του άλλου, το χαμόγελό του το ζωντανό, την γεύση των λέξεων από το στόμα που έχω απέναντί μου, το φιλί του.
    Αλλά από την άλλη εδώ μέσα είμαστε σαν ζωντανά βιβλία, διαβάζουμε και μας διαβάζουν, απαντούμε και μας απαντούν, ζυμωνόμαστε κάποτε ίσως πιο ανώδυνα κάποτε και οδυνηρά σχεδόν όπως στην πραγματικότητα. Αλλά ωφελούμαστε αμφότεροι. Πλούτος είναι και έχουμε να τον διαχειριστούμε.
    Άλλα πράγματα κέρδιζαν οι παλιοί,άλλα κερδίζουμε εμείς ή και χάνουμε. Αυτό μας δόθηκε όμως μαζί με την ζωή και κάτι θα το κάνουμε.
    Να πάμε στην Ινδία. Φύγαμε! Όποτε σφυρίξεις. Ξέρεις τώρα εσύ πώς ταξιδεύω και πώς πετώ τη σκούφια μου. Θα στέλνουμε και στα μπλογκ μας ανταποκρίσεις και θα φρικάρουν όλοι για το πόσο διαφορετικά βιώνουν δυο άνθρωποι ένα ταξίδι, γούστο θα 'χει!!!

    Ενεργοποιήσου και πάρε από τις επιλογές ό,τι σου ταιριάζει, τίποτα άλλο δε σου λέω και γράφε βρε, γράφε όσο μπορείς.
    Γελάω τώρα γιατί όλο το ίντερνετ έχει μάθει πια πόσων χρονών είσαι τόσες φορές που το λες.
    Δε λέω... έρχονται και τα γηρατιά... που έλεγε η φίλη, αλλά έχουμε ακόμα, μη βιάζεσαι...
    Και τις φωτογραφίες εσύ τις έχεις στις λέξεις σου, αρκεί!
    Φιλιά!
    Άντε σε λίγο θα γιορτάσουμε τα γενέθλιά μας! Τι κι αν είσαι 54 κι εγω 38, δυο μερούλες διαφορά μόνο έχουμε!!! -και προηγούμαι...

    ReplyDelete
  32. @Ρίτσα μου, καλώς όρισες!
    Έτσι όπως το λες, είμαι καινούρια γενικώς, πολύ μου αρέσει. Εύχομαι να είσαι πάντα καινούρια 'γενικώς'!
    Ό,τι χρειαστείς στην διάθεσή σου.
    Μπορείς να πατάς την επιλογή 'άλλος' ή 'other' και να γράφεις εκεί το όνομά σου, να μην βγαίνει το ανώνυμος αφού βάζεις το όνομά σου!
    Σ' ευχαριστώ που ήρθες και θα τα ξαναπούμε, να μπω στου Άρη να βρω το μπλογκ σου.

    ReplyDelete
  33. @Pico καλώς σε βρήκα και ευχαριστώ για τα θερμά λόγια μέσα στον τόσο καύσωνα...

    ReplyDelete

Σχόλια