Χρόνια πολλά και να μας ζήσει!

 Νύχτα παγερή, απειλητική και αδύναμη. Ανήμπορη να διακόψει το θαύμα που σαν πάμφωτο βέλος τη διαπερνά και την κόβει στα δυο. Κι όταν η νύχτα κόβεται στα δυο, παύει να είναι νύχτα. Η γέννα μας ολοκληρώθηκε. Η οδύνη του τοκετού μας έσβησε. Εξαντλημένος ο πόνος αποκοιμήθηκε στης κλίνης μας την άκρη για να ξυπνήσει χρόνια αργότερα.

Το νεογέννητο βρέφος ανοίγει για πρώτη φορά τα αθώα του μάτια στον κόσμο και μας θωρεί. Δεν μπορεί να μιλήσει. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για λόγια. Δεν μπορεί να τρέξει για να βρει τροφή μακριά μας. Είναι τόσο νωρίς ακόμη και για να μπουσουλήσει. Ανοίγει τα μικρά του χέρια και τα απλώνει στο πρόσωπό μας. Οι μικρές χορευτικές κινήσεις των δαχτύλων του μοιάζει να χαϊδεύουν το αόρατο που για εκείνο είναι ορατό. Ανοίγει το μωρό μας το στόμα του, πλαταγίζει τα μικρά του χείλη του πάλι και πάλι. Το νεογέννητο πεινά. Αλλά δεν κλαίει, δεν παραπονείται, δεν απαιτεί. Μόνο ανοιγοκλείνει τα απορημένα του μάτια για να το προσέξουμε και τα χείλη του τα ανοιγοκλείνει να ακούσουμε το ελαφρύ σαν θρόισμα φύλλων πλατάγισμα. Αν κοιτάζουμε αλλού, δε θα το αντιληφθούμε. Αν παίζουν εκκωφαντικές μουσικές τα όργανα της μπάντας δε θα πάρουμε είδηση το θρόισμα των μικρών χειλιών του. Αν βγούμε απ’ τη φάτνη να θαυμάσουμε τα λαμπιόνια των δρόμων ούτε που θα πάρουμε είδηση πως το βρέφος που εμείς οι ίδιοι φέραμε στη ζωή, πεινάει. Και η αλήθεια είναι πως πεινάει πολύ. Και το μόνο που ζητά από μας είναι το γάλα που η κυοφορία του μας χάρισε. Αν του το αρνηθούμε, θα πετρώσει το στήθος μας, κι αν πετρώσει το στήθος μας, θα πετρώσει και το σώμα μας ολάκερο, μα κι η καρδιά μας. Θα μαρμαρώσουμε και θα γίνουμε αγάλματα που κανένα μαγικό ραβδί δε θα μπορέσει ποτέ να μας λύσει απ’ τα μάγια. Μα ποιος ο λόγος να αρνηθούμε στο παιδί μας το γάλα; Εμείς δεν το φέραμε στη ζωή και δεν έκοψε αυτό για χάρη μας τη νύχτα στα δυο; Το μόνο που μπορούμε οι ανήμποροι είναι να το πάρουμε αγκαλιά στοργικά, να το βυζάξουμε ήσυχα και ταπεινά κι ύστερα να του ψελλίσουμε ένα νανούρισμα γλυκό σαν μέλι για να κοιμηθεί.

Όταν θα ξυπνήσουμε, θα έχει πια ξημερώσει. Και τότε η κρύα νύχτα θα έχει μείνει πίσω μας. Πολύ μακριά απ’ τη χαρά μας, πιο μακριά απ’ το γάλα μας, κι ακόμη μακρύτερα από το φως της μητρότητας. Τώρα έχουμε να θρέψουμε το μωρό μας. Τίποτα άλλο δεν έχει μεγαλύτερη σημασία. Καμιά άλλη προτεραιότητα δεν υπάρχει. Να φροντίσουμε να μεγαλώσει το παιδί μας σαν όλα τα παιδιά. Να παίξει, να μάθει γράμματα, να τρέξει στους κήπους μέχρι να γίνει άντρας σωστός. Κι άμα γίνει άντρας σωστός και τον φθονήσει ο κόσμος, όπως κάνει σε κάθε σωστό άντρα, ο κόσμος θα τον κυνηγήσει και θα τον σταυρώσει και μέχρι τον Άδη θα τον στείλει. Το ξέρουμε δα. Στον Άδη τον αδηφάγο και αχόρταγο, όπως έστειλε τον Ηρακλή και τον Οδυσσέα.

Και τότε η ρομφαία του θανάτου του μονάκριβου γιου μας θα μας τρυπήσει τα σπλάχνα και θα λιώσουμε απ’ τη συμφορά. Θα ικετέψουμε να ανοίξει η γη να μας καταπιεί. Θα πέσουμε στα γόνατα για να μας πάρει μαζί του ο σκληροτράχηλος Χάρος, γιατί τι να την κάνουμε τη ζωή μας χωρίς τον μονάκριβο που με το ίδιο μας το γάλα θρέψαμε; Τρεις μέρες, τρία χρόνια, τρεις αιώνες θα μείνουμε απαρηγόρητοι να θρηνούμε τον χαμό του. Αλλά ο μονάκριβος που αναστήσαμε με το γάλα μας θα μας εκπλήξει γιατί αυτός δεν ήταν σαν τους άλλους. Ήταν βέβαια άντρας σωστός, αλλά και σωστός Θεός ήταν. Θα σπάσει τις ανίκητες αλυσίδες του Άδη και θα ξεγελάσει την Κυκλώπεια δύναμη του Χάρου. Και θα ’ναι πάλι μια νύχτα σαν και τούτη κρύα, απειλητική, μα και ανήμπορη. Θα αναστηθεί ο καλογιός μας και θα βγει ίδιος φως ασυγκράτητο για να μας επιστρέψει το δώρο που του κάναμε όταν γεννήθηκε. Κι ενώ θα στάζουν ακόμα αίμα οι πληγές του στο χώμα, για να μη χάσουμε το δρόμο όσοι τον γυρέψουμε, θα έρθει να μας βρει αναστημένος. Θα έρθει, είναι βέβαιο. Γιατί θέλει να μας γεννήσει με τη σειρά του αλλά αυτή τη φορά με γέννα αθάνατη και μυρωδάτη. Θα αναστηθεί για να μας θρέψει με το θεϊκό του γάλα κι ύστερα να μας νανουρίσει με το μέλι της αγάπης του μέχρι να γίνουμε άνθρωποι σωστοί και μικροί θεοί.

Μα μέχρι τότε έχουμε καιρό. Τώρα είναι ώρα να δώσουμε το δικό μας γάλα στο Θείο βρέφος που μόλις αποκτήσαμε. Κι ύστερα ψιθυριστά ψιθυριστά να το νανουρίσουμε στην αγκαλιά μας...

Χρόνια πολλά και να μας ζήσει!