Το ξόδειασμα

Το έχει είναι του Θεού κι ως θέλει το μοιράζει

Ατέλειωτα τα πλούτη του όσο κι αν τα ξοδειάζει

Έναν καιρό ήμουν Θεός του ίδιου του Θεού μου

Τον πρόσταζα, τον κάκιζα, δούλος του ευατού μου

Μετά ζητιάνος έγινα και τι δεν του ζητούσα

Να μ’ ελεήσει φώναζα κι όλο παρακαλούσα

Τώρα είμαι ένα Τίποτα κι αυτός είν’ ο Κανένας

Θεός δεν είμαι κανενός μήτε και δούλος ένας

Πάνω σε πέτρα του γυαλού κάθομαι σαν την πέτρα

Και τον θωρώ και με θωρεί, Τα αστέρια, λέει, μέτρα

Κι άμα, μου λέει, τα βρεις λειψά πες μου να συμπληρώσω

Περίσσια αν είναι, πες το μου, σ’ έσενα να τα δώσω

Κι εγώ μετρώ, ξαναμετρώ, συμπέρασμα δε βγάζω

Κι όσο μετρώ τον ουρανό, τον Κύριο ξοδειάζω

*Αφιερωμένο στον Γιώργη Σιδερή

Ηράκλειο, λόφος Σεμέλη