Με πίστη, αρετή και θεία χάρητα
μια μάνα, τις κορούλες της, με άρρητα
του Παραδείσου λόγια, ανατρέφει
Ως τη στιγμή που μες τη Ρώμη επιστρέφει
να διευθετήσει υποθέσεις της ζωής της.
Ο βασιλιάς Αδριανός για την πιστή της
τη ζωή μαθαίνει απ' τους άλλους
αυτούς που μοιάζουνε πολύ τους παπαγάλους
Ήταν αρχές του δεύτερου αιώνα
που τις καλεί για απολογία. Απ' τον κοιτώνα
σαν βγαίνει και τις βλέπει θαμπωμένος
να αλλάξουνε παρακαλά σαν λαβωμένος
από την ομορφιά που έχουν και τη.λάμψη
Την πίστη που 'χουν στον Χριστό θέλει να κάμψει
Μ' όλες μαζί θαρρεί δε θα τα βγάλει πέρα
κι απομονώνει τα παιδιά απ' τη μητέρα
Μα τη Σοφία δεν μπορεί να την αλλάξει
Γρήγορα παραιτείται και θα τάξει
στην Πίστη, την πρωτότοκή της κόρη,
θάλασσες, ποταμούς, βουνά και όρη
Εκείνη μένει ακλώνητη στην πίστη
κι ας είναι δωδεκαετής. Ποθεί τον Κτίστη
δεν Τον αρνείται κι ας τη βασανίζει
σκληρά ο βασιλιάς. Την αποκεφαλίζει
βγάζοντάς τηστο δρόμο έξω απ’ την πόλη
Η μάνα δίνει την ψυχή της όλη
να ενθαρρύνει το παιδί της για να αντέξει
κι η κορη με το θάνατο θα παίξει
όπως άλλα παιδιά παίζουν με κούκλες
Στο αίμα βάφονται οι ξανθές της μπούκλες
Κι ο βασιλιάς αναλαμβάνει την Ελπίδα
Χειρότερα βασανιστήρια, όχι ίδια
της κάνει της δεκάχρονης κορούλας
Μα δεν την πείθει πως ο θάνατος, μπαμπούλας
ειναι ο μαύρος που σε λίγο θα την φάει.
Την αποκεφαλίζει και ετούτη, και ζητάει
να φέρουν την εννιάχρονη Αγάπη
Μα ούτε αυτή πιστεύει στην απάτη
Και μένει η μητέρα με σφαγμένες
τις τρεις κορούλες που 'ναι πλέον νυμφευμένες
τον Κύριο και Πλάστη και Θεό της
"Πάρε κι εμένα τώρα" λέει στο Γιατρό της
"Να πάω στα παιδάκια μου τα τρία
και μη μ' αφήνεις μες στων πόνων τη φατρία"
Ο Κύριος απλώνει το χεράκι
και παίρνει της ψυχής της το κεράκι
για να φωτίζει στους απέραντους αιώνες
του κόσμου τις νυχτιές στους παγετώνες.
Εμπνευσμένο από το Φθινοπωρινό Συναξάρι του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, τόμος Α ΄, Ακτή, Λευκωσία 2008
No comments:
Post a Comment
Σχόλια