Το σχόλιο της Δευτέρας - Του Τάκη - Καλή βδομάδα

A, ρε Χάρε, να σε είχα από μια μεριά, να 'χα και μια βρεγμένη σανίδα απ' την άλλη, που 'λεγε η μάνα μου, και να σ' αρχίσω, να σ' αρχίσω μωρέ και να μη χορταίνω να σε βαρώ, που παίρνεις τα καλύτερα παιδιά... Τι να σου πω, αχόρταγε, τι να σου πω, μου λες; Αφήνεις όλους εμας τους άχρηστους κι απλωνεις το καρβουνιάρικο χέρι σου πάνω σ' αυτούς που μας φωτίζουν, μας δίνουν γέλιο, μας χαϊδεύουν, μας κοιτάζουν και βλέπουμε τα μεσα μας... Τι να οου πω, παλιομπαμπέση που χτυπάς πισώπλατα, τραβάς το χαλί κάτω απ' τα πόδια μας, παίρνεις στα σοβαρά όσους σε κοροϊδεύουν... Άτιμε, Χάρε, μπάσταρδε, που ξέρεις να ξεχωρίζεις τους καλύτερους και με μια κίνηση τους αρπάζεις  σαν να μην έχουν δικούς τους που μπορούν να τους υπερασπισουν, σαν να μην έχουν φίλους που θα έδιναν και τη ζωή τους για να τους γλιτώσουν απ' τα δόντια σου, σαν να περισσεύουν ενώ τους έχουμε τόση ανάγκη... Τι να σου πω βρωμόχαρε; Τι να σου πω και τι να σου κάνω άσπλαχνε Χάρε....

Δεν το πιστεύω μωρέ Τάκη πως έφυγες, δεν το πιστεύω ούτε εγώ ούτε και κανείς... Είμαστε βέβαιοι πως πάλι πλάκα  κάνεις, αφού όλο πλάκα έκανες, έτσι μας είχες μάθει... Και γελούσαμε μαζί σου, όλο γελούσαμε, αφού ήσουν εσύ το γέλιο, η πλάκα, η ανάστροφη οπτική της ζωής που τόσο συχνά μας πονάει... 

Σαν κεραυνός έπεσε πάνω μας η είδηση του θανάτου σου σήμερα απ' τον αδερφό σου στο καλντερίμι του αγίου Νικολάου που σε βλέπαμε τόσα χρόνια... Κεραυνός μες στο κατακαλόκαιρο της αγάπης μας για σένα... Φέτος, λέει, ήσουν και στην Αθωνιάδα, θεολόγος στο σχολείο της κι είχες γλυκάνει, λέει, πολύ... Γιατί δεν πρόσεξες λίγο ρε Τάκη; Ήσουν που ήσουν τόσο γλυκός, γιατί το παράκανες; Δεν ήξερες; Διαβασμένος ήσουν, αυτά τα γνώριζες. Πώς το επέτρεψες; Θέλω να σου πω καλό ταξίδι και δεν μπορώ. Θέλω να σου πω καλή αντάμωση και δε γίνεται. Δεν πάνε τα δάχτυλα ρε Τάκη... Πέρασαν τρεις μέρες, φτάνει το αστείο, αρκετά... Σήκω τώρα, τώρα σήκω Τάκη κι έλα να με πειράξεις, έλα να μου δώσεις γέλιο ρε φιλε πάλι, ελα να παίξεις με τα μωρά, με τα παιδιά σου και τα παιδιά μου, με τ' ανίψια σου, με τη γυναίκα σου, τον αδερφό σου που τα μάτια του από γαλάζια άλλαξαν χρώμα κι έγιναν κόκκινα.. Άντε, Τάκη, μην αργείς... Έχω θυμώσει και είμαι και ανυπόμονη... Σήκω μωρέ... Σήκω...

Λένε πως ο Δημήτρης Μαυροκωστίδης πέθανε. Φήμες, λέω εγώ. Κάνει πως κοιμάται ο Τάκης γιατί ο Τάκης είναι εδώ καθ πάντα εδώ θα είναι, όπως ο ήλιος, όπως η θάλασσα κι οι βάρκες, τα δέντρα, τα λουλούδια, η χρρά που ήτανε και είναι... Βάζω στη φωτιά το χέρι μου. Κι αν καεί έχω διαθέσιμο και δεύτερο...

Επέστρεψα απ' την εκκλησία, πήρα μια μπουγάτσα κρέμα, άνοιξα όλα τα παράθυρα να μπει η ευλογία του Θεού στο σπίτι που 'λεγε η γιαγιά Σανάβα, ήπια το καφεδάκι μου. Ακούω τους παππούδες κάτω απ' το μπαλκόνι να κάνουν συνέλευση στην αρχαία αγορά του δρόμου φωνασκώντας για την Ευρώπη και την Ελλάδα. Ο Χαρίτωνας κελαηδά αμέριμνος, όπως κάθε μέρα. Τα λουλούδια ανθισμένα στις γλάστρες. Οι πρωτοκορυφαίοι απόστολοι Πέτρος και Παύλος ενωμένοι, αγκαλιασμένοι γιορτάζουν σήμερα. Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες. Χρόνια πολλά σε όλους. Χρόνια πολλά σ' αυτή τη χώρα που της μέλλεται να ζήσει όσο υπάρχει ζωή, σε πείσμα των εχθρών της. Ο Τάκης δε σηκώθηκε ακόμα. Χρόνια πολλά Τάκη. Κι εσενα σου μέλλεται να ζήσεις όσο υπάρχει ζωή σε πείσμα του θανάτου...