Καλό ταξίδι Ολγίτσα μας...

Είναι κάποιοι άνθρωποι, λίγοι, ελάχιστοι, που λες πως είναι και δεν ειναι. Περπατούν σαν φτερωτά, μιλούν σαν πουλιά, αγγίζουν σαν τις ηλιαχτιδες. Η Όλγα Σταυρίδου ήταν ένα τέτοιο πλάσμα. Ένα πλάσμα καμωμένο από φως καθαρό, φως ασκίαστο, φως αληθινό. Ήταν τόσο φως που μόνο ζωγράφος μπορούσε να γίνει.

Την έβλεπες στον κήπο και γινόταν λουλούδι. Την έβλεπες με τους φίλους της και γινόταν ο άλλος. Την έβλεπες στο εργαστήρι της και γινόταν ψηφίδα από άυλο φως.

Η Όλγα ήταν κόρη του φωτός και όσο το αγάπησε αυτή, άλλο τόσο την αγάπησε κι εκείνο. Τόσο την αγάπησε που δεν μπορούσε μακριά της, την έλκυσε, την τράβηξε, την έλιωσε, ενώθηκε μαζί της. Την πήρε στην αγκαλιά του ψυχή τε και σώματι. Δεν της άφησε σχεδόν τίποτα για να μείνει στη γη που τη γέννησε.

Αν οι ανίατες ασθένειες είναι  τα μαρτύρια των σύγχρονων ανθρώπων, η Όλγα απέβη μεγαλομάρτυρας. Έφτασε στο ακρότατο σημείο του μαρτυρίου, το πλέον αδιανόητο. Κι έφυγε ήσυχα σαν πουλάκι, πώς αλλιως, την ημέρα του Αγίου Πνεύματος που στην τέχνη της λατρείας μας, εικονίζεται με τη μορφή λευκής περιστεράς.

Την ώρα που η ψυχούλα της πετούσε, μια πεταλούδα πέρασε απ' τη φωτιά που είχα αναμμένη στο γκάζι της κουζίνας μου. Έμεινα να τη βλέπω να ξεψυχά κι άρχιςα να της μιλώ. Δεν ήξερα τίποτα ακόμα. Πήρα την πεταλούδα ή ψυχή όπως τη λέμε και την απόθεσα σε μια γλάστρα ευχόμενη να ζήσει εκεί αν της ήταν γραφτό να ζήσει. Μία ώρα μετά έμαθα πως η ψυχή της Όλγας μας πέταξε προς τον Μεγαλομάρτυρα του Γολγοθά...

Η γάτα άλλων φίλων της, την ώρα που έφευγε η ψυχή της, κάθησε ακίνητη μπροστά σ' έναν πίνακά της και κοιτούσε για ώρα τους νοικοκύρηδές της που δεν την είχαν ξαναδεί ποτέ πριν έτσι.

Η φύση μαρτύρησε το φτερούγισμα της φίλης και ζωγράφου της.

Αναπαυμένη να είναι. Την ευχούλα της να έχουμε και να μας σκέπει όλους όσους την αγαπήσαμε πολύ. Περισσότερο απ' όλους, τον Αλέξανδρο, που στάθηκε όλα τα χρόνια ο φύλακας άγγελός της. Προστάτης, αρωγός, νοσοκόμος, παρηγορητής, αιώνιος αγαπημένος της. Σύζυγος με όσο νόημα μπορεί να περιέχει αυτή η λέξη, με όλο το βάρος που μπορεί να κουβαλά.

Καλό ταξίδι Ολγίτσα μας... και καλή μας ανταμωση μέσα στο Φως της Αναστάσεως...