Κι εκεί που περπατάς στην παραλία της Θεσσαλονίκης βλέπεις ένα τσούρμο ανθρώπους που θυμίζει διαδήλωση χωρίς πανό. Στην αρχή αναρωτιέσαι αν είναι κάποιος θίασος θεατρικός που σε λίγο θα στήσει το πατάρι του στην αποβάθρα για να δώσει την παράστασή του. Αναζητώντας ένα όνομα έργου, σκέφτεσαι πως θα μπορούσε να είναι: Ρωγμή, ή Άσπρη κηλίδα σε μαύρο φόντο, ή Μαζί, ή Συνάντηση, μήπως Εκτόξευση; Θα ήθελες πολύ να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά δεν συμβαίνει. Οι ασπρόμαυρη παρέα βαδίζει με προσανατολισμένο βήμα κάτω από τον φθινοπωρινό ήλιο ακάθεκτη, φορτωμένη νότες και μελωδίες κλεισμένες στα ντοσιέ, στα κεφάλια, στις πολυάριθμες καρδιές της. Τα μουσικά όργανα στους ώμους ή ανά χείρας αμπαρωμένα στις θήκες τους ασφυκτιούν. Τα κρυφακούς να μουρμουρίζουν πως θα ήθελαν κι αυτά να δουν λίγο ουρανό, μια στάλα θάλασσα, να αντηχήσουν στο φως και να συντονιστούν μαζί του. Μα η κομπανία συνεχίζει να προχωρά ακάθετκη προς το Μέγαρο μουσικής για την πρόβα της. Εκεί, από διαδήλωση θα μετασχηματιστεί σε Κρατική ορχήστρα. Θα βρει τον εαυτό της, τον λόγο της, τον προορισμό της. Αυτό συμπεραίνεις, αλλά κι αυτό δεν είναι όπως το νομίζεις. Μαθαίνεις από σίγουρη πηγή πως η ορχήστρα πορεύεται προς φωτογράφιση. Πόσο απογοητευτική είναι καμιά φορά η αλήθεια. Κι όμως, τώρα που το καλοσκέφτεσαι, σε ενθαρρύνει το γεγονός πως θα αναπνεύσουν όργανα και νότες στον αέρα κι ας φυλακιστούν ωσάν αγάλματα στων φωτογραφιών τα στέρεα στιγμιότυπα χάριν μιας ταυτότητας, μιας διαφήμισης ή ενός εντύπου. Εξάλλου, κι εσύ συνεχίζεις να περπατάς προς τις δικές σου φυλακές, τα αμετάβλητα στιγμιότυπα της ζωής σου, αφήνοντας πίσω σου την κομπανία. Αλλά όσο περισσότερο βαδίζεις τόσο τα βήματά σου μεταβάλλουν το αμετάβλητο σε μεταβλητό, τη στιγμή σε διάρκεια, τη φυλακή σε κήπο, γιατί η παραλία άδεια τώρα από περιπατητές, παίζει το μουντό υγρό τραγούδι της φθινοπωρινής πόλης με συγχορδίες των αφρών και παύσεις του αέρα στην κλίμακα του ορίζοντα που φέρει επάνω της ως εμβληματικό κλειδί τον Όλυμπο αυτοπροσώπως.
