Λίγο καιρό αφότου κυκλοφόρησε "Το Παραμύθι της μουσικής", δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον μικρό Βασίλη που βλέπουμε στο βίντεο. Είχε προμηθευτεί το παραμύθι και το ομώνυμο cd, αλλά και το βιβλίο σε γραφή Μπρέιλ για να το διαβάζει μόνος του. Με τη βοήθεια των γονιών του βρήκε το τηλέφωνό μου. Ποθούσε διακαώς να μου μιλήσει. Δεν ήταν μόνο ευγενέστατος και συγκινητικά ευγνώμων, αλλά και ιδιαίτερα διεισδυτικός στην ουσία του μύθου, που τότε ξέφευγε ακόμα κι από μένα που το είχα γράψει. Είναι μεγάλη χαρά και παρηγοριά να υπάρχουν άνθρωποι σαν τους γονείς του Βασίλη, που βρίσκουν τον τρόπο να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με εφόδια τη σκέψη, την ελευθερία και ρώμη ψυχική και πνευματική που δεν αφήνει κανένα περιθώριο ηττοπάθειας και μιζέριας από τα ίδια, και οίκτου από τους άλλους, -αυτούς που χαρακτηρίζουμε άρτιους και υγιείς.
Θυμάμαι τώρα την κουβέντα ενός φίλου, που τώρα ζει σ' ένα νησί σκαλίζοντας τον κήπο του, φτιάχνοντας όλα τα αναγκαία προς το ζην με τα χέρια του, όπως έκανε πάντα, και προσφέρει αφιλοκερδώς τις πολλαπλές του γνώσεις πάνω σε πολλά διαφορετικά αντικείμενα στα παιδιά του νησιού. Ήταν ένα φτωχόπαιδο, που μεγάλωσε σε ένα ορφανοτροφείο της Αιγύπτου και αγωνίστηκε τόσο πολύ που έφτασε κάποτε να έχει την υψηλότερη θέση σε μια μεγάλη Ευρωπαϊκή εταιρεία, εξαιτίας του πείσματος, της ισχυρής του θέλησης και του μυαλού του που δεν έπαψε να αναζητά κάθε στιγμή και να βρίσκει λύσεις για να βελτιώσει και τη ζωή του και τη δουλεια του.
"Εμείς", μου είχε πει, "δεν γεννηθήκαμε προνομιούχοι. Βρισκόμασταν στην άκρη της ζωής, στο τελευταίο σκαλοπάτι. Κανένας δεν μας χάριζε τίποτα, τίποτα δεν μας χαριζόταν. Αυτό μας έκανε να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις, το Είναι μας ολόκληρο. Κι έτσι, ενώ όλοι οι άλλοι που είχαν εφόδια, προνόμια και βοήθεια, πήγαιναν κανονικά, εμείς κάναμε το μεγάλο άλμα, που κανένας από τους άλλους δεν μπόρεσε ποτέ ούτε να φανταστεί ούτε και να κάνει..."
