"Η μυσταγωγία του τσιμέντου"

Αυτός ο δρόμος δεν είναι από τσιμέντο
-όπως μοιάζει
σπαρμένος στίχους ποιητών
πρόσωπα χνουδωτά παιδιών

κλάματα τρυφερά σαν πέταλα
νότες στις σκαλωσιές του πενταγράμμου
-ελαιοχρωματιστές στιγμών
αγκαλιές ακανθώδεις και έρωτες ανείπωτους,
χωρισμούς που ποτέ δεν χωρίζουν
φωτιές, πυρκαγιές κι ολοκαυτώματα
σπίθες αστραποβόλες ενός σύμπαντος που συμπονά
και συμπαγή φτερά αγαλμάτων κάποιου Χαλεπά
φτερά βελούδινων πουλιών και πεινασμένων
μαζί με σκόρπια πούπουλα κρυμμένα στα σκουπίδια
τον μεταμορφώνουν σε κήπο μυστικό

Αν ελευθερωθείς από την πρώτη εντύπωση
του εαυτού σου και του άλλου
κι ύστερα την εντύπωση του γκριζωπού τσιμέντου
που σκληροτράχηλη λάρνακα
φυλάσσει πάνοπλος φρουρός
τα θαύματα να μην σκορπίσουν
στον ανεμοστρόβιλο εκείνου του αποτρόπαιου θανάτου
που το επώνυμό του είναι Απόγνωση
θα μεταμορφωθείς ευθύς
σε δέντρο που δεν έχει επίθετο
Μηλιά στο κέντρο του επίγειου παραδείσου

Ελέησε Κύριε τα θαύματα