Το χαλί της ψυχής μου

Φορτώθηκα κι εγώ σαν αρχαίος πλανόδιος πραματευτής την ψυχή μου και βγήκα στο δρόμο. Δεν βγήκα για να την πουλήσω. Η ψυχή μήτε πουλιέται μήτε και αγοράζεται. Ο Θεός να μη δώσει να μπούμε ποτέ σε τέτοιο πειρασμό, γιατί αλλοίμονό μας. Τι θα μας απομείνει μετά;

Την τύλιξα, την τύλιξα, την τύλιξα σαν χαλί και τη φορτώθηκα στους ώμους.

Του καθενός η ψυχή είναι φτιαγμένη κι από άλλα υλικά. Φαίνεται πως ενώ το σώμα μας φτιάχτηκε από τον ίδιο πηλό κι έτσι πολύ μικρές είναι οι διαφοροποιήσεις ανάμεσα στα σώματά μας, αυτή η πνοή που δόθηκε του καθενός μας για ψυχή έχει τόσο μεγάλες διαφορές από άνθρωπο σε άνθρωπο, ή ίσως εμείς το καταφέρνουμε να ποικίλλουν τόσο, που χάνεις κυριολεκτικά το νου σου από την ποικιλλία υλικών της καθεμιάς.

Η δική μου έχει σαν βάση το χαρτί και το ατσάλι. Όχι οποιοδήποτε χαρτί, αλλά το διάφανο ριζόχαρτο. Ουτε το γνωστό άκαμπτο ατσάλι, αλλά ένα είδος ασυνήθιστα ελαστικό. Μέχρι σήμερα μόνο σε άλλη μια ψυχή το έχω συναντήσει. Το χαρτί είναι πλεγμένο μέσα στο ατσαλένιο δίχτυ, γι' αυτό και αντέχει ακόμα. Το ευλυγιστο ατσάλι της είναι αλλού επιχρυσωμένο, αλλού σκουριασμένο, αλλού ντυμένο με διάφορες κλωστές. Έχει την ικανότητα να παίρνει κάθε φορά κι άλλη μορφή, ιδανικό υλικό σε ενός γλύπτη τα χέρια. Το χαρτί έχει πάνω παιδικές ζωγραφιές, ποιήματα, γραμμές ετερόκλητες, κυρίως καμπύλες, και μουντζούρες βέβαια.

Όταν βαραίνει πολύ το χαλί της ψυχής μου είτε από την επέλαση βαρβάρων που απρόσεχτα επέτρεψα να την πατήσουν, είτε απο την υγρασια υπογείων στην οποία την εγκατέλειψα ή κι από τη μούχλα της μοναξιάς μου, την τυλίγω, στους ώμους τη φορτώνομαι και κατεβαίνω στο λιμάνι. Έτσι έκανα και σήμερα που έτυχε να είναι και Σάββατο των ψυχών.

Αφού την πήγα πρώτα μια βόλτα στην Μονή Βλατάδων να δει τις άλλες ψυχές που πολύχρωμα μεταξωτά υφάσματα φτεροκοπούσαν τριγύρω πασιχαρείς για το μέγα μνημόσυνο που τελούνταν για το χατίρι τους, είπα δεν πάει άλλο, ώρα για το λιμάνι. Οι συνθήκες είναι ιδανικές. Κύρο, ομίχλη, υγρασία. Οι συνθήκες που όλοι φοβούνται και κλειδαμπαρώνονται στα σπιίτια τους είναι για μένα οι ιδανικές. Δικό μου το λιμάνι σήμερα.

Και αφού πρώτα κοίταξα ώρα πολλή τη θάλασσα, ξεφόρτωσα το χαλί της ψυχής μου κι άρχισα να το ξετυλίγω πάνω στα νερά της. Ούτε πλοίο φαινόταν ούτε κι ο Όλυμπος. Μόνο θάλασσα μες στην πυκνή ομιχλη κι ελάχιστοι περαστικοί αδιάφοροι παντελώς για την ύπαρξή μου, τι χαρά...

Κι όλο ξετύλιγα, ξετύλιγα, ξετύλιγα... Γέμισε ο κόλπος του Θερμαϊκού κι ακόμα το χαλί της ψυχής μου δεν είχε ανοίξει ολάκερο. Έστριψε κι έφτασε μέχρι τον Παγασητικό κι ακόμα άνοιγε. Ώσπου στο τέλος πήρα μια βαθιά ανάσα. Είδα την ψυχή μου θάλασσα γεμάτη ιριδισμούς μαβιούς, κυανούς και πορτοκαλόχρωες να αστράφτει. Είδα να διαλύονται οι μουντζούρες της και να τις καταπίνει ο βυθός. Είδα να φεύγουν οι βαριές σκουριές και τα μέταλλά της να χρυσίζουν στην ομίχλη. Κι ύστερα την είδα να σηκώνεται ψηλά. Τα νερά να τρέχουν και να στεγνώνει ανεβαίνοντας στον ουρανό. Να γίνεται γλάρος γιγάντιος και να σκίζει τον ουρανό της πόλης μου. Να κελαηδά σαν αηδόνι λεύτερο και να γελά σαν τρισευτυχισμένο παιδί.

Άνοιξα τότε τα δυο μου χέρια διάπλατα. Το στέρνο μου άνοιξα και την κάλεσα πίσω γιατί δεν την άντεχα άλλο μακριά μου. Στη στιγμή μεταμορφώθηκε σε αχτίδα και όρμησε μέσα μου σαν φιλί ερωτοχτυπημένου. Αυτή ήταν η μοναδική αχτίδα που έφεξε σήμερα στο λιμάνι της πόλης μου και δεν την είδε άλλος κανείς.

Σ' ευχαριστώ Θεσσαλονίκη που με αξίωσες γι' άλλη μια φορά να γίνω αληθινό παιδί σου, είπα αποχαιρετώντας την κολυμπήθρα του λιμανιού, και γύρισα πετώντας ψηλά στα κάστρα του Επταπυργίου όπου και διαμένω.