Το αυτιστικό κράτος των Αθηνών

Εμεις αυτά δεν τα ξέραμε. Λογίζαμε πάντοτε πως όταν απευθυνόμαστε σε άνθρωπο, μας απαντά και όταν άνθρωπος μας απευθύνεται, του απαντούμε. Ευχάριστη ή δυσάρεστη η απάντηση βρίσκαμε έναν εύστοχο ή και αστοχο τρόπο να την ονομάσουμε.

Όταν για κάποιον λόγο, πέραν της θελήσεώς μας, αδυνατούσαμε να ανταποκριθούμε σε μια υποχρέωση, ζητούσαμε συγνώμη και προσπαθούσαμε να βρούμε μια ευκαιρία να αποκαταστήσουμε την τάξη και να επανορθώσουμε.

Όταν μια συνεργασία ήταν εκκρεμής διότι η διεκπαιρεωσή της εμφάνιζε προβλήματα, τα συζητούσαμε και προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις ή από κοινού αποφασίζαμε να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια, ευχόμενοι να φανούμε πιο τυχεροί την επόμενη φορά.

Όταν λαβαίναμε μια επιστολή, ένα μέηλ ή ένα μήνυμα στο κινητό, σπεύδαμε να απαντήσουμε.

Δεν ήταν θέμα κάποιας ιδεολογίας όλα τα παραπάνω, ούτε και ζήτημα μιας κάποιας ηθικής. Ήταν η αυτονόητη έκφραση μιας ανθρωπιάς μεταφρασμένης στην από αρχαίοτάτων χρόνων συναίσθηση πως η ανταπόκριση ανθρώπου προς άνθρωπο επιβάλλεται στοιχειωδώς μιας και όλοι είμαστε άνθρωποι και κανένας δεν έχει δικαίωμα να υποτιμά τον άλλον αγνοώντας την ύπαρξή του, το αίτημά του, τη διάθεσή του και τις προθέσεις του, εξόν της περιπτώσεως που αυτές προέκυπταν επιθετικές και συνιστούσαν απομάκρυνση λόγω αυτοπροστασίας.

Ναι, εμείς αυτά δεν τα ξέραμε. Όλοι εμείς που ζήσαμε και ζούμε μακριά από το αυτιστικό κράτος των Αθηνών που ως φαίνεται κατάφερε και καταφέρνει με ολοένα μεγαλύτερη επιτυχία να διαμορφώσει τους κατοίκους του, ομοίως προς τον εαυτό του, αυτιστικούς.

Είτε απευθύνεσαι σε δημόσιες υπηρεσίες, είτε σε ιδιώτες επαγγελματίες, είτε ακόμα και σε φίλους που είχες την ατυχία να εδρεύουν εν Αθήναις, αργά ή γρήγορα δύσμοιρε επαρχιώτη θα προσκρούσεις σε συμπεριφορές που δεν σου ήταν μόνον παντελώς άγνωστες, αλλά σου είναι και παντελώς ακατανόητες, δυσάρεστες, προσβλητικές, ανερμήνευτες, όσο κι ένας τοίχος που σαν από το ραβδάκι μιας κακιάς μάγισσας ορθώνεται αίφνης μπροστά σου αποκόπτωντας το δρόμο σου αναίτια.

Αν τυχόν ξεκινήσεις μια καθ' όλα ευοίωνη συνεργασία με κάποιον από την πρωτεύουσα, μόλις αυτή σκοντάψει κάπου ή ο εν λόγω συνεργάτης κάποια στιγμή για χ λόγους δεν τη βρει συμφέρουσα, απλώς δε θα σου ξαναπαντήσει στο τηλέφωνο. Οι επανηλλειμένες κλήσεις σου θα μείνουν αναπάντητες κι εσύ θα μείνεις αρκετό καιρό απορημένος μέχρι, κουρασμένος πια, να παραιτηθείς μόνος σου από τις απορίες σου. Αν ο άλλος σφάλλει δε θα σου ζητήσει συγνώμη. Αν σε στήσει σε προκαθορισμένο ραντεβού, σε δεχτεί ή και δε σε δεχτεί εν τέλει, θα θεωρήσει αυτονόητο πως κατάλαβες τους λόγους της καθυστέρησης ή της ακύρωσης. Κανείς δε θεωρεί αναγκαίο να δικαιολογήσει την ασυνέπειά του, κανεις δε θα επικοινωνήσει μαζί σου προκειμένου να απολογηθεί, κανείς δε θεωρεί πως ο άλλος που τον περιμένει είναι εξίσου άνθρωπος που αφιέρωσε χρόνο και χρήμα, μια διάθεση και τον εαυτό του, προκειμένου να ανταποκριθεί στα συμφωνημμένα.

Όσο περισσότερο σχετίζεσαι με τους κατοίκους των Αθηνών τόσο περισσότερο πληθαίνουν οι αναπάντητες κλήσεις εκ μέρους τους, τα αναπάντητα μέηλ, οι εκκρεμότητες. Τόσο περισσότερο αισθάνεσαι επαρχιώτης, δεύτερης κατηγορίας άνθρωπος και πολίτης, πρόσφυγας στον ίδιο τον τόπο σου.

Αδυνατώ να βρω άλλες εξηγήσεις, -μιας και το φαινόμενο παίρνει πλέον καθολικές διαστάσεις με αποτέλεσμα να εξαφανίζονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που αποκτούν στο Αθηναϊκό κράτος εξαιρετικά κοινές συμπεριφορές-, εκτός του ότι αυτή η πόλη ζει σε απάνθρωπους ρυθμούς, κινείται σε απάνθρωπα πλαίσια επιβίωσης, δημιουργεί στους κατοίκους της φοβικά συμπλέγματα, υπέρ-αυτοπροστασία και συνεχή ανάγκη διάσωσης του Είναι από κάθε τι εισβάλλει ως μη οικείο, μη συμφέρον, ξένο, διαφορετικό, εκτός της στενής και άκρως ταλαιπωρημένης πραγματικότητάς τους.

Εμείς αυτά δεν τα ξέραμε και είναι αλήθεια πως δε θα θέλαμε και να τα μάθουμε ποτέ. Δεν εχουμε εκπαιδευτεί σε μηχανισμούς άμυνας απέναντι σ' αυτόν τον τοίχο που υψώνεται κάθε φορά, δεν έχουμε και τον τρόπο να περάσουμε μέσα από τον τοίχο, γιατί οι προσπάθειές μας μόνον τραύματα μας δημιουργούν. Το πρόβλημα εξάλλου είναι μεγαλύτερο για τους ίδιους τους κατοίκους της πρωτεύουσας απέναντι στους οποίους θα έπρεπε μάλλον να δείχνουμε μια κάποια συμπάθεια και συμπόνοια. Το λιγότερο είναι πως δεν προχωρούν οι δουλειές μας και οι σχέσεις μας, αν και αυτό είναι ήδη αρκετά σοβαρό όπως και λυπηρό. Πού οδηγειται όμως αυτή η πόλη και πού συμπαρασύρει τους κατοίκους της; Διότι δυστυχώς, η εν λόγω πόλη, ως άκρως συγκεντρωτικό κράτος, παρασέρνει μαζί της και όλη την υπόλοιπη χώρα μαζί με όλους εμάς τους επαρχιώτες...

Ψυχραιμία... θα φανεί...