Καλή χρονιά!!!

Τι είναι μια χρονιά; Σχεδόν αστειευόμενη με την ερώτηση που θέτω στον εαυτό μου, απαντώ: μια λέξη ανάμεσα σε αναρίθμητες άλλες.

Και μετά συνειδητοποιώ πως ο αστεϊσμός μου δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Μια χρονιά είναι όντως μια λέξη ανάμεσα σε αναρίθμητες άλλες, μια συμπύκνωση στιγμών κλεισμένων -ή και ελεύθερων- σ' ένα (ή από) μικρό κέλυφος στα αναρίθμητα σημεία του Σύμπαντος. 

Μια χρονιά είναι σαν ένα σημείο, που διέτρεξε φως και σκοτάδι τη ζωή μας και που μοιάζει να έκανε τον κύκλο του πυροδοτώντας το νέο σημείο, τη συνέχειά του. Οπωσδήποτε, μια εφεύρεση του ανθρώπινου εγκεφάλου, ψευδή και απατηλή, προκειμένου να οριοθετήσει την πραγματικότητα που βιώνει, ή μάλλον τις πολλαπλές πραγματικότητες, ώστε να μπορεί να κάνει το αφηρημένο συγκεκριμένο, υποβοηθώντας τη μνήμη του παρελθόντος που ολισθαίνει ανυπότακτο.

Συνηθίζονται οι απολογισμοί τέτοιες ώρες. Δεν προτίθεμαι να συνταχτώ στο κυρίαρχο κλίμα του απολογισμού κι αυτό γιατί ανοίγοντας σήμερα το πρωί τα μάτια μου, ένιωσα πως οτιδήποτε πασχίσω να μαζέψω στο τρύπιο δίχτυ του χρόνου για να αντικρίσω ξανά αυτό που πέρασε και τάχα να το αξιολογήσω, έχει τόσο μεγάλη σχέση με τη στιγμή που το επιχειρώ, όσο και ο καιρός την ώρα που ο ψαράς ψαρεύει στη θάλασσα. Εκεί είναι η θάλασσα και τα ψάρια εκεί είναι, μα ο καιρός, σαν την στιγμή, δεν είναι στο χέρι του, και ό, τι μαζέψει δεν εναπόκειται απλώς και μόνον στο χάρισμά του ή στην διάθεσή του, αλλά και σ' αυτόν τον καιρό που δεν τον ορίζει. 

Αν είμαι χαρούμενη θα θυμηθώ όλες τις καλές στιγμές του περασμένου χρόνου, αν είμαι θλιμμένη, όλες τις στεναχώριες. Όπως και να 'χει, άπειρες στιγμές θα γλιστρήσουν και από τις δύο προσπάθειες που θα κάνω και θα εμφανιστούν όταν αυτές το αποφασίσουν ή δεν θα εμφανιστούν και ποτέ, προτιμώντας να εργάζονται μυστικά στα παρασκήνια της συνείδησης.  Έτσι παραιτήθηκα από την διαδικασία στην οποία, ομολογώ πως, έμπαινα κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

Είτε ο χρόνος είναι ένας και αδιάσπαστος από κτίσεως κόσμου, είτε δεν υπάρχει καθόλου, η ενότητά του Είναι ή του μη Είναι, δεν διασπάται σε χρονολογίες. Μια διαρκής γέννηση κι ένας ακατάπαυστος θάνατος στιγμών που η μια ανασταίνει την άλλη διαρκώς και όλα ρέουν, ρέουν, ρέουν πορευόμενα στην αιωνιότητα. Ένα πλήθος δοκιμασιών, λαθών, τραυμάτων πλάι σ' ένα πλήθος θαυμάτων, ονείρων, παραμυθιών, χέρι με χέρι συμπορεύονται. Είμαστε ζωντανοί και προχωράμε πλάι στους κεκοιμημένους. Είμαστε θνητοι που πορευόμαστε στην αθανασία. Άλλοτε τρέχοντας, άλλοτε βαριανασαίνοντας, άλλοτε κοιμισμένοι, άλλοτε σερνάμενοι κι άλλοτε πετώντας. Είμαστε το ορατό μέρος ενός αόρατου κόσμου που μας περιθάλπει και μας οδηγεί. Με τα σκοτάδια μας πορευόμαστε προς το φως. Όλα είναι ένα και προς το ένα προχωρούν ακάθεκτα.

Η ευχή μου, λοιπόν, έστω για αυτο το 2011 που ξημερώνει τυπικά αύριο αποτελώντας σάρκα των χιλιάδων χρόνων που προηγήθηκαν, -μιας και αν δεν μπορώ να απολογηθώ για τίποτα για τους λόγους που εξήγησα, μπορώ ωστόσο να ευχηθώ όπως θα το έκανα κάθε μέρα και πολύ παραπάνω σήμερα που οι ευχές είναι στα φόρτε τους-, είναι να κάνουμε όλοι αυτό που μπορούμε. Ό, τι καλύτερο μπορούμε και όσο μπορούμε, για να κυλάει το ποτάμι των ψυχών και των σωμάτων μας όσο γίνεται πιο ανεμπόδιστο στην αιωνιότητα που μας προσδοκά.

Καλή χρονιά!