Χριστούγεννα 2010!

Ήρθανε και τα Χριστούγεννα του 2010. Αυτής της χρονιάς που πάγωσε συχνά τις καλές διαθέσεις και το κέφι μας ύστερα από τόσες ταλαιπωρίες που υποστήκαμε συνδεδεμένες άρρηκτα με τις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες που λίγο πολύ κανέναν δεν άφησαν απαθή, σε όλους μας κόστισαν και συνεχίζουν να κοστίζουν.

Τα Χριστούγεννα όμως, σχεδόν απαθή, ήρθαν και πάλι. Μετρώ και ξαναμετρώ τα πενιχρά μου έσοδα και δεν μπορώ παρά να αποφασίσω να μην αγοράσω φέτος το φόρεμα που τέτοιες μέρες πάντα αγόραζα. Δεν θα ψωνίσω ούτε τόσα κρέατα για τα τραπέζια που κάνω στους φίλους και τους συγγενείς. Ούτε ξύλα για το τζάκι θα αγοράσω κι ευτυχώς ο καλός καιρός συμμαχεί στην ανάγκη μου κι ας χαθεί η θαλπωρή που προσφέρει πάντα το τζάκι. Λιγότερα κρασιά, μόνον ευχητήριες κάρτες στα βαφτιστήρια, να κόψω από δω, να κόψω κι από κει, να τα βγάλουμε πέρα. Κι ενώ αρχίζει να με στεναχωρεί η μεγάλη αφαίρεση στην οποια όσο εξασκημένη και να ήμουνα, τώρα ξεπερνά τις δυνατότητές μου στα απλά μαθηματικά της ζωής, τα Χριστούγεννα έρχονατι πάλι ανέμελα και γελαστά.

Χτυπούν το κουδούνι και τους ανοίγω την πόρτα. Δυο δεκαπεντάχρονα αγόρια με ρωτούν αν θέλω “να μου τα πουν”. Πώς να αρνηθώ σε δυο παιδιά; Και βέβαια να μου τα πείτε, απαντώ. Καθώς ακούω τις παράφωνες φωνές τους που βρίσκονται πάνω στη μεταφώνηση συνέρχομαι και αρχίζω δειλά να χαμογελώ. Έχω φροντίσει από χθες, λόγω και πάλι έλλειψης χρημάτων, να προμηθευτώ σοκολατάκια για να κερνάω στα παιδιά δίνοντας παράλληλα ό,τι ψιλό έχω. Φεύγουν ευχαριστημένα τα εφηβάκια κι ύστερα έρχονται κι άλλα, κι άλλα, μικρά και μεγάλα, ένα σωρό παιδιά.

Όλα, μα όλα τα παιδιά δεν κοιτούν τα χρήματα αλλά τα σοκολατάκια. Κάποια σταματούν να καλαντίζουν και τ’ ανοίγουν για να τα καταβροχθήσουν αμέσως. Αυτό είναι. Τα παιδιά είναι παιδιά, κι εγώ λίγο λίγο πλημμυρίζω από ευτυχία.

“Καλήν ημέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας Χριστού τη Θεία Γέννηση να πω στο αρχοντικό σας…”. Ε, ναι, λοιπόν, είμαστε άρχοντες και ζούμε σε αρχοντικά, σωστά τα λένε τα κάλαντα. Και είμαστε άρχοντες όχι γιατί έχουμε τίτλους και αξιώματα, εξουσία και ισχύ. Τα αρχοντικά μας δεν είναι αρχοντικά επειδή έχουν Βικτωριανούς καναπέδες και χρυσά πόμολα, πορσελάνινους νιπτήρες και μαρμάρινα δάπεδα. Είμαστε άρχοντες γιατί συγγενεύουμε με τον Άρχοντα της Αγάπης που γεννιέται σήμερα, και ζούμε σε αληθινά αρχοντικά γιατί ο Μέγας Συγγενής μας γεννήθηκε σε φάτνη. Αυτή είναι η αρχοντιά μας όλη, η ελπίδα μας και η ευτυχία μας η ατόφια. Για ποια φορέματα να μιλήσουμε τώρα, ποιο φαγητό, ποια κρασί και ποια ψώνια;

Τα Χριστούγεννα ήρθαν και φέτος και το άστρο της Βηθλεέμ πάλι φωτίζει από ψηλά δείχνοντας τον δρόμο προς τη φάτνη. Ποιος είναι φτωχότερος από τον Χριστό και ποιος γεννιέται δίπλα στα ζώα; Οπωσδήποτε κάποιοι είναι στενότεροι συγγενείς Του από μένα ως προς αυτά. Οπωσδήποτε κάποιοι είναι το ίδιο φτωχοί και πολύ ταπεινότεροι από μένα που γράφω τώρα αυτές τις λέξεις. Μα αν τις γράφω είναι γιατί ξαφνικά κι εξαιτίας των καλάντων, ξύπνησε πάλι μέσα μου αυτό το άλλο Φως που όταν με φωτίζει οι θλίψεις και τα βάσανα εξανεμίζονται ευθύς γιατί είναι κυρίως αποτέλεσμα μόνο των παθών μου, των αδυναμιών μου και των φρούδων και μάταιων επιθυμιών μου.

Τα Χριστούγεννα όμως ήρθανε και πάλι και ο Χριστός ξαναγεννήθηκε για μένα, για σένα, για τον καθένα και για όλους μας και δεν μας κοστίζει τίποτα να τα ζήσουμε, εκτός από το άνοιγμα της καρδιάς μας στο Φως τους, που φανερώνει την βαθιά μας ουσία καθώς αυτή πορεύεται στην Αιωνιότητα της Αγάπης Του.

Καλά Χριστούγεννα!

..................................................................................................................................

Σημείωση: Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην σελίδα Αναγνώστες του Protagon

 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=4524