Ο κύριός μου και αφέντης Στίχος

Πώς ξεγλιστρά αδιόρατος ο Στίχος

αν δεν τον δέσω αμέσως στο στυλάρι του χαρτιού

την ώρα που καλπάζοντας

του αίματος το φράγμα σμπαραλιάζει;

Πιο αλαζονικό και φίλαυτο

πιο πεισματάρικο, υπερήφανο

και πιο ερωτικό αρσενικό

δε γνώρισα ποτέ μου

Όσο κι αν επαναλαμβάνω το όνομά του

να τον αλυσοδέσω νοερώς,

μια στιγμή μόνο να αφαιρεθώ,

ολίγον φευγαλαία να πετάξει ο αλήτης νους  μου,

με κάτι άλλο να φλερτάρει έστω ελάχιστα,

πάει ο Στίχος, κίνησε γι' αλλού

και μένω με το λάσο του μολυβιού κενό στα χέρια.

Βροντά την πόρτα άγρια

σαν προδωμένος εραστής

ή βγαίνει απ' το παράθυρο αθόρυβα σαν ίσκιος

και τίποτα μα τίποτα,

χίλιες κι άλλες χίλιες χιλιάδες ήμαρτον,

πίσω δεν τον γυρίζουν

Γι' αυτό γίνομαι σκλάβα του πειθήνια

και υποταγμένη ολότελα στο απόλυτό του Τώρα...