Είναι κάτι πουλιά… (Στη μνήμη του Αλέξη)

Έχουν στο πρόσωπο ζωντανό ένα ζωγραφιστό χαμόγελο. Έχουνε φως. Μια καλοσύνη στα γλυκά τους μάτια. Κάποτε συλλογή πάνω στη φευγαλέα ματαιότητα του κόσμου. Πάνω στη θλίψη των ανθρώπων που βαστάζουν.

Στα σώματά τους όλοι οι πόροι είναι ορθάνοιχτοι. Κάθε τους πόρος μια αγκαλιά στους στερημένους. Σώματα υποταγμένα σε χάδια παιδικά. Κι ανθεκτικά σε όλα τα χτυπήματα κι ας είναι εύθραυστα ξεχωριστά και όχι , καθόλου ρωμαλέα.

Τόσο μικρό το βάρος τους, ποιος θα το πει με βεβαιότητα ό,τι πατούν στη γη;

Αόρατα περνούν από τις μάχες. Αόρατα κι απ’ το κακό. Αλώβητα απ’ τα βέλη της σκληρότητας κι ας φαίνεται πως τα σκοτώνουν. Της ασπλαχνίας ξένα κι αμίαντα απ’ το μίασμα της άρνησης και το άλλο που το είπαν προδοσία.

Και τρυφερά αθεράπευτα. Σαν κόκκινη ηλιαχτίδα πριν βουτήξει στα νερά της θάλασσας και γίνει ένα με το αλμυρό νερό. Σαν άστρου βρεφικού φωτάκι πριν το ξημέρωμα. Γραμμή ορίζοντα άναρχη και ατελής. Απέραντη και διάφανη σχεδόν.

Πολλοί δεν θα τα δουν ποτέ καθώς πετούν έξω απ’ τα τείχη τους. Έξω από όλα τα τείχη πετούνε όμορφα. Έξω από την υπεροχή, τη δύναμη, την κατοχύρωση του ψεύδους.

Άλλοι αδιάφοροι θα προσπεράσουν μέσα στο χλιαρό βάδισμα των αισθημάτων τους. Μέσα στη μετριότητα της άγευστης ζωής τους που ρίχνει ολόγυρα ένα πέπλο ομίχλης κι εξομοιώνει τα ανόμοια, τα άνισα εξισώνει, συμπαρασύρει στη φθορά τους το άφθαρτο.

Άλλοι θα σηκώσουν τα βέλη τους ψηλά και θα τα κυνηγήσουν. Νομίζουν πως κάτι πουλιά σαν κι αυτά γίνεται να πεθάνουν. Γίνεται να εξαφανιστούν. Και χαίρονται οι αιμοβόροι το αίμα που έσταξε στα χέρια τους, αγνοώντας πως το αίμα αυτό μόνο τους ίδιους θα κηλιδώνει ανεξίτηλα. Εκείνα είτε εδώ είτε εκεί, πάντα ξεχωριστά πουλιά θα είναι.

Άλλοι θα τα αντιληφθούν σαν αστραπή και θα τρομάξουν. Γρήγορα θα κρυφτούν. Το φως τους δεν το αντέχουν που ταράζει λίγο τη συνείδησή τους. Δεν είναι αυτοί για ερωτήματα, για νέα ζωή, αλλαγή κατεύθυνσης. Γρήγορα φροντίζουν να λησμονήσουν πως κάποτε είδαν κάτι που σε τίποτα δεν θύμιζε τον εαυτό τους.

Είναι κάτι πουλιά που μοιάζουν άνθρωποι. Στα δυο τους πόδια περπατούν κι είναι σαν να πατούν και δεν πατούν. Σαν να πετούν ψηλά. Πολύ πιο πάνω από την αιματοκυλισμένη μας πατρίδα. Σκορπίζουν την ελπίδα κι ας κρατούν στα δάχτυλα το αίμα των αιώνων. Έχουν τα δάχτυλά τους πάντοτε στραμμένα προς τον ουρανό. Μπορούν κι ελκύουν την ουράνια Χάρη, την ιαματική στον πόνο και στην αδικία. Ακόμα και στον θάνατο.

Είναι κάτι πουλιά στο πλάι μας, στο δρόμο μας, στη γειτονιά μας. Αθόρυβα βουβά πουλιά, χωρίς στολίσματα φανταχτερά, αμακιγιάριστα και έξω από φώτα τεχνητά.

Είναι φτωχά, ίσως γυμνά, ίσως παιδιά. Ίσως κοινά στο βλέμμα που αναζητά το εξαίσιο.

Μα είναι τούτα τα πουλά που αν τυχόν στα πόδια τους προσπέσεις, αν γείρεις στην καρδιά τους σαν προσκέφαλο την κούρασή σου όλη, γλυκαίνεσαι απαράμιλλα. Ξαναγεννιέσαι βρέφος της πρώτης μητρικής στοργής που μόνο αυτή σού δίνει και τίποτα δεν σου ζητά.

Ανάμεσά μας περπατούν, πετούν, γελούν και κλαίνε μυστικά. Μας ομορφαίνουν τις στιγμές, γεμίζουν με όνειρα τις νύχτες κι οδηγούν τον ήλιο στο παράθυρό μας κάθε ξημέρωμα.

Μακάριοι όσοι μπορούν να τα κοιτάξουν, να τ’ αγγίξουν, να τ’ αναγνωρίσουν.

Μακάριοι αυτοί που θα φυλλομετρήσουν τα φτερά τους την ώρα που θα σκεπάσουν στοργικά το πρόσωπο τους το χλωμό να το γλιτώσουν από τον εφιάλτη.

Μακάριοι αυτοί που μπόρεσαν να τα αντικρύσουν, γιατί μόνον αυτοί τα αγάπησαν βαθιά.

Μόνον αυτοί αδύνατον να τα ξεχάσουν.

Και δεν μπορούν παρά μέχρι το τέλος της ζωής τους να τα αποζητούν.