Labels

Monday, December 8, 2008

Είναι κάτι πουλιά… (Στη μνήμη του Αλέξη)


Έχουν στο πρόσωπο ζωντανό ένα ζωγραφιστό χαμόγελο. Έχουνε φως. Μια καλοσύνη στα γλυκά τους μάτια. Κάποτε συλλογή πάνω στη φευγαλέα ματαιότητα του κόσμου. Πάνω στη θλίψη των ανθρώπων που βαστάζουν.
Στα σώματά τους όλοι οι πόροι είναι ορθάνοιχτοι. Κάθε τους πόρος μια αγκαλιά στους στερημένους. Σώματα υποταγμένα σε χάδια παιδικά. Κι ανθεκτικά σε όλα τα χτυπήματα κι ας είναι εύθραυστα ξεχωριστά και όχι , καθόλου ρωμαλέα.
Τόσο μικρό το βάρος τους, ποιος θα το πει με βεβαιότητα ό,τι πατούν στη γη;
Αόρατα περνούν από τις μάχες. Αόρατα κι απ’ το κακό. Αλώβητα απ’ τα βέλη της σκληρότητας κι ας φαίνεται πως τα σκοτώνουν. Της ασπλαχνίας ξένα κι αμίαντα απ’ το μίασμα της άρνησης και το άλλο που το είπαν προδοσία.
Και τρυφερά αθεράπευτα. Σαν κόκκινη ηλιαχτίδα πριν βουτήξει στα νερά της θάλασσας και γίνει ένα με το αλμυρό νερό. Σαν άστρου βρεφικού φωτάκι πριν το ξημέρωμα. Γραμμή ορίζοντα άναρχη και ατελής. Απέραντη και διάφανη σχεδόν.
Πολλοί δεν θα τα δουν ποτέ καθώς πετούν έξω απ’ τα τείχη τους. Έξω από όλα τα τείχη πετούνε όμορφα. Έξω από την υπεροχή, τη δύναμη, την κατοχύρωση του ψεύδους.
Άλλοι αδιάφοροι θα προσπεράσουν μέσα στο χλιαρό βάδισμα των αισθημάτων τους. Μέσα στη μετριότητα της άγευστης ζωής τους που ρίχνει ολόγυρα ένα πέπλο ομίχλης κι εξομοιώνει τα ανόμοια, τα άνισα εξισώνει, συμπαρασύρει στη φθορά τους το άφθαρτο.
Άλλοι θα σηκώσουν τα βέλη τους ψηλά και θα τα κυνηγήσουν. Νομίζουν πως κάτι πουλιά σαν κι αυτά γίνεται να πεθάνουν. Γίνεται να εξαφανιστούν. Και χαίρονται οι αιμοβόροι το αίμα που έσταξε στα χέρια τους, αγνοώντας πως το αίμα αυτό μόνο τους ίδιους θα κηλιδώνει ανεξίτηλα. Εκείνα είτε εδώ είτε εκεί, πάντα ξεχωριστά πουλιά θα είναι.
Άλλοι θα τα αντιληφθούν σαν αστραπή και θα τρομάξουν. Γρήγορα θα κρυφτούν. Το φως τους δεν το αντέχουν που ταράζει λίγο τη συνείδησή τους. Δεν είναι αυτοί για ερωτήματα, για νέα ζωή, αλλαγή κατεύθυνσης. Γρήγορα φροντίζουν να λησμονήσουν πως κάποτε είδαν κάτι που σε τίποτα δεν θύμιζε τον εαυτό τους.
Είναι κάτι πουλιά που μοιάζουν άνθρωποι. Στα δυο τους πόδια περπατούν κι είναι σαν να πατούν και δεν πατούν. Σαν να πετούν ψηλά. Πολύ πιο πάνω από την αιματοκυλισμένη μας πατρίδα. Σκορπίζουν την ελπίδα κι ας κρατούν στα δάχτυλα το αίμα των αιώνων. Έχουν τα δάχτυλά τους πάντοτε στραμμένα προς τον ουρανό. Μπορούν κι ελκύουν την ουράνια Χάρη, την ιαματική στον πόνο και στην αδικία. Ακόμα και στον θάνατο.
Είναι κάτι πουλιά στο πλάι μας, στο δρόμο μας, στη γειτονιά μας. Αθόρυβα βουβά πουλιά, χωρίς στολίσματα φανταχτερά, αμακιγιάριστα και έξω από φώτα τεχνητά.
Είναι φτωχά, ίσως γυμνά, ίσως παιδιά. Ίσως κοινά στο βλέμμα που αναζητά το εξαίσιο.
Μα είναι τούτα τα πουλά που αν τυχόν στα πόδια τους προσπέσεις, αν γείρεις στην καρδιά τους σαν προσκέφαλο την κούρασή σου όλη, γλυκαίνεσαι απαράμιλλα. Ξαναγεννιέσαι βρέφος της πρώτης μητρικής στοργής που μόνο αυτή σού δίνει και τίποτα δεν σου ζητά.
Ανάμεσά μας περπατούν, πετούν, γελούν και κλαίνε μυστικά. Μας ομορφαίνουν τις στιγμές, γεμίζουν με όνειρα τις νύχτες κι οδηγούν τον ήλιο στο παράθυρό μας κάθε ξημέρωμα.
Μακάριοι όσοι μπορούν να τα κοιτάξουν, να τ’ αγγίξουν, να τ’ αναγνωρίσουν.
Μακάριοι αυτοί που θα φυλλομετρήσουν τα φτερά τους την ώρα που θα σκεπάσουν στοργικά το πρόσωπο τους το χλωμό να το γλιτώσουν από τον εφιάλτη.
Μακάριοι αυτοί που μπόρεσαν να τα αντικρύσουν, γιατί μόνον αυτοί τα αγάπησαν βαθιά.
Μόνον αυτοί αδύνατον να τα ξεχάσουν.
Και δεν μπορούν παρά μέχρι το τέλος της ζωής τους να τα αποζητούν.

19 comments:

  1. Είναι υπέροχο κείμενο Βασιλική μου...
    Απλά υπέροχο...Για τα πουλιά, τα παιδιά και τα πουλιά-παιδιά, που φεύγουν άδοξα...Όπως ο Αλέξης...

    ReplyDelete
  2. Artanis, Σ’ ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο.
    Δεν ξέρω ποιος φεύγει άδοξα και ποιος δοξασμένα.
    Ο θάνατος είναι πάντα θάνατος. Ο τρόπος μόνον αλλάζει.
    Μα ο θάνατος αυτού του γλυκού παιδιού που όλους μας
    έχει συνταράξει, φαίνεται πως τουλάχιστον ξύπνησε κοιμισμένες συνειδήσεις.
    Ο πόνος είναι πολύ μεγάλος. Ας είναι αντίστοιχα μεγάλη και η
    Μνήμη του...

    ReplyDelete
  3. Π.Κ μου, και βέβαια είναι κρίμα κι άδικο.
    Μέσα στο κρίμα και στο άδικο ζούμε.
    Αυτά παλεύουμε καθένας με τον τρόπο του.
    Ο Αλέξης έγινε παιδί όλου του κόσμου.
    Έγινε δικό μας παιδί και σπλάχνο μας.
    Ένωσε χωρισμένους ανθρώπους και κόσμους.
    Μακάρι να μην πέθαινε ποτέ. Και ποτέ έτσι.
    Ας τον θυμόμαστε. Τίποτε άλλο δεν μπορώ να πω.

    ReplyDelete
  4. Μακριά από τις ποικιλότροπες ασέλγειες, που γίνονται από πολλούς, το αφιέρωμα που κάνεις στη μνήμη του αδικοχαμένου παιδιού.
    Που είναι αφιέρωμα σε όλα τα παιδιά που σκοτώνονται ή ζουν, χωρίς να γνωρίζουν πια τι είναι παιδική ηλικία.

    ReplyDelete
  5. "Είναι κάτι πουλιά στο πλάι μας, στο δρόμο μας, στη γειτονιά μας. Αθόρυβα βουβά πουλιά, χωρίς στολίσματα φανταχτερά, αμακιγιάριστα και έξω από φώτα τεχνητά..."

    "Νομίζουν πως κάτι πουλιά σαν κι αυτά γίνεται να πεθάνουν. Γίνεται να εξαφανιστούν. Και χαίρονται οι αιμοβόροι το αίμα που έσταξε στα χέρια τους, αγνοώντας πως το αίμα αυτό μόνο τους ίδιους θα κηλιδώνει ανεξίτηλα..."


    ...τα έχεις πει όλα Βασιλική μου. Τα λόγια σου εκφράζουν και εμένα που τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ τα γεγονότα και είμαι τόσο φορτισμένη συναισθηματικά που δεν μπορώ να μιλήσω ακόμη.

    ReplyDelete
  6. Sot μου, τα έχουμε όλοι χαμένα…
    Ακόμα κι αυτοί που ασελγούν δεν είμαι σίγουρη
    αν ασελγούν. Είναι μεγάλος ο θυμός και η οργή
    των ανθρώπων μαζεμένη από καιρό. Είναι ίσως
    αυτό που λένε πως ενός κακού μύρια έπονται…
    Τι να πω; Μήπως ξέρω;

    ReplyDelete
  7. Ελενίτσα μου, να ‘σαι καλά μωρέ… Εγώ δεν έχω
    καμια ικανότητα για άλλου τύπου λόγο -έτσι κι αλλοιώς.
    Όμως αυτός ο λόγος ελπίζω τουλάχιστον πως δεν προδίδει…
    Είναι παράξενο γιατί από μέρες γραφόταν αυτό το κείμενο,
    Πολύ προτού γίνουν όλα. Μετά τον θάνατο του Αλέξη,
    ολοκληρώθηκε αυτό που μάλλον ήταν από
    την αρχή για κείνον…
    Καλό μας βραδάκι, άλλο κακό να μη
    μας βρει, γιατί είναι τόσο δύσκολη η κατάσταση που τρέμουμε…

    ReplyDelete
  8. Όταν το κακό δε μας κάνει να σκεφτούμε πράγματι είναι πολύ χειρότερα αυτά που έρχονται.
    Η οργή δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος.
    Η έξαψη του μίσους μας τυφλώνει.
    Είναι ασέλγεια στη μνήμη ενός αθώου, να πληρώνουν άλλοι αθώοι αντί για τους πραγματικούς ενόχους. Το να γίνουν ακόμα πιο μαύρα τα Χριστούγεννα τόσων παιδιών δεν πιστεύω πως είναι το καλύτερο μνημόσυνο για την ψυχή του.

    ReplyDelete
  9. Με λίγα λόγια που θεωρώ ότι αρμόζουν στη σιγή για τη μνήμη του αδικοχαμένου παιδιού όλων μας θα σου πω πως το κείμενό σου με έκανε να βουρκώνω συνεχώς.
    Να σαι & να μαστε όλοι καλά.

    ReplyDelete
  10. Ευτυχώς που υπάρχουν και τούτα τα πουλιά που κρατάνε την όποια ελπίδα ζωντανή, αλλιώς όλα θα ήταν ήδη χαμένα. Μέρα καλή

    ReplyDelete
  11. Aliki μου, καλή σου μέρα!
    Σε καταλαβαίνω...

    ReplyDelete
  12. Σοτ μου, έχεις δίκιο όπως και να 'χει. Δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Καλή μας μέρα!

    ReplyDelete
  13. akb8862, ας τον θυμόμαστε και ας μας σημαδέψει βαθιά και ανεξίτηλα... Καλή μέρα!

    ReplyDelete
  14. Ναι, Λάκη μου. Αυτά τα πουλιά μας κρατούν κι αυτά μας οδηγούν... Καλημέρα σου!

    ReplyDelete
  15. ΕΠΕΙΓΟΝ :

    Την Παρασκευή 12/12 ανάβουμε ένα κεράκι στο μπαλκόνι μας στις 21:00 για τον♥Αλέξη♥ .

    Αν δεν έχετε μπαλκόνι κάνει και ένα παράθυρο.

    Προωθήστε το ΤΩΡΑ !

    ReplyDelete
  16. Τα λόγια σε τέτοιες περιστάσεις είναι φθηνά υπολείμματα ψυχικών εκφράσεων που αδυνατούν να επιπλεύσουν στον ωκεανό της θλίψης και της οργής. Βεβαια, λόγια ειπωμένα με τόση αγάπη, βοηθούν τον εκάστοτε ναυαγό να ανασάνει. Εκ μέρους μου δεν έχω να προσθέσω κατι. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του και ας αναρωτηθεί αν ο καναπές του σπιτιού του απ' οπου πλάθει έναν ουτοπικό κόσμο, ξεγελώντας έτσι την ψυχή του, τον κάνει να διαφέρει από τους λοιπούς κατακριτέους. Για εμένα (και εκφράζω μια άκρως υποκειμενική άποψη) οποιαδήποτε μη δράση αποτελεί έγκλημα, εναν ακόμη θάνατο στους 100+ δολοφονηθέντες από τα χέρια της ΕΛΛ.ΑΣ. από το 1996 μέχρι σήμερα. (Υπάρχει βεβαίως και η λίστα αυτών)

    Ας με συγχωρήσει η μαμά για το ύφος και το περιεχόμενο της τοποθέτησης καθώς δεν συναύδει με το κείμενό της. Απλώς, όπως έχουν τα πράγματα και με τόση παραπληροφόρηση από τα (κατευθυνόμενα) ΜΜΕ, δεν κατάφερα να επιβληθώ σε όσα πηγαία συναισθήματα αναδύονται τούτη την ώρα.
    -----------------------------------
    [Όσοι μου βαλαν μια θηλιά στο λαιμό, όσοι μου ριξαν μια σπρωξιά στο γκρεμό, δεν μπορούν να με κρατήσουν κάτω. και αν με κρατήσουν κάτω θα’ρθουν μαζί μου εις τον πάτο]
    -----------------------------------

    Το κείμενο της 'μαμάς' είναι απλούστατα Βασιλικό (εξ' ονόματος και εκ χαρακτήρος).Πολλά φιλιά και να ανταμώσουμε σύντομα! :-)

    ReplyDelete
  17. Η 'μαμά' τη δουλειά της και το 'παιδί' τη δική του!
    Πολλά φιλιά! Ελπίζω να συνεορτάσουμε τα Χριστούγεννα!

    ReplyDelete

Σχόλια