"…Μα πώς πηδάω έτσι από το ένα θέμα στο άλλο;
Είχαμε το Σάββατο στον ΙΑΝΟ και την παρουσίαση του βιβλίου τής Βασιλικής Ναυροκοπλή «Σε Τέμπο Κόκκινο» που πάει και πολύ καλά και μας έδωσε την ευκαιρία να βρεθούμε κιόλας κάποιοι άνθρωποι εκεί στον φιλόξενο ΙΑΝΟ και να σφίξουμε τα χέρια. Τέτοιοι άνθρωποι, απ’ αυτούς που εννοούσα εδώ πιο πάνω, άνθρωποι του «ανοίγματος» και τής αγάπης, του «δοσίματος» και όχι τού «θέλω κι άλλο, δικαιούμαι, απαιτώ απ’ τη ζωή εδώ και τώρα τα πάντα».
Εγώ ήμουνα στο πάνελ και είπα λίγες κουβέντες από καρδιάς για το βιβλίο που το διάβασα με μεγάλη χαρά, δυο και τρεις φορές, και το περιεχόμενό του με ξεδίψασε από πολλές απόψεις – γιατί είχα μια δίψα απαρηγόρητη γύρω απ’ αυτά που αγγίζει η Βασιλική και με ταλαιπωρούσε αυτή η δίψα.
Τίποτα. Το πρόβλημα ήταν πως προς στιγμήν νόμισα πως το περνάω μόνος μου όλο αυτό το τούνελ με το αναμμένο φωτάκι στην άκρη του, παρατηρώ όμως πως είμαστε πολλοί που προχωράμε μπρος και νοιώθουμε ότι, ναι, βεβαίως και μπορούμε να φτάσουμε στην έξοδό του και να ξεριζώσουμε απ’ το στήθος μας ένα μεγάλο λουλούδι που θα ’χει ανθίσει μέσα σ’ αυτήν την σκιερή υγρασία της μετριότητας που μας έχει πνίξει – αλλά δεν την αφήνουμε να κάνει την δουλειά της, τής πάμε κόντρα με δύναμη και την στέλνουμε από εκεί που ’ρθε τελικά, φροντίζοντας τον εσωτερικό μας κήπο όσο πιο στοργικά μπορούμε, ξεριζώνοντας κάθε μέρα αγριόχορτα και «μπάομπαμπς», ποτίζοντας, συχνά με δάκρυα αρμυρά, τα πολύτιμα αποκτήματά μας που δεν είναι ευδιάκριτα στο τρισδιάστατο, ζουν όμως και αναπτύσσονται στον μέσα κήπο, μέχρι ν’ ανθίσουν δυνατά και να καρποφορήσουν – αν ο κηπουρός, εμείς δηλαδή, δεν το βάλουμε κάτω και δεν τ’ αφήσουμε όλα να χορταριάσουν και να ξεραθούνε από αμέλεια ή - μακριά από μας - καμιά φορά και από απελπισία..."
Από το ποστ του Άρη:
ΥΓ1. Σ' ευχαριστώ πολύ Άρη. Όχι μόνο γι' αυτό που έγραψες στο μπλογκ σου και που εμπεριέχει και την δική σου αγωνία που καταθέτεις για μια ακόμη φορά με ειλικρίνεια, αλλά και για όσα είπες για το βιβλίο στην παρουσίαση, μιλώντας πράμγατι με όλη σου την καρδιά, αυτήν την πλούσια.
ΥΓ2. Ευχαριστώ την Νηφάλιο Μέθη για την παρουσίαση του βιβλίου στο μπλογκ της, από όπου πήρα και την ωραία αυτή φωτογραφία που αναρτώ εδώ. Ήταν μεγάλη μου χαρά που ήρθε στην παρουσίαση και γνωριστήκαμε από κοντά.
Είχαμε το Σάββατο στον ΙΑΝΟ και την παρουσίαση του βιβλίου τής Βασιλικής Ναυροκοπλή «Σε Τέμπο Κόκκινο» που πάει και πολύ καλά και μας έδωσε την ευκαιρία να βρεθούμε κιόλας κάποιοι άνθρωποι εκεί στον φιλόξενο ΙΑΝΟ και να σφίξουμε τα χέρια. Τέτοιοι άνθρωποι, απ’ αυτούς που εννοούσα εδώ πιο πάνω, άνθρωποι του «ανοίγματος» και τής αγάπης, του «δοσίματος» και όχι τού «θέλω κι άλλο, δικαιούμαι, απαιτώ απ’ τη ζωή εδώ και τώρα τα πάντα».
Εγώ ήμουνα στο πάνελ και είπα λίγες κουβέντες από καρδιάς για το βιβλίο που το διάβασα με μεγάλη χαρά, δυο και τρεις φορές, και το περιεχόμενό του με ξεδίψασε από πολλές απόψεις – γιατί είχα μια δίψα απαρηγόρητη γύρω απ’ αυτά που αγγίζει η Βασιλική και με ταλαιπωρούσε αυτή η δίψα.
Τίποτα. Το πρόβλημα ήταν πως προς στιγμήν νόμισα πως το περνάω μόνος μου όλο αυτό το τούνελ με το αναμμένο φωτάκι στην άκρη του, παρατηρώ όμως πως είμαστε πολλοί που προχωράμε μπρος και νοιώθουμε ότι, ναι, βεβαίως και μπορούμε να φτάσουμε στην έξοδό του και να ξεριζώσουμε απ’ το στήθος μας ένα μεγάλο λουλούδι που θα ’χει ανθίσει μέσα σ’ αυτήν την σκιερή υγρασία της μετριότητας που μας έχει πνίξει – αλλά δεν την αφήνουμε να κάνει την δουλειά της, τής πάμε κόντρα με δύναμη και την στέλνουμε από εκεί που ’ρθε τελικά, φροντίζοντας τον εσωτερικό μας κήπο όσο πιο στοργικά μπορούμε, ξεριζώνοντας κάθε μέρα αγριόχορτα και «μπάομπαμπς», ποτίζοντας, συχνά με δάκρυα αρμυρά, τα πολύτιμα αποκτήματά μας που δεν είναι ευδιάκριτα στο τρισδιάστατο, ζουν όμως και αναπτύσσονται στον μέσα κήπο, μέχρι ν’ ανθίσουν δυνατά και να καρποφορήσουν – αν ο κηπουρός, εμείς δηλαδή, δεν το βάλουμε κάτω και δεν τ’ αφήσουμε όλα να χορταριάσουν και να ξεραθούνε από αμέλεια ή - μακριά από μας - καμιά φορά και από απελπισία..."
Από το ποστ του Άρη:
Η Φρίντα Κάλο σε Τέμπο Κόκκινο και αύρα Obama!
ΥΓ1. Σ' ευχαριστώ πολύ Άρη. Όχι μόνο γι' αυτό που έγραψες στο μπλογκ σου και που εμπεριέχει και την δική σου αγωνία που καταθέτεις για μια ακόμη φορά με ειλικρίνεια, αλλά και για όσα είπες για το βιβλίο στην παρουσίαση, μιλώντας πράμγατι με όλη σου την καρδιά, αυτήν την πλούσια.
ΥΓ2. Ευχαριστώ την Νηφάλιο Μέθη για την παρουσίαση του βιβλίου στο μπλογκ της, από όπου πήρα και την ωραία αυτή φωτογραφία που αναρτώ εδώ. Ήταν μεγάλη μου χαρά που ήρθε στην παρουσίαση και γνωριστήκαμε από κοντά.
Χαίρομαι για σένα. Καλοτάξιδο, λοιπόν, αποδεικνύεται το βιβλίο σου. Θα το πάρω με την πρώτη ευκαιρία, αφού εδώ στο χωριό είναι αδύνατον να κάνω κάτι τέτοιο. Μέρα καλή
ReplyDeleteΠόσα υπόγεια ρεύματα, πόσες διαδρομές περίεργες, αφανής άλλοτε, και άλλοτε εκωφαντικές, δένουν με νήματα αόρατα σκέψεις και ψυχές σε ένα χορό δικό τους...
ReplyDeleteΚι' ας μην σε είδα...
Κι' ας μη με είδες...
να είσαι πάντα καλά Βασιλική μου, να μας ξεδιψάς :)))))
Σ' ευχαριστώ πολύ Λάκη, με τιμάς, να το ξέρεις. Καλό βραδάκι!
ReplyDeleteΣ' ευχαριστώ κι ας μου έλειψες πολύ, περίμενα να σε δω κυρία μου αγαπημένη, αλλά πρώτα ο Θεός θα έχουμε κι άλλες ευκαιρίες κι όπως το λες, έτσι κι αλλοιώς εμείς επικοινωνούμε και υπογείως!
ReplyDeleteΠολύ ζεστά κι αληθινά τα λόγια του.
ReplyDeleteΕίμαι βέβαιος πως σα "μάνα" κι όχι "μητριά" θα σας υποδεχτεί και η Θεσσαλονίκη την Πέμπτη.
Μπράβο καλή μου, συγχαρητήρια...
ReplyDeleteΝα έχει κι άλλες υπέροχες κριτικές το βιβλίο σου, και πολλούς- πολλούς αναγνώστες που θα το αγαπήσουν... Καλοτάξιδο!!!
Καλοτάξιδο το βιβλίο σου και που θα πάει την τρίτη πια θα συναντηθούμε!
ReplyDeleteφιλιά και εύχομαι να περάσετε όμορφα στον Ιανό της Θεσσαλονίκης αύριο.
Υγ. Η τελευταία μου ανάρτηση αφιερωμένη σε σένα φωτεινή Βασιλική.
Ελπίζω Σοτ, να είναι όπως τα λες.
ReplyDeleteΗ αλήθεια είναι πως τρέχω, γιατί βλέπεις η Θεσσαλονίκη είναι ένα χωριό, οι προσκλήσεις πάνε χέρι χέρι σαν γάμος! Γελάω, κοντεύω, δι' ευχών!
Artanis σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχούλες. Ο Θεός το καλό, που λένε...
ReplyDeleteΑυτό Αλεξάνδρα είναι το: μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και τον τσακώσαμε;;;
ReplyDeleteΈρχομαι να δω την έκπληξη!
Να αναρτήσω όμωςκαι της Θεσσαλονίκης, μη μας πουν ότι Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα...
Βασιλικη μου,
ReplyDeleteεγω ευχαριστω πολυ! και η χαρα στην καρδια που αντωμασαμε..γιορτη!
να σ εχει παντα καλα,φωτεινη να μας φωτιζεις...
και το καταχαρηκα που διαβασες κομματακι απ το βιβλιο..ειδικα εκεινο της βαφτισης
καλο μας ξημερωμα και ο Αγιος Ιωαννης να σε γλυκαινει παντα
Καλημέρα Νηφάλια μέθη μου και με το καλό να ξανανταμώσουμε και πάλι! Καλή δύναμη σε όλα με τη βοήθεια του μεγάλου αγίου της ημέρας!
ReplyDelete