Βίκυ, Κριστίνα, Μπαρτσελόνα του ιδιοφυούς Γούντι Άλλεν

"Δραματική κομεντί, αμερικανικής και ισπανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Γούντι Άλεν, με τους Χαβιέ Μπαρδέμ, Πενέλοπε Κρουζ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Ρεμπέκα Χωλ.
Η ιστορία : Δυο νεαρές Αμερικανίδες, η Βίκι και η Κριστίνα, αποφασίζουν να περάσουν το καλοκαίρι τους στην ηλιόλουστη Βαρκελώνη. Η πρώτη είναι σοβαρή και στα πρόθυρα γάμου. Ενώ η δεύτερη είναι σεξουαλικά απελευθερωμένη. Και οι δυο θα γοητευτούν από τον αρρενωπό ζωγράφο Χουάν Αντόνιο, ο οποίος όμως ακόμη δεν έχει ξεπεράσει την πρώην σύζυγό του, Μαρία Έλενα". Αυτά αναφέρονται στο : http://www.cosmo.gr/Cinema/Hellas/215465.html

Διαλέγω να γράψω γι' αυτήν την ταινία γιατί με εντυπωσίασε από διάφορες πλευρές.
Καταρχάς με εντυπωσίασε το σενάριο, ως γραφή, του Γούντι Άλλεν. Είναι σαν να ξεφυλλίζεις ένα καλό βιβλίο και ταυτόχρονα να ονειρεύεσαι, να φαντάζεσαι τους ήρωες και την δράση. Η ίδια ακριβώς ταινία όμως αν γυριζόταν στην Αμερική δεν θα ήταν καθόλου η ίδια. Ενδεχομένως να ήταν και σχετικά αδιάφορη. Το ότι την γυρίζει στην Βαρκελώνη δίνει όλον τον ζεστό τόνο του Μεσογειακού κόσμου και επιπροσθέτως του καλλιτεχνικού. Έτσι η συντηρητικότητα των δύο Αμερικανίδων έρχεται σε μεγάλη αντιπαράθεση με το ελεύθερο πνεύμα των Ισπανών και η ξεχωριστή ομορφιά αυτής της πόλης με τα σπουδαία υπαίθρια αρχιτεκτονικά αριστουργήματα του Γκαουντί αναδεικνύουν την εξαιρετική φωτογραφία της ταινίας σε σημειό να την κάνουν παραμυθένια.
Αυτό όμως που με εντυπωσίασε ξεχωριστά είναι οι ανατροπές της ταινίες. Το πώς ο έρωτας μπορεί να αλλοιώσει έναν άνθρωπο και να αλλάξει την ζωή του. Το πόσο καταρρεύουν στα δίχτυα του οι ιδεολογίες που πάνω τους μπορεί κάποιος να χτίζει την ζωή του. Και δεν είναι στιγμιαίο γεγονός αυτό. Ο Γούντι Άλλεν καταφέρνει να μας αποκαλύψει το τι σημαίνει η επιμονή στην προσπάθεια να κρατήσεις και να προχωρήσεις μια σχέση. Το πώς μπορεί έστω και για λίγο διάστημα να λειτουργήσει ένα ερωτικό τρίγωνο σαν αυτά για τα οποία κάποτε έγραφε ο Ίψεν.
Δεν καλλιεργεί ψευδαισθήσεις, ούτε παραμυθιάζει τον κόσμο. Η ταινία του είναι μια ταινία μεγάλης αλήθειας. Αρκεί μια ψυχική μετατόπιση, αρκεί μόνο μια ερωτική σπίθα για να ανατραπούν οι θεωρίες, όπως αρκεί και ένας ικανός χρόνος για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος τι αντέχει και τι δεν αντέχει, για ποιο πράγμα είναι πλασμένος και για ποιο όχι.
Θα μπορούσε αυτή η ταινία κάλλιστα να είναι μόνον δραματική και να βγαίνεις από την αίθουσα απολύτως ψυχοπλακωμένος έως απελπισμένος. Δεν βγαίνεις όμως έτσι. Αντιθέτως βγαίνεις με μια βαθιά κατανόηση του ανθρώπινου ειδιους και της ερωτικής δύναμης που είτε αντέχει είτε δεν αντέχει στον χρόνο, σου δίνει ένα νόημα ύπαρξης και ένα εφόδιο για να συνεχίσεις να ζεις με τρόπο ουσιαστικότερο από πριν. Πάρα πολύ σπουδαίο ρόλο σ' αυτό το γεγονός παίζει το βασικό μοτίβο ενός ελαφρού τραγουδιού που επαναλαμβάνει σχεδόν σαν παιδικό τραγουδάκι: Μπαρτσελόνα, Μπαρτσελόνα... και που καταφέρνει να κρατήσει από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας -όπου τα δύο κορίτσια επιστρέφουν στην Αμερική φαινομενικά όπως είχαν φύγει, η μία ξεκαθαρισμένη για την σχέση της και σταθερή, η άλλη γνωρίζοντας μόνον ό,τι δεν θέλει και αναζητώντας αυτό που δεν ξέρει τι είναι και θα την ικανοποιήσει,- μία ισχυρή κόντρα στην θλίψη που προκαλει το ανέφικτο που επιθυμούμε. Αυτή η κόντρα της μουσικής κάνει την ταινία, όχι κωμωδία όπως αναγράφεται στα διάφορα σάιτ, αλλά βαθιά ανθρώπινη και ελπιδοφόρα.
Το βλέμμα του σκηνοθέτη-σεναριογράφου δεν είναι μόνο τολμηρό, ακραίο και ριψοκίνδυνο. Είναι τρυφερό, επιεικές και γεμάτο συμπάθεια στην ανθρώπινη αδυναμία και το υπαρξιακό αδιέξοδο που βιώνουν οι άνθρωποι στις σχέσεις τους. Κατά την γνώμη μου είναι ένα βλέμμα ιδιοφυές και άκρως ποιητικό, ένα βλέμμα φωτεινό και γλυκό, γεμάτο θαλπωρή.
Το πάθος που κάποτε ζήσαμε δεν οδηγεί στην καταστορφή ή στην αυτοκτονία όταν πάψει να υπάρχει ή όταν οι συνθήκες ή ο ίδιος ο οργανισμός μας δεν το αντέξει. Το πάθος έτσι κι αλλοιώς έχει μικρή διάρκεια ζωής. Όμως αν σου έτυχε να το ζήσεις αποτελεί στην πραγματικότα ένα εφόδιο για να συνεχίσεις να ζεις, ενθυμούμενος, αλλά και λησμονώντας. Αξίζει να το υπερβείς προκειμένου να συνεχίσεις να ζεις γιατί η ίδια η ζωή έχει μεγαλύτερη αξία και απ' αυτό. Ο έρωτας είναι ένας θησαυρός που στο χέρι σου είναι να τον κρατήσεις όπως του αξίζει.
Όσο με απέλπισε και με θύμωσε η προηγούμενη ταινία που είδα: Ανάμεσα στους τοίχους, που βραβεύτηκε μάλιστα στο φεστιβάλ των Καννών, άλλο τόσο αυτή η ταινία με γέμισε ελπίδα και θάρρος. Να χαιρόμαστε τέτοιους ανθρώπους σαν τον σπουδαίο Γούντι Άλλεν!