Ο έρωτάς μου

Ποτάμια έρωτα πλημμυρίζω για τη ζωή.

Σπάνε μέσα μου τα φράγματα ηλικιών, όψεων, φύλων,

έμψυχων και άψυχων όντων.

Συντριβάνια ορθώνονται τα ποτάμια μου στους ουρανούς.

Εκτοξεύονται στο σύμπαν, το ξεπερνούν,

ορμούν σε απόμακρους, άγνωστους γαλαξίες.

Το μάτι δεν τους φτάνει, ο έρωτας τους αγκαλιάζει.

Τα ποτάμια μου μεθούν τους γαλαξίες.

Στάλα δεν εξατμίζεται, τίποτα δεν τα σταματά.

Χαϊδεύουν κι όλο χαϊδεύουν τ’ άστρα.

Στο διάβα τους το φως τους κλέβουν.

Χρυσάφι χαμόγελα ντύνονται και στροβιλίζονται,

όλα τα ξεπλένουν,

απ’ όλα βάφονται.

Κι αφού τα ζήσουν, τ’ αγκαλιάσουν όλα,

μα όλα τα ουράνια σώματα ορμούνε πίσω

ξανά και ξανά τα ποτάμια μου καταρρακτώδη βροχή

επιστρέφουν στη γη του είναι μου.

Φτερά και όνειρα βροχή χρυσή, κήποι ολάνθιστοι και χώμα

κάτω απ’ το χώμα και παρακάτω κάτω απ’ τη φλούδα,

τον φλοιό, στη ζέστη εκεί, βαθιά στον πυρήνα τον καυτό,

στη φωτιά του μέσα.

Στη φωτιά που καίει όλη τη γη.

Μες στη φωτιά ορμούν τα ποτάμια μου Εγώ

να με κάψει, να με πνίξει, να με χωνέψει.

Ναι, να με χωνέψει επιτέλους ένα στοιχειό της φύσης.

Ν’ ανοίξει την πυρωμένη αγκαλιά του

και να με εξαφανίσει.

Να ησυχάσω, να γλιτώσω από το αχώρητο είναι μου,

τον έρωτά μου.

Η μουσική είναι από το cd constantinople