Labels

Sunday, July 15, 2007

Μπλογκοπαιχνίδι


Από υπακοή στα Πρόσωπα που με προσκάλεσαν να συμμετέχω στο καινούριο μπλογκοπαιχνίδι παραθέτω καταρχάς τις οδηγίες όπως ακριβώς τις έχουν αναρτημένα προκειμένου να συμμετάσχουν και οι επόμενοι πέντε φίλοι που έχω να προτείνω. Θα μου επιτρέψετε βέβαια να προτείνω τέσσερις καθαρόαιμους σχολιαστές, μιας και όχι μόνο τους έχω ξεχωριστή αδυναμία, αλλά είναι και το παρελθόν μου στη μέση που δεν το λησμονώ και που ως γνωστόν αφορά το προλεταριάτο των σχολιαστών, -από κει ξεκίνησα. Προτείνω τους: Nekko, Livana, Βάσω, Δημήτρη Βόρειο και ως μπλόγκερ την Αφροδίτη. Εννοείται πως και οι σχολιαστές μπορούν να προτείνουν άλλους σχολιαστές ή μπλόγκερ και θα αναλάβω εγώ να μεταφέρω τις πορτάσεις τους. Οι σχολιαστές απαντάτε μέσα στα σχόλιά μου και μετά εγώ θα ανεβάσω το κείμενό σας σε κεντρικό ποστ, εκτός κι αν επιθυμείτε να μείνουν μέσα στα σχόλια. (Nekko, ελπίζω πως δεν έχω καταλάβει λάθος πως δεν έχεις μπλογκ, αλλοιώς διόρθωσέ με σε παρακαλώ)
Παραθετουμε δυο γνωστες φρασεις-ρησεις που εχουν ειπωθει απο λογοτεχνες, ποιητες, φιλοσοφους, καλλιτεχνες, επιστημονες κτλ.Φρασεις που εχουν καποια βαρυτητα και κυριως, ειναι τετοιες, που μπορουμε να πουμε, οτι εχουν δυο οψεις, ειναι δηλ.διφορουμενες.Να μπορει να συμφωνησει ή να μη συμφωνησει καποιος με αυτες, εκφραζοντας στη δευτερη περιπτωση την αντιθετη αποψη.
Ενα παραδειγμα ειναι η πασιγνωστη και για παρα πολλους αντιπαθεστατη φραση του Κοελο:”Οταν θελεις κατι παρα πολυ…”, τη συνεχεια την ξερετε.
Το μπλογκοπαιχνιδο εχει σκοπο να κανει τον blogger να συμφωνησει, να διαφωνησει ή και να αμφισβητησει τις φρασεις που θα παραθεσει, και να αιτιολογησει γιατι.
Προσεξτε ομως.Τη μια απο τις δυο φρασεις που παραθετει ο blogger την πασαρει στους αλλους 5, στους οποιους δινει την σκυταλη.
Επισης, ο blogger, εκτος απο τις 2 φρασεις, φτιαχνει και μια δικη του, που ειναι και παλι, διφορουμενη.Για παραδειγμα “Δεν υπαρχει πεπρωμενο.Ολα γινονται τυχαια.”
Τη δικη του αυτη φραση την πασαρει στους αλλους 5 bloggers, ζητωντας τους να συμφωνησουν ή να διαφωνησουν με αυτην, αιτιολογωντας το.
Μπερδευτηκατε; Για να τα βαλουμε σε σειρα, ο blogger ο οποιος καλειται να παιξει στο μπλογκοπαιχνιδο, παραθετει 2 γνωστες φρασεις, η μια εκ των οποιων προερχεται απο τον συναδελφο του που τον καλει να παιξει.Μετα παραθετει την φραση που φτιαχνει ο blogger που τον καλει να παιξει και λεει αν συμφωνει ή οχι με αυτη, αιτιολογωντας το.Και τελος, φτιαχνει τη δικη του φραση, ζητωντας απο τους επομενους 5, να πουν αν συμφωνουν ή οχι με αυτη και βεβαια να το αιτιολογησουν.
Επομενως, συνολικα ο blogger γραφει 4 φρασεις στο ποστ του.

1 γνωστη φραση συγγραφεα κτλ που του πασαρει ο συναδελφος του που τον καλει να παιξει
1 γνωστη φραση συγγραφεα κτλ που διαλεγει ο blogger
1 φραση που φτιαχνει ο συναδελφος που τον καλει να παιξει
1 φραση που φτιαχνει ο ιδιος ο blogger και την πασαρει στους αλλους 5

1. Ο Άρης μου παρέδωσε την φράση του Ελύτη από τους Προσανατολισμούς του:
"Και νασαι όπως γεννήθηκες, το κέντρο του κόσμου".

Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος κατά κάποιον τρόπο είναι το κέντρο του κόσμου. Όχι μόνο γιατί η οικογένεια που τον γεννά είναι ένας πυρήνας κοσμικός, αλλά και γιατί κάθε γέννηση είναι πράγματι γεγονός παγκόσμιο από μόνη της, ακόμη και αν η είδηση της γέννησης του κάθε ανθρώπου δεν φτάνει στα αφτιά όλου του κόσμου και δεν τραβά κατά κυριολεκτικό τρόπο την προσοχή του. Γιατί για να είσαι κατά κυριολεξία το κέντρο του κόσμου πρέπει ο κόσμος να έχει στραμμένο το βλέμμα του πάνω σου, είτε γιατί το θέλει είτε γιατί το καταφέρνεις εσύ. Για μένα κέντρο του κόσμου είναι ο Ήλιος. Γύρω από τον ήλιο γυρίζει η Γη κι αν γυρίζει και γύρω από τον εαυτό της είναι για να μην αφήσει καμιά της πλευρά σκοτεινή. Ο Ήλιος δεν έχει μέριμνα γι' αυτό. Απλώς υπάρχει, δίνεται. Δεν γνωρίζει, δεν έχει συνείδηση του τι καταφέρνει και ίσως ακριβώς γι' αυτό και ολόκληρος πλανήτης σαν τη Γη μας να τον έχει για κέντρο.
Ο μόνος τρόπος με τον οποίο εγώ μπορώ να δεχθώ την φράση του Ελύτη είναι αυτός. Και στην περίπτωση του ανθρώπου που σε αντίθεση με τον Ήλιο έχει και γνώση και συνείδηση και σώμα και ψυχή, είναι να ξεχάσει τον εαυτό του, να μη σκεφτεί ούτε στιγμή πως είναι το κέντρο του κόσμου και πως όλα οφείλουν να γυρίζουν γύρω του. Να χαριστεί στον κόσμο θεωρώντας όλους τους άλλους κέντρο του. Δηλαδή να γεννιέται διαρκώς μέσα στον κόσμο ως νέο πνεύμα, νέο σώμα, νέα ψυχή, όπως γεννήθηκε μια φορά μέσα στην οικογένειά του. Τότε νομίζω πως θα γίνει ξανά το κέντρο του κόσμου ή ίσως θα γίνει ακόμα πιο πραγματικά. Με άλλα λόγια μέσω της αγάπης για τον κόσμο που δεν λυπάται να χαρίζεται όσο δεν λυπάται και ο Ήλιος να δίνεται.

2. Η προσωπική σκέψη του Άρη στην οποία έχω να τοποθετηθώ είναι η ακόλουθη:

"Ο άνθρωπος από κάπου έρχεται όταν γεννιέται και κάπου πάει πεθαίνοντας. Η ενσάρκωσή του και η περιπέτειά του στον πλανήτη Γη, δεν είναι παρά μια φάση της διαδρομής του σ' αυτό που εμείς εδώ λέμε χώρο, χρόνο, σύμπαν."

Όταν σου παραδίδεται μια αρκετά γενική φράση όπως αυτή είναι δύσκολο να τοποθετηθείς συγκεκριμένα. Και βέβαια έτσι είναι, πώς να φέρω αντίρρηση, αφού ούτε εγώ ξέρω από πού ερχόμαστε και πού πάμε και το μόνο που λίγο αντιλαμβάνομαι είναι αυτή καθεαυτή η περιπέτεια στο συμπαντικό χωρόχρονο. Την ίδια στιγμή που για παάδειγμα, όταν είμαι πολύ λυπημένη καταργείται χώρος και χρόνος και όλα συμπιέζονται μαζί με την ύπαρξή μου σε μια συμπαγή κουκίδα νύχτας, ενώ όταν είμαι τρελά ερωτευμένη όλα απλώνονται σε μια απειρία έκτασης χώρου και χρόνου. Ίσως, λοιπόν, αυτή η περιπέτεια να επικεντρώνεται κυρίως στη βίωση μέσω των εξωτερικών και εσωτερικών συμβάντων της ύπαρξής μας, αυτού του άπιαστου χώρου και χρόνου. Ίσως λέω, γιατί εμένα μ' ενδιαφέρι πρωτίστως ο λόγος της ύπαρξης και όχι αυτή καθεαυτή η περιπέτεια, αλλά το γιατί να την βιώνουμε και κατόπιν το πώς την βιώνουμε, το νόημα να βρίσκεται στο ξεδίπλωμα των διαστάσεων που αναφέρω στο δεύτερο παράδειγμα. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να με πεισει πως αυτή η περιπέτεια που ονομάζεται ζωή και είναι ζωή, μας δόθηκε για να πεθάνει, δηλαδή να κλειστεί μέσα σε μια συμπαγή κουκίδα νύχτας και να μεινει εκεί για πάντα. Η ζωή γεννά ζωή. Ο έερωτας για την ζωή, τον άνθρωπο, τον δημιουργό της ζωής, κάνει την φάση αυτή που εμείς τώρα εν ζωή διανύουμε, να αποκτά ενότητα και νόημα με αυτό το "κάπου" από το οποίο προήλθαμε και το "κάπου" στο οποίο πηγαίνουμε.

3. Η λογοτεχνική φράση που παραδίδω εγώ στους πέντε φίλους και φίλες είναι από το "Χορικό" του Διονύσιου Σολωμού:
"Όχι, ούτε το κύμα, ούτε κανένα δυνατό θεριό δεν μπορεί ν' αγγίσει τον χρυσό καρπό της ψυχής. Άθικτος και αθάνατος πέφτει στον κόλπο του Θεού που την έπλασε"

4. Η δική μου σκέψη -που μόνο δική μου δεν είναι γιατί δεν έχω δικές μου σκέψεις, να μη λέμε και ψέμματα- που παραδίδω είναι:

"Δεν υπάρχει τίποτα από μόνο του καλό ή κακό. Αυτό που στη μια περίπτωση είναι καλό στην άλλη μπορεί να είναι κακό."


ΥΓ. Σας αφήνω κλειδιά να μπείτε, να παίξετε, να κάνετε ό,τι σας έρθει στο κεφάλι. Θα λείψω για λίγες μέρες και μετά θα σας πω πού ήμουν, θα το δείτε εξάλλου. Έχετε την αγάπη μου.

17 comments:

  1. Να περάσεις καλά και θα σε περιμένω! Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

    ReplyDelete
  2. καλα, ωραια εισαι.....
    ειπαμε , σε αγαπαμε, μας αγαπας...
    αλλα τι ειναι τουτα που μας βαζεις καλοκαιριατικα....
    ωχου....ορεξη που την εχετε....
    δεν βρισκατε κατι πιο απλο.....
    ορεξη ειχαμε για αναλυσεις....
    (Αφρο, μη μασας...)
    λοιπον .....
    να τελειωνουμε ,μιλαει το προλετεριατο....
    εχουμε και λεμε...
    1)σχολιαζω την φραση που γραφεις
    ο Δ.Σολωμος, ειναι κατεξοχην ποιητης ενθεος....
    το αποσπασμα απο το ''χορικο''
    ειναι κορυφαιο,
    ειναι θεολογικοτατο, και ξεκαθαρο,
    ο χρυσος παντου ειναι χρυσος,
    η ψυχη ειναι αθανατη ειναι στον κολπο του Θεου,
    απο κει ερχετε, κι εκει παει....
    2)
    για την δικη σου φραση, σιγουρα τιποτα απο μονο του δεν ειναι ουτε καλο ουτε κακο, εμεις με την σταση μας απεναντι του προσδιδουμε αναλογα...
    ομως,
    απο μονο του υπαρχει το καλο,
    το ακρον αγαθο,
    ο ποιητης καθε καλου, ο Θεος,
    το κακο δεν υπαρχει ως οντοτητα, ουτε ειναι δημιουργημα του θεου,
    ουτε ειναι το αντιπαλον δεος...
    ειναι η απουσια του καλου,
    και θα σταματησει να υπαρχει, οταν ερθει για παντα το καλο ,δηλαδη, με το τελος του κοσμου...εκει ανατελει για παντα το καλο που δεν εχει τελος ,και διαρκως επακτεινεται...
    3)
    η γνωστη φραση που παραδιδω ειναι
    "τα παντα ρει"
    4)
    η δικη μου φραση ειναι
    "για τους καιρους της μοναξιας
    βαστα καρδια μαντηλι,
    και ριχνε λαδι στην φωτια
    μη σβησει το καντηλι."
    Υ.Γ.
    Δεν γνωριζω αν τηρησα τις σωστες οδηγιες χρησης ,οστοσο ,καλο ηταν,
    αν μπορω να προτεινω φιλους σου
    που δε θυμαμαι αν εχουν μπλογκ η οχι,
    ειναι
    1)ηλιογραφος
    2)Σα
    3)Τhiv
    4)Γωγω
    5)Sot
    καλο βραδυ σ'ολους
    με το καλο να πας οπου πας ,
    με το καλο να ερθεις...

    ReplyDelete
  3. Πού να είχες και όρεξη καλοκαιριατικα Δημήτρη Βόρειε...
    Χείμαρρος όρμηξες και μας πλημμύρισες λόγο καθαρό, αταλάντευτο, φωτεινό, ποιητικό...
    Χαίρομαι που πριν αποχωρίσω πρόλαβα να σε ανεβάσω σε κεντρικό ποστ να σε διαβάσουν όλοι και να πάρουν και τις προσκλήσεις τους οι ενδιαφερόμενοι.

    Εννοείται παιδιά πως στα σχόλια ανοίγουμε όποια συζήτηση θέλουμε για όλα όσα γράφονται στα πλαίσια του παιχνιδιού.

    Δημήτρη στο ποστ αφαίρεσα φυσικά τις γκρίνιες σου και το επαναστατικό σου φρόνημα, έτσι για να πάρεις κι ένα μάθημα του τι θα πει εξουσία μπλόγκερ και τι προλεταριάτο... όχι να γίνουμε και ίσα κι όμοια, ε;;;

    φιλιά πολλά ρε προλετάριε και σ' ευχαριστώ για την σπαθάτη σου συμμετοχή.

    ReplyDelete
  4. @Ηλιογράφε ευχαριστώ για τις ευχές και χαιρετώ. Ελπίζω επιστρέφοντας να σας βρω όλους εδώ, παίζοντες και μη παίζοντες!

    ReplyDelete
  5. Εκεί που βγάζαμε μόνο τη μύτη μας, τώρα οι προλετάριοι θα αρθρώσουμε και λόγο στα καλά καθούμενα. Με τι προσόντα; Πώς μπλέξαμε έτσι; Εμπρός λοιπόν:
    1. Η φράση του Δημήτριου:
    Η ρευστότητα των παντων κατά τον Ηράκλειτο είναι εκτός των άλλων μια πρώτη αμυδρή σύλληψη της ιστορικότητας του κόσμου. Τα πράγματα κινούνται και μεταβάλλονται, αλλά και για να μείνουν ίδια πρέπει να αλλάζουν. Οι περιπέτειες και οι ταραχές είναι συστατικό της ζωή και την προωθούν, γι’ αυτό και ο φιλόσοφος λέει πάλι ότι τα υλικά του μείγματος διαχωρίζονται, αν δεν ανακινούνται συστηματικά και «το αντίξουν συμφέρον».
    2. Η φράση που παραδόθηκε: "για τους καιρους της μοναξιας
    βαστα καρδια μαντηλι,
    και ριχνε λαδι στην φωτια
    μη σβησει το καντηλι." τα λέει όλα. Ο πόνος «στάλα στάλα μόνος» μέσα μας είναι ο γιατρός μας και η αρρώστια μας, αλλά ταυτόχρονα το φάρμακο και η θεραπεία μας.
    3. Η γνωστή φράση πάλι από τον Ηράκλειτο: Αν ελπίζεις, θα πετύχεις το ανέλπιστο. «Εάν μη έλπηται ανέλπιστον ουκ εξευρήσει».
    4. Η δική μου- ο Θεός να την κάνει δική μου- αν τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλεις, σε συμφέρει και πρέπει να τα θέλεις, όπως είναι.

    ReplyDelete
  6. Αν συνεχίσω έτσι στο τέλος θα χάσω και το αερομπλάνο και θα φύγω και χωρις βαλίτσες. Πάω να ετοιμάσω τα πράγματα και αν προλάβω να ανεβάσω το καταπληκτικό σου κείμενο Βασούλα σε ποστ.
    Πρότεινε αν θέλεις 5 μπλόγκερ, αλλοιώς θα γίνει συζήτηση των δύο φράσεων εδώ μέσα. Όπως εσύ αγαπάς.
    Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!

    ReplyDelete
  7. @Βασούλα δεν προλαβαίνω τώρα να σε ανεβάσω στα 'ψηλά', σε ξεναδιάβασα και συνειδητοποίησα μόλις -πριν ήμουν πολύ ενθουσιασμένη και ο ενθουσιασμός μου μ' αυτά που έγραψες δεν άφησε περιθώρια για κρίση- απαντάς στον Δημήτρη, ενώ θα έπρεπε -λέμε τώρα- να απαντάς στις δικές μου προτάσεις.
    Φυσικά, όχι μόνο δεν πειράζει αυτό, αλλά μου αρέσει κιόλας πολύ ειδικά έτσι όπως απαντάς.
    Το παιχνίδι εξάλλου είναι πιο ενδιαφέρον όταν αλλάζουμε τους κανόνες του και το συγκεκριμένο ε, είναι και λίγο μπερδεμένο μέχρι να καταλάβουμε τι θέλει, εγώ διάβαζα δυο ώρες μέχρι να μπω στο νόημα.
    Άστο έτσι λοιπόν, και σε εκλαμβάνουμε ως κοινή πρόταση δική μου και του Δημήτρη που δεν φαντάζομαι να έχει και αντίρρηση. Ενήργησες ελέυθερα κα μ' αρέσει πολύ αυτό.
    Φιιά! Άντε φεύγω, σας έσκασα...

    ReplyDelete
  8. Αχ Βασιλική μου...πολύ με παιδεύεις καλοκαιριάτικα...όλο γράφω και όλο σκίζω....
    Φιλιά

    ReplyDelete
  9. Η ψυχή δε χάνεται, δε σβύνει, δεν τελειώνει. Έχει μια δύναμη απέραντη που μπορεί όχι μόνο θηρία να τιθασεύσει, αλλά και ολόκληρη την ιστορία να αλλάξει. Είναι το πιο πολύτιμο από τα δώρα που μας έχει δώσει ο Θεός και ανάλογα με τη διαχείριση που εμείς θα κάνουμε, θα δώσει στην ψυχή μας τη θέση που της ταιριάζει.

    Από ηθική σκοπιά δεν υπάρχει δίλημμα. Το καλό και το κακό είναι δυό πράγματα τελείως αντίθετα. Όσο αφορά άψυχα πράγματα σίγουρα ισχύει η φράση και κάθε τι γίνεται καλό ή κακό (internet π.χ. μια και είμαστε στα χωράφια του) ανάλογα με τους σκοπούς και τον τρόπο που το χρησιμοποιούμε. Επίσης στις καθημερινές καταστάσεις εκεί που ο "καλό" ξεφεύγει από την ηθική έννοια και γίνεται το χρήσιμο, το βολικό κλπ, σίγουρα πολλές φορές το "κακό" μπορεί πολλές φορές να αποδειχθεί σωστότερο από αυτό που αρχικά θεωρούσαμε "καλό".
    Θα έλεγε κάποιος βέβαια πως καμμιά φορά υπάρχει το "αναγκαίο κακό" π.χ. ένα ψέμμα για για να σωθεί μια ζωή, όμως και ρίσκα εμπεριέχει και ο βασικός σκοπός είναι πάλι το καλό.
    Και οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν "μηδέν κακόν αμιγές καλόύ"

    Παραδίδω τις φράσεις:
    1)"...Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
    όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
    πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
    κ' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε."
    Κωνσταντίνος Π. Καβάφης - Θερμοπύλες

    2) Το σπίτι που χτίζουμε για τα παιδιά μας, στη άμμο το στεριώνουμε.
    ************
    Καλωσόρισες στο "στέκι" σου

    ReplyDelete
  10. Αποδεχόμενη την πρόκληση ….

    το "Χορικό" του Διονύσιου Σολωμού:
    "Όχι, ούτε το κύμα, ούτε κανένα δυνατό θεριό δεν μπορεί ν' αγγίσει τον χρυσό καρπό της ψυχής. Άθικτος και αθάνατος πέφτει στον κόλπο του Θεού που την έπλασε"

    Περισσότερο προσπαθώντας να κατανοήσω παρά να σχολιάσω…

    "Είμαι ο Θέος.
    Σε έπλασα καθ’ εικόνα κι ομοίωση.
    Σου χάρισα τη πνοή της ζωής και την ελεύθερη βούληση.
    Το μόνο που ζητώ από εσένα , είναι να ψάξεις να με βρείς.
    Είσαι όμως και ελεύθερος…να μη το κάνεις…
    Σε ονομάζω άνθρωπο.
    Ξεκίνα!

    Αιώνες ταξίδεψα. Το αίμα μου έθρεψε αυτή τη γη και τα όνειρά μου κέντησαν τα αστέρια. Κάτω από το φως τους μετρώ τις ουλές μου. Πολέμησα μ’ όλα τα θεριά αυτού του κόσμου. Πολέμησα και πολεμώ και με το πιο άγριο. Τον ίδιο μου τον εαυτό. Πολέμησα με όλα τα στοιχεία. Μ’ ανέμους και με κύματα. Φωτιά και τσεκούρι η ζωή μου. Ότι τα υπόταξα πίστεψα. Έτσι νόμισα ότι έπρεπε να κάνω.
    Κουράστηκα πιά. Να ξαποστάσω θέλω.

    Άνθρωπε, κύττα μέσα σου.
    Αυτό που σε ορίζει.
    Στέκει εκεί αθάνατο.
    Το φως σου στο σκοτάδι.

    Σκοτάδι βλέπω μέσα μου. Ο Ήλιος με τυφλώνει.

    Μια λέξη τότε θα σου πω.
    Θα είναι το όνομά μου.
    Αν θέλεις πάντα εσύ, έτσι θα με αναζητήσεις.
    Αγάπη, πες με.
    Μονάχα νοιώσε την κι’ αυτή θα σε οδηγήσει.

    Ψυχή, θέλω να σε πω. Θα γίνει ο οδηγός μου.
    Και πάω τώρα, άργησα…"


    Η «σκέψη» της Βασιλικής…
    "Δεν υπάρχει τίποτα από μόνο του καλό ή κακό. Αυτό που στη μια περίπτωση είναι καλό στην άλλη μπορεί να είναι κακό."

    Τι να πω… προσωπικά η φράση που με εκφράζει απόλυτα είναι το «ουδέν κακόν αμιγές καλού».
    Έτσι, μισογεμάτο το ποτήρι…!!!! Όσο και να το αναλύουμε, τελικά είναι βιωματικό, καθαρά !!!
    Το κάθε τι και η χρήση που του γίνεται. Και είναι φυσιολογικό …έτσι μας έμαθαν τουλάχιστον, κάθε τι να περιέχει το «όλον» , δηλαδή και το φως και το σκοτάδι, και τον άγγελο και τον δαίμονα, για να ισορροπεί στον αέναο κύκλο της ζωής και να ισορροπεί την ίδια.


    Η φράση που παραδίδω είναι :
    «Αν ξεχνούσα αυτό που δεν υπήρξα, θα ξεχνούσα τον εαυτό μου»
    φυσικά Αντόνιο Πόρτσια και «Φωνές». Τι άλλο περίμενες από εμένα…Βασιλική μου…


    Η δική μου σκέψη, που σίγουρα δεν είναι πρωτογενής , και από κάπου μου εντυπώθηκε, όμως με εκφράζει είναι :
    Η μοναξιά της ύπαρξής μας ψάχνοντας να βρεί διέξοδο, εφευρίσκει τρόπους και δρόμους, ή βέβαια ακολουθεί τους ήδη υπάρχοντες, πιστεύοντας ότι θα βρεί συνοδοιπόρους. Αν όμως δεν έχει προκαθορίσει τον τόπο που θέλει να φτάσει ..την δική της Ιθάκη… θα χάνεται στους δρόμους του μυαλού.
    Και την οποία ζητώ να τη παραβλέψετε αφού το θερμόμετρο έχει αγγίξει τα ύψη ….

    Έτσι αναλογικά με την εποχή …άραγε camping ή δωμάτιο?

    Καλώ να παίξουν

    ο shades in the dark,
    the princess on the pea,
    Alkyoni
    Mr Di
    Sadmanivo με μετάκαϊπιρίνια διάθεση.

    ReplyDelete
  11. @Sot, θα συμφωνήσω με όλα όσα απαντάς στο έπακρο.

    Τώρα για τον στίχο του Καβάφη, νομίζω πως αν γεννήθηκες πολεμιστής θα πολεμάς πάντα με γενναιότητα, είτε ξέρεις πως θα πεθάνεις είτε πως θα ζήσεις. Είτε πως θα σε προδώσουνε και θα έρουν οι βάρβαροι είτε πως αυτή τη φορά θα την γλιτώσεις. Γιατί ο πολεμιστής δεν πολεμά για να ζήσει, αλλά για να υπερασπίσει την ίδια την ζωή και την ελευθερία της ύπαρξής της. Ξέρει καλά πως μόνο έτσι η ζωή θα εξακολουθήσει, ακόμα κι αν έστω για λίγο ή και πολύ ζητήσουν κάποιοι να την υποτάξουν. Ναι, κι ένας τέτοιος πολεμιστής αξίζει ακόμα μεγαλύτερη τιμή, γιατί τελικά πολεμά τον Θάνατο που βλέπει κατάφατσα κι ενώ είναι πια ίσως σίγουρος πως θα πεθάνει, θα τον έχει κι αυτόν με τον τρόπο του τραυματίσει καίρια.

    Η δική σου φράση έχει μάλλον πολλές αναγνώσεις.
    Από τη μια σκέφτομαι αυτό που ήδη έχει γράψει ο Γκιμπράν: τα παιδιά είναι τα βέλη κι εμείς τα τόξα. Τα τόξα θα φύγουν πολύ πιο μακριά από μας γιατί έτσι είναι και καλώς φτιαγμένη η ζωή. Δεν μπορούμε να ζητάμε να κρατήσουμε κοντά μας τα παιδιά μας, δεν θα τα κρατήσει το έδαφος που εμείς ετοιμάσαμε γιατί αυτά είναι για να πάνε πιο πέρα.
    Κι από την άλλη συχνά λέω πως δεν χρειάζεται τίποτα να κάνουμε για τα παίδιά μας, τίποτα να τους πούμε. Γιατί αυτά ξέρουν καλύτερα, μπορούν καλύτερα κι ας ξέρουν λιγότερα. Εμείς χτίζουμε και χτίζουμε κι αυτά όταν θα πρέπει να παραλάβουν αυτά που χτίσαμε η αρχιτεκτονική θα έχει προχωρήσει τόσο, ο ορίζοντάς τους θα είναι τόσο αλλού, που δικαίως τζάμπα ποντάραμε τόσο σε αυτό που οικοδομήσαμε. Τα παιδιά ξέρουν να κρατούν από μας αυτό που τους έπεισε όσο έζησαν κοντά μας από την πράξη μας, τη στάση μας και όχι τις υποδείξεις, τις συμβουλές, τις φλύαρες νουθεσίες μας. Θα το παραλάβουν και θα φύγουν πουλιά σε άλλες χώρες που είναι παρθένες, σε άλλο χώμα που ειναι πιο γόνιμο, πιο φρέσκο. Που είναι αυτό που τους πρέπει.

    Σ' ευχαριστώ που συμμετείχες και για όλες τις σκέψεις που μου γέννησες μαζί με τα ερωτηματικά τους.

    ReplyDelete
  12. @Livana μου
    η πρώτη σου ποιητικότατη απάντηση με μάγεψε...
    Η δεύτερη με απασχόλησε πολύ. Εγώ το θέλω γεμάτο το ποτήρι να πάρει ευχή και το θέλω όλο δροσερό, διάφανο και μονορούφι...

    'Αν ξεχνούσα αυτό που δεν υπήρξα θα ξεχνούσα τον εαυτό μου'.

    Φιλενάδα με ζορίζει ο φίλος σου.
    Δηλαδή δεν υπήρξαμε τα πάντα;
    Κι αυτό που ίσως δεν υπήρξαμε δεν είναι το ίδιο μ' αυτό που ζητούμε να υπάρξουμε στο μέλλον;
    Τον εαυτό μας δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε κάποτε;
    Αν το προ της ύπαρξης, δηλ. η μη ύπαρξη είναι το χάος ή το κενό τότε εγώ δεν θέλω να το θυμάμαι, ούτε να αποτελεί μέρος του σημερινού εαυτού μου. Αν όμως αποτελεί μέρος του σημερινού εαυτού μου που πρέπει να το αναγνωρίσω και να το θυμηθώ, θα το κάνω μόνο για να ξεφύγω από αυτό με κάθε δυνατό τρόπο και μέσο. Μα με κάθε... σου λέω...

    Και για την δική σου σκέψη, συμφωνώ πως έτσι θα χάνεται η μοναξιά στους δρόμους του μυαλού, γιατί το να ξέρεις πού πας είναι ο δρόμος της ψυχής σου. Αν τον υποψιάζεσαι όλα σε οδηγούν εκεί. Και πάντα θα βρίσκεις αληθινούς συνοδοιπόρους στον δρόμο σου. Ένα πράγμα μόνο έχω εγώ απορία εδώ livana μου. Γιατί σε κάθε στάδιο του δρόμου κι άλλος συνοδοιπόρος; Γιατί να αλλάζουμε κάθε τόσο; Γιατί τόσο συχνά σκορπίζουν ακόμα κι αυτοί που υπήρξαν αληθινοί συνοδοιπόροι για ένα τμήμα του δρόμου; Δεν μπορεί να μείνει κανείς για πάντα; Ξέρεις πόσο με φοβίζει αυτό; Δεν ξέρεις, αλλά δεν πειράζει. Μου το έβγαλες τώρα ση φόρα....

    ΥΓ. Καλέ, πού να τους βρω αυτούς που προτείνεις; Εκτός από τον πρώτο που ξέρω πως είναι στον οίκο αντοχής, για τους άλλους μανάρι μου έπρεπε να βάλεις και τις διευθύνσεις τους, η γειτονιά είναι μεγάλη κι έχει ζέστη, πού να πάρω τώρα τους δρόμους για να ψάχνω...

    Φιλιώ πολλά και σ' ευχαριστώ για την απίθανη συμμετοχη σου. Άργησες αλλά έγραψες... Καλές βουτιές!

    ReplyDelete
  13. Θα συμφωνήσω κι εγώ με όσα έγραψες πάνω στις φράσεις που έθεσα και χαίρομαι, που διάλεξες τη θετική πλευρά από τις σκέψεις που δημιουργούν.
    Το απόσπασμα του Καβάφη δημιουργεί ουσιαστικά μόνο 2 σκέψεις. Το πως θα κρίνει κανείς την απόφαση των Σπαρτιατών εξαρτάται από το πού οριοθετεί τη ζωή. Αυτοί πέθαναν αλλά έμειναν αθάνατοι με όλες τις σημασίες της λέξεως και χάρισαν ζωή στους άλλους Έλληνες και στον Ελληνικό πολιτισμό. Ο Εφιάλτης που κι αυτός ήξερε πως οι Πέρσες θα περάσουν διάλεξε τη ζωή με τη στενή έννοια και βρήκε σύντομα το θάνατο για άσχετο λόγο κερδίζοντας παράλληλα μια μαύρη θέση στην Ιστορία.
    Η δεύτερη φράση πράγματι δημιουργεί πολλούς συνειρμούς. Ένας από αυτούς είναι αυτός που έκανες πως η νέα γενιά θα φτάσει πολύ μακρύτερα από τις δικές μας περιχαρακώσεις. Εύχομαι να γίνει έτσι.
    Αυτό συνέβαινε κατά κανόνα στις παλιότερες εποχές, μα σήμερα φτιάχνουμε ένα κόσμο στον οποίο δε θα μπορούν καν να ζήσουν. Τη φύση τη βιάζουμε, κάθε ηθική αξία την απαξιώνουμε, θεοποιήσαμε το χρήμα, τους κλέβουμε τα παιδικά χρόνια στερώντας τους το παιχνίδι και την επαφή με το φυσικό κόσμο και και...
    Μακάρι να τα ξεπεράσουν όλα αυτά και να ανθίσει η ελπίδα.

    ReplyDelete
  14. Απαντώ προς το παρόν στο άγχος σου...το τελευταίο...
    θα τους βρώ εγώ...

    ReplyDelete
  15. Γιατί σε κάθε στάδιο του δρόμου κι άλλος συνοδοιπόρος; Γιατί να αλλάζουμε κάθε τόσο; Γιατί τόσο συχνά σκορπίζουν ακόμα κι αυτοί που υπήρξαν αληθινοί συνοδοιπόροι για ένα τμήμα του δρόμου; Δεν μπορεί να μείνει κανείς για πάντα; Ξέρεις πόσο με φοβίζει αυτό;

    Βασιλική μου...γιατί έτσι είναι αυτός ο περίεργος Νόμος της ζωής!!! Να δείς όμως πόσο όμορφο είναι να ξανασυναντιέσαι πάλι σε άλλο σημείο...ερχόμενοι από άλλες κατευθύνσεις...και πάλι μαζί...με διαφορετικές αποσκευές και άλλες γνώσεις.
    Πάλι μαζί. Ίσως έτσι να ορίσουμε αυτό το "πάντα"...
    Ποιός ξέρει...
    Έχουμε ακόμη δρόμο...
    Η αποτίμηση...στο τέλος...

    ReplyDelete
  16. Βασιλική καλημέρα!!
    Μόλις είδα την πρόσκληση σου.
    Την μερα που την έκανες έφευγα...
    Στις αποσκευές πήρα και Laptop kai mobile connect αλλά τα βουνά...
    τα βουνά που προστατεύαν τα νώτα...
    είχαν άλλη γνώμη.
    Άλλου τύπου σύνδεση
    με περίμενε εκεί μπροστά στο πέλαγος..
    και ακόμα ηχεί εντός μου ο φλοίσβος που με νανούριζε τα βράδια.
    Σε ευχαριστώ για την πρόσκληση στο παιγχνίδι.
    Συνδέθηκα και επισκέπτηκα εν τάχει 5 μπλόγκ.
    Το ενα το δικό σου παρόλο που σε βρήκα λίγο πριν φύγω.
    Είδα το όνομα μου και στην αρχή δεν κατάλαβα νόμιζα πως ηταν αλλος...
    Χθές αργά σε μιά πόλη
    που ακόμα δεν ξεμύτισα γιά να την περπατήσω.
    Ακούω μόνο μιά καμπάνα να κτυπά τις ώρες που περνούν.
    Ενα περιστέρι εξω από το παράθυρο μου γουργουρίζει και... ένας βόμβος, μάλλον η πόλη.
    Σήμερα διαδύκτιο.
    Βρίσκομαι "αλλού" και λέω να παραμείνω λιγο ακόμη.
    Θέλω λίγο χρόνο αλλά
    Θα επανέλθω για το παιγνιδι.

    Χαίρομαι που με σκέφτηκες

    Σου στέλνω ενα γαλάζιο χαμόγελο και την εικόνα ενος μικρού πουλιού πού πεταξε μέσα απο την τρύπα του βράχου, στα ανοικτά...
    Το ξαφνικό φτερούγισμα κι΄φλοίσβος
    τών κυμάτων... ήχος μοναδικός...
    και τόσο φευγαλέος!!!
    ocgb

    ReplyDelete
  17. Τρέχει τρέχει ο καιρός και φευγει...
    Παρ΄όλο που το κομπιούτερ ταξιδεύει μαζι μου,
    μια οι μαγικές ακρογυαλιές, αλλά που δεν εχουν σήμα
    και μια το χωριο που ναι μεν εχει σήμα αλλά,εχει και συγγενείς...
    Από την μιά σπανίως το ανοίγω και από την άλλη που μυαλό για το παιχνίδι.
    Μάλλον θα μείνει για μετά. Οταν θα ξαποστάσω στην Αθήνα.
    Nα περνάς καλά και δημιουργικά.
    ocgb

    ReplyDelete

Σχόλια