Αποχαιρετώντας τον ερημίτη των στίχων, Γιώργη Σιδερή

Αποχαιρετώντας τον ερημίτη των στίχων, Γιώργη Σιδερή, που έφυγε σήμερα για το μεγάλο και ανεπίστρεφο ταξίδι…

Μας άφησες να σ’ αγγίξουμε κι ήταν τούτο το άγγιγμα άρωμα φωτός… Ισως επειδή τη ζωή σου δεν την πήγες απλά λίγο παραπέρα, όπως στους στιχους σου έγραψες… αλλά την έφτασες ως την άκρη της, εκεί που πάντα διέκρινες ν’ αχνοφέγγει το φως… το φως που έτρεχες πάντα να φιλήσεις…

Κι έφτασες πριν από μας, Γιώργη μου…

το φίλησες και σε φίλησε…

του παραδόθηκες και σ’ άρπαξε…

Άγγελος ήρθες, σαν Ταξιάρχης ρωμαλαίος...

Αγγελος έφυγες, σαν βρέφος σε κούνια…

Καλό ταξίδι, Γιώργη...

Καλό ταξίδι, ερημίτη των στίχων...

Την ευχή σου να έχουμε...

........

Αυτός που πάει τη ζωή

λιγάκι παραπέρα

είν’ ο πιο όμορφος στη γη

όταν τελειώνει η μέρα

Λενε πως μες στους ουρανούς

οι άγγελοι πετάνε

μα εγώ τους βλέπω ζωντανούς

στη γη να περπατάνε

Αυτός που παίρνει μια σταλιά

και πέλαγο την κάνει

θα δει ποτάμια δάκρυα

π’ ανθρώπου νους δε φτάνει

Λενε πως μες στους ουρανούς

οι άγγελοι πετάνε

μα εγώ τους βλέπω ζωντανούς

στη γη να περπατάνε

Στίχοι: Γιώργος Σιδερής