Φθινόπωρο στη Σαλονίκη

 Αλλάζουν τα χρώματα στο δάσος, άλλάζουν και στις πόλεις, στα χωριά, στις καρδιές μας. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν αναχωρούν για το μεγάλο ταξίδι χωρίς να είναι δυνατόν να τους σφίξουν στην αγκαλιά τους οι δικοί τους. Πολλοί άλλοι χαροπαλεύουν στους νοσοκομειακούς θαλάμους, κι οι γιατροί με τις νοσοκόμες τούς υιοθετούν και τους κάνουν παιδιά τους, μανάδες τους και πατεράδες τους για να γίνουν από κοντινοί τους άνθρωποι, οι δικοί τους άνθρωποι. Αυτή είναι η πραγματικότητα των ημερών: οι νεομάρτυρες της πανδημίας. 

Κι όσοι ζούμε ακόμα ευχόμαστε, ευχόμαστε, ευχόμαστε και προσευχόμαστε. Για τους κεκοιμημένους, τους ασθενείς και τους θεράποντές τους. Για τους πενθούντες,  τους μόνους, τους ανήμπορους. 

Τα Χριστούγεννα που θα έρθουν δεν θα είναι μια γιορτή κατανάλωσης. Εξάλλου ποτέ δεν ήταν στ’ αλήθεια τέτοια. Δε θα είναι λαμπιόνια πολύχρωμα που αναβοσβήνουν και δώρα δεμένα σε χρυσαφένιες κορδέλες. Λαμπιόνια είναι πλέον τα δάκρυά μας για όσους χάθηκαν, κορδέλες χρυσαφένιες ο πόνος που έδεσε σφιχτά τις καρδιές μας για να τους τις κάνουμε δώρο γεμάτο αγάπη.

Όταν παύουν τα τραγούδια αρχίζουν οι ύμνοι. Όταν τελειώνουν τα λόγια αρχινούν οι προσευχές. Τα κεριά θα καίνε μέχρι να ξημερώσει το τέλος της συμφοράς. Κι η μεγαλύτερη συμφορά δεν είναι η αρρώστια και ο θάνατος. Η μεγαλύτερη συμφορά είναι η πέτρινη καρδιά μας, η ασπλαχνία μας και ό,τι οι ανόητοι πιστέψαμε πως είναι δικαίωμά μας και συμφέρον μας.

Σώσε μας, Κύριε, από τον εαυτό.μας...