Όλα ξεκίνησαν από τη μαμά. Για καλή μου τύχη, υπήρξε πάντα μια εξαίρετη μαγείρισσα. Επιβεβαίωσε τη φήμη ότι οι καλύτερες μαγείρισσες είναι οι παπαδιές. Γέλασα όταν το διάβασα αυτό και στο βιβλίο του υιού Πεντζίκη. Το γιατί, κανείς δεν μπορεί να το εξηγήσει. Συγκαταλέγεται στα μυστήρια. Το θέμα είναι ότι όπως παίρνεις από το σπίτι σου αρχές και αξίες που μεγαλώνοντας είναι δύσκολο να αγνοήσεις και εύκολο να βελτιώσεις, έτσι παίρνεις και την γευτσική ποιότητα. Η γευστική μας μνήμη καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη μαγειρική μας ικανότητα. Η μαμά είχε επίσης μια μητερα για την οποία οι γαμπροί που πήραν τις κόρες της έλεγαν πως τις ξεπερνούσε όλες στη μαγειρική.
Έτσι φαίνεται πως είχα μια «κληρονομική» μαγειρική μοίρα απ’ την οποία δύσκολα θα μπορούσα να ξεφύγω. Και αφού αποφάσισα ότι δεν θέλω να ξεφύγω, προσπαθώ να τη βελτιώσω. Η μαγειρική είναι για μένα η ιδανική άσκηση υπομονής, εγρήγορσης, προσοχής και βέβαια αγάπης στους ανθρώπους που τάχθηκες να φροντίζεις.
Τα τελευαία χρόνια αυτό το προσφιλές καθημερινό μου σπορ έχει συμπεριλάβει και πολύ διάβασμα. Η τεχνολογία συμπλήρωσε τα αναγνώσματα από τα βιβλία. Ακόμα και για ένα απλό φαγητό, θα συμβουλευτώ πρώτα τουλάχιστον δύο με τρεις σεφ που έχω μελετήσει και εκτιμώ, αλλά θα αναζητήσω και άλλους που δεν γνωρίζω. Δεν ακολουθώ σχεδόν ποτέ αποκλειστικά έναν. Συχνά ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, κι ας μην το γνωρίζουν οι ίδιοι. Θα μπορούσα στ’ αλήθεια κάποτε να γράψω ένα εγχειρίδιο που να αποτελεί σύζευξη συνταγών και αλληλεπίδραση σεφ στην κουζίνα μου.
Αυτό όμως που μπορείς να κάνεις στις συνταγές μαγειρικής, δεν μπορείς να το κάνεις και στις συνταγές των γλυκών. Το γλυκό απαιτεί ευλαβική τήρηση μιας συνταγής και απόλυτη ακρίβεια στα ζυγίσματα. Τα περιθώρια αυτοσχεδιασμού μπορεί να υπάρχουν ακόμη και στα γλυκά, αλλά αφορούν κυρίως στην αντικατάσταση υλικών με κάποια άλλα όχι στις ποσότητες που δίνει ο σεφ.
Σκέφτηκα, λοιπόν, να σας προτείνω σήμερα αυτήν τη συνταγή από τον ιστότοπο του Δημήτρη Παπαζυμούρη. Εκτιμώ πολύ όχι μόνο τις συνταγές του που είναι συνήθως ιδιαίτερα απαιτητικκές, αλλά και τον τρόπο που τις παρουσιαζει. Μου θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την αείμνηστη Εύη Βουτσινά και τα μοναδικά βιβλία της περιέχουν ιστορίες των συνταγών, αποσπάσματα αντίστοιχα από τη λογοτεχνία ή διηγήσεις γιαγιάδων από τις οποίες πήρε αυτές τις συνταγές. Ο Παπαζυμούρης κάνει κάτι ανάλογο, αλλά προσθέτει και κάτι που δεν το έχω δει σε άλλους. Εξηγεί το πώς αντιδρούν τα υλικά και οι θερμοκρασιές σε πολλές συνταγές. Μας εκπαδεύει σαν να είμαστε μαθητές σε σχολή μαγειρικής και μας μαθαίνει πράγματα που μας βοηθούν να μπούμε στο μεδούλι της μγειρικής τέχνης.
Προτείνω αυτή τη συνταγή cookies που έφτιαξα χτες, αφού τα ξεκίνησα δυο μέρες πριν, όπως ακριβώς μας συμβουλεύει. Ομολογώ πως δεν έχω γευτεί πιο τέλειο μπισκότο. Τραγανό απ’ έξω, μαλακό από μέσα και η κουβερτούρα να σκάει στο στόμα βάλσαμο γευστικό που γλυκαίνει την ψυχή.
Θα κάνω όμως και δύο επισημάνσεις.
Η συμβουλή που δίνω όμως είναι να μη βάλετε και τα δύο ταψιά ταυτόχρονα στις δύο σχάρες του φούρνου. Εμένα αυτά που ήταν στην κάτω σχάρα άρπαξαν από κάτω και μετά τα έξυνα με το μαχαίρι. Αφού ο χρόνο ψησίματος είναι μόνον 15 λεπτά, βάλτε πρώτα το ένα ταψί και μετά το άλλο.
Επίσης εγώ πρόσθεσα εκτός από τις σταγόνες κουβερτούρας και ψιλοκομμένη κουβερτούρα στο χέρι γιατί είχα λίγη και ήθελα να φύγει. Αυτά όμως τα «ροκανίδια» αν και έδωσαν πρόσθετη γεύση, σκούρυναν λίγο το χρυσαφένιο χρώμα της ζύμης. Εμένα δεν με ενόχλησε αυτό, αλλά το επισημαίνω επειδή μπορεί να ενοχλήσει κάποιον από εσάς αν το επιχειρήσετε.
Καλή επιτυχία!
Εδώ θα βρείτε τη συνταγή:
https://caruso.gr/chocolate-chip-cookies/
No comments:
Post a Comment
Σχόλια