Το τραγούδι του Μάη

Ψες βράδυ ονειρεύτηκα πως έγινα νεράιδα

από του Μάη το φιλί στα πικραμένα χείλη

Και γέλασα και άνθισα κι έγινα παπαρούνα

κι απ’ την ντροπή κοκκίνησα στο φίλημα του ξένου

Μ’ αυτός διόλου δε δίστασε, με πήρε από το χέρι

και δαχτυλίδι μου ’δωσε όπως αρραβωνιάρης

Η πέτρα ήταν πράσινη φρεσκοκομμένη χλόη

το χρυσφαένιο δέσιμο ήλιος που σε χαϊδεύει

και είχε και μοσχοβολιά ρόδου των αμαράντων

Το θάμβος μου σαν κόπασε, θάρρεψα να ρωτήσω

Γιατί Μάη με διάλεξες; Γιατί να σ’ αγαπήσω;

Κι ο πρίγκιπας απάντησε σαν έτοιμος να ήταν

Εγώ διαλέγω χώματα σκαμμένα κι οργωμένα

χώματα βαθυκόκκινα που σε σπορά ταιριάζουν

κι όπως κάνει τον βάτραχο πρίγκηπα το ραβδάκι

εγώ από τα χώματα πλάθω τις νεραϊδούλες

που ξέρουν πόνος τι θα πει, τι χωρισμός τι χάρος

κι ουδέ στιγμή το βλέμμα τους δεν παίρνουν απ’ τον ήλιο

μιας κι από κει ξεκίνησαν κι εκεί θα καταλήξουν

Ξύπνησα κι ανακάθισα στο στρώμα μαγεμένη

Γυμνά ήταν τα δάχτυλα, δεν βρήκα δαχτυλίδι

Ίχνος φιλιού στα χείλη μου δεν είδα στον καθρέφτη

Μα τα γεράνια βλέποντας στις γλάστρες στο μπαλκόνι

σκίρτησε η ψυχούλα μου, τα μάτια μου θαμπώσαν

Σειρά μου, τότε σκέφτηκα, να πλάσω εγώ Μάη

και να ’ναι πριγκιπόπουλο βγαλμένο απ’ τα λουλούδια

Και σκύβοντας σε πέταλο σαν αιματοβαμμένο

φίλησα την αγάπη μου που σήμερα γεννήθη.