Μια συνέντευξή μου στα "Επίκαιρα"

http://m-epikaira.gr/?p=2154  Βασιλική Νευροκοπλή: Το παραμύθι δεν έχει κανόνες

στη ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ

Μπορεί η μουσική να γίνει παραμύθι; Όταν ο συγγραφέας έχει μουσικές γνώσεις και αγάπη για τη μουσική, τότε το δίχως άλλο μπορεί να της δώσει παραμυθένιες διαστάσεις. Αυτό έκανε και η Βασιλική Νευροκοπλή, η οποία στο βιβλίο της Παραμύθι της μουσικής, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη, κατάφερε να εκφράσει σφαιρικά τις διαφορετικές της ιδιότητες της παιδαγωγού, της μουσικού, της ηθοποιού. Άνθρωπος που αγαπά γενικότερα την τέχνη, η Νευροκοπλή, που συν τοις άλλοις έχει σπουδάσει και σκηνογραφία, γράφει παραμύθια για παιδιά και όχι μόνο. Από τις 25 έως τις 29 Νοεμβρίου το δικό της «Παραμύθι της μουσικής» αποκτά και θεατρική διάσταση με την παρουσίαση του στο Ίδρυμα Θεοχαράκη. Η αφήγηση θα γίνει από τη συγγραφέα και θα συνοδεύεται από προβολή των εικόνων του παραμυθιού, αλλά και μουσικά θέματα που έχει συνθέσει ο Κυριάκος Καλαϊτζίδης, ειδικά για το βιβλίο, τα οποία κυκλοφορούν και σε cd από τον πολιτιστικό οργανισμό Εν Χορδαίς. Η δραστηριότητα απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 8-12 χρονών.

«Η γραφή, όπως και το θεατρικό σανίδι, σε ξεγυμνώνει, αποκαλύπτοντας αυτό που πραγματικά είσαι. Δεν μπορείς να κρυφτείς», λέει η Βασιλική Νευροκοπλή στα «Επίκαιρα» με αφορμή τη δραματοποιημένη παρουσίαση του βιβλίου της.

Με το Παραμύθι της μουσικής ποιο ήταν το μήνυμα που θέλατε να περάσετε;

Γενικά όταν γράφω δεν έχω κανένα στόχο. Γράφω αυτόματα και ό,τι με απασχολεί συνειδητά ή ασυνείδητα βγαίνει. Δεν θέλω να μεταδώσω κανένα μήνυμα ούτε να κάνω μάθημα σε κανέναν. Η γραφή είναι το οξυγόνο μου. Γράφω για να ζήσω. Ειδικά όμως Το Παραμύθι της μουσικής ξεφεύγει απ’ αυτό τον κανόνα, γιατί είναι αποτέλεσμα παραγγελίας του μουσικού Κυριάκου Καλαϊτζίδη που μου ζήτησε να γράψω ένα παραμύθι μέσα από το οποίο να παρουσιάζονται τα παραδοσιακά όργανα της Ελλάδας και των γειτονικών χωρών της. Αν εξαιρέσουμε αυτό το στόχο που έπρεπε να επιτευχθεί, κατά τα άλλα και αυτό το παραμύθι υποτάχθηκε στη βασική μου αρχή να επιτρέπω στη γραφή να με οδηγεί και να μην την οδηγώ εγώ.

Και με το νεότερο παραμύθι σας, το Και τι θα πει σ’ αγαπάω;

Φαίνεται πως με απασχολούσε και μάλλον με απασχολεί σταθερά η έννοια της «αγάπης», πολύ φορτωμένη από νόμους, κανόνες, αρχές, κάποτε και προκαταλήψεις. Εκ των υστέρων, διαβάζοντας ό,τι έγραψα, μάλλον θέλω να πω πως η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους είναι πορεία, ένας κοινός δρόμος που δεν τελειώνει, ένα πάρε δώσε, μια διαρκής μεταμόρφωση και εξέλιξη, ένα αμοιβαίο δόσιμο χωρίς τέλος.

Ποια είναι τα συστατικά του καλού παραμυθιού;

Αν και δεν πιστεύω στους κανόνες, θα έλεγα η καρδιακή ειλικρίνεια, η απόλυτη λεκτική σαφήνεια, ο λιτός και αφαιρετικός λόγος και η παρηγορία. Παραμύθι που δεν παρηγορεί τον αναγνώστη δεν είναι –για μένα– παραμύθι, είναι κάτι άλλο.

Στη σημερινή εποχή του Internet, της εικόνας και της τεχνολογίας τα παιδιά τι επαφή έχουν με την ανάγνωση;

Έχουν την επαφή στην οποία τους οδηγούν το οικείο περιβάλλον τους και το σχολείο. Έχουν γίνει αυστηρότεροι κριτές μέσω των τόσων ερεθισμάτων και αυτό είναι κέρδος, δεν είναι ζημιά. Αν κάτι τα κινητοποιεί, τότε είναι καλό. Το βιβλίο υπερέχει έναντι του εικονικού κόσμου όσο και το πρόσωπο. Είναι χειροπιαστό και μαζί του αποκτάς σχέση πραγματική, που δεν θα συναγωνιστεί ποτέ το Internet, η εικόνα και η τεχνολογία.

Το βραβεία που πήρατε πέρσι από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και το περιοδικό Διαβάζω για το Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται αποτέλεσαν αναγνώριση για σας;

Ναι, αποτέλεσαν αναγνώριση. Με το πρώτο μου παραμύθι εκτοξεύτηκα στην κορυφή. Με έμαθαν όλοι οι σχετικοί με το χώρο, αλλά και πολλοί αναγνώστες. Το βιβλίο όμως αγαπιέται ανεξαρτήτως βραβείων κι εκεί κρίνεται όλη η επιτυχία του.