Αγίου Δημητρίου-26 Οκτωβρίου 2009

Σκέφτομαι σήμερα πως κάποια σημασία θα έχει το γεγονός πως κάθε πόλη έχει τον προστάτη της άγιο, τον πολιούχο της.

Και σκέφτομαι ακόμα πως πέρασαν πολλά χρόνια που δεν επισκεπτόμουν τον άγιο Δημήτριο, πολιούχο της Θεσσαλονίκης, τέτοια μέρα, εξαιτίας των αποκρουστικών για μένα κοσμικών εκδηλώσεων την μέρα της γιορτής του, όπου πολιτικοί παρευρίσκονταν στον ναό του προκαλώντας χειροκροτήματα που πάντα θεωρούσα πως δεν αρμόζουν σε ανάλογες περιστάσεις.

Πριν από τρία χρόνια μάλωσα τον εαυτό μου πολύ έντονα και τον επέπληξα για την άρνησή του να τιμά τον άγιο με τέτοιες δικαιολογίες που μου φάνηκαν ξαφνικά τόσο παιδιάστικες σαν πείσμα μωρού που δεν του αρέσει ένα φαγητό και κλείνεται στο δωμάτιό του θυμωμένο θέλοντας πολύ να πέσουν οι άλλοι στα γόνατά του και να το παρακαλέσουν να φάει, να του δώσουν σημασία εν τέλει, να το προσέξουν. Τι ανοησίες.... ή πιο σωστά: πόσο ανόητη είμαι... είπα. Κι έτσι άρχισα να πηγαίνω στην εκκλησία του αγίου ή στον εσπερινό της γιορτής του ή μετά από μέρες όταν γίνεται η τελετή για το μύρο του και το λείψανό του εκτίθεται για προσκύνημα. Πάλι δεν πήγαινα στην εορταστική λειτουργία του, γιατί μάλλον δεν μπορούσα να παρακάμψω όλα όσα με ενοχλούσαν και ακόμα με ενοχλούν, όμως τουλάχιστον με έναν τρόπο τον έβαλα πάλι στη ζωή μου.

Το παράδοξο όμως είναι ότι διαπίστωσα πως αυτός ο άγιος, ανεξάρτητα αν εγώ τον θυμάμαι ή όχι, αν τον τιμώ ή όχι, με έλκει πλέον με τρόπο που συχνά δεν ελέγχω και ανταποκρίνομαι στην έλξη του άνευ όρων. Δεν πάνε τρεις μέρες που χωρίς καθόλου να μου περάσει από το νου πως πλησιάζει η γιορτή του και ενώ κατέβαινα στο κέντρο της πόλης για δουλειές, είπα να κατέβω μια στάση παρακάτω με το λεωφορείο για να προσκυνήσω. Με έκπληξη διαπίστωσα πως εκτός από τον άγιο με περίμενε εκεί και η Παναγία η Τριχερούσα φερμένη από ένα μοναστήρι του Έβρου, αντίγραφο της εικόνας που φυλάσσεται στο άγιον Όρος. Σπάνιας ομορφιάς και υψηλής αισθητικής εικόνα, όπου τα ασημένια φωτοστέφανα της Παναγίας και του Ιησού είναι στολισμένα με κόκκινες πέτρες σα ρουμπίνια χαρίζοντας μια αυτοκρατορική αίγλη στα Θεία Πρόσωπα. Μετά μπήκα στο παρεκκλήσι του αγίου Ευθυμίου, δεξιά του Ιερού, που σσνήθως είναι άδειο και δεν το επισκέπτονται οι πιστοί γιατί ελάχιστοι γνωρίζουν την ύπαρξή του. Είναι μια γωνιά στην οποία πολλές φορές ακούμπησα και το οποίο θεωρείται πολύ πιθανόν από τους επιστήμονες πως είναι αγιογραφημένο από τον Μανουήλ Πανσέληνο.

Δεν θέλω να γράψω περισσότερα. Χωρίς να ξέρω καλά καλά τι ήθελα να γράψω σήμερα, επιστρέφοντας από την λειτουργία της μονής Βλατάδων, έγραψα αυτά τα λίγα λόγια γιατί αισθάνθηκα την ανάγκη μ' έναν τρόπο, έστω φτωχό και ανάξιο της γιορτής, να τιμήσω τον προσφιλή μου άγιο η παρουσία του οποίου στην πόλη ήταν και είναι ιδιαίτερα σισθητή, συμπαθής, ελεήμων, προστατευτική και καθοδηγηρική στο δύσκολο δρόμο που ο καθένας μας περπατάει.

Βοήθειά μας ο άγιος και χρόνια πολλά στου Δημήτρηδες και στις Δήμητρες!

Αύριο με το καλό φεύγω για Hong Kong  για την συναυλία του Εν Χορδαίς στο φφεστιβάλ των Δρόμων του Μεταξιού, και ελπίζω πως επιστρέφοντας κάτι θα έχω να γράψω γι' αυτό το ταξίδι.