"... Αν διέθετα λίγη από την εξουσία του Στάλιν, δεν θα τη σπαταλούσα στην προσπάθεια να φιμώσω τους ευρηματικούς συγγραφείς. Θα φίμωνα όσους γράφουν για τους ευρηματικούς συγγραφείς. Θα απαγόρευα κάθε δημόσια συζήτηση περί λογοτεχνίας, στις εφημερίδες, τα περιοδικά, τις φιλολογικές επιθεωρήσεις. Θα απαγόρευα της εισαγωγή της λογοτεχνίας σε κάθε δημοτικό, γυμνάσιο, κολλέγιο και πανεπιστήμιο της χώρας. Θα έθετα εκτός νόμου τις λέσχες ανάγνωσης και την διαδικτυακή συζήτηση των βιβλίων και θα αστυνόμευα τα βιβλιοπωλεία προκειμένου να εξασφάλιζα ότι κανένας υπάλληλος δε θα μιλήσει ποτέ σε πελάτη για κάποιο βιβλίο και ότι οι πελάτες δε θα τολμήσουν να μιλήσουν μεταξύ τους. Θα άφηνα τους αναγνώστες στην ησυχία τους με τα βιβλία τους, για να κάνουν ό,τι θέλουν μόνοι τους. Και θα το έκανα αυτό για όσους αιώνες απαιτούνταν ώστε να αποτοξινωθεί η κοινωνία από τις δηλητιριώδεις ανοησίες σας (ενν. των δημοσιογράφων)"
Αυτά τα λόγια βάζει ο Philip Roth στο στόμα μιας από τις ηρωίδες -της Έιμι Μπςλέτ- του βιβλίου του "Φεύγει το φάντασμα", εκδ. Πόλις, ως φινάλε μιας επιστολής που συνέταξε για να στείλει στις εφημερίδες.
Έχει πολλά δίκια αλλά είναι αναγκαίο κακό όσα ξορκίζει.
ReplyDeleteΆλλωστε και οι κρίνοντες κρίνονται.
Κατά τη γνώμη μου δεν είναι αναγκαίο κακό, εμείς κατασκευάζουμε την ανάγκη, εμείς και το κακό και δυστυχώς οι δημοσιογράφοι δεν κρίνονται... Αν έχει ένα δίκιο ο καλύτερος σχολιαστής των εκλογών ο Βασίλης Τσιβιλίκας που είπε πως οι πολιτικοί ανακάλυψαν το επάγγελμα χωρίς κόστος τότε αυτό ισχύει στην νιοστή με τους δημοσιογράφους...
ReplyDeleteΚρίνονται αλλά το κακό είναι πως αυτοί οι ίδιοι κάνουν καθημερινή πλύση εγκεφάλου στους "κριτικούς" τους με αποτέλεσμα να επηρεάζουν ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό τους.
ReplyDeleteΕυτυχώς υπάρχουν ακόμα φωνές σαν αυτή του Τσιβιλίκα που λένε τα πράγματα με το όνομά τους.
Καλό Σαββατοκύριακο