Labels

Wednesday, February 11, 2009

Το χωράφι της γραφής


Κάποτε νόμιζα πως το να γράφει κανείς είναι συνάρτηση της έκφρασής του.
Θέλεις να μιλήσεις, έχεις κάτι να πεις κι επειδή συμβαίνει να δυσκολεύεσαι στον προφορικό λόγο, κάθεσαι και το γράφεις.
Με τα χρόνια και τη δουλειά πάνω και μέσα στη γραφή, αντιλήφθηκα πως δεν είναι έτσι ακριβώς.
Αν ξέρεις τι έχεις να πεις και να εκφράσεις, το λες και δεν συντρέχει κανένας λόγος να μπεις στη διαδικασία να το γράψεις. Καθόλου δεν πρόκειται για ένα πρόβλημα που πιθανόν έχεις στον προφορικό λόγο. Το αντίθετο μάλιστα.
Γράφεις διότι δεν ξέρεις τι θέλεις να πεις.
Γράφεις διότι θέλεις να μοιραστείς και δεν γνωρίζεις τι είναι αυτό που θέλεις να μοιράσεις.
Γράφεις διότι δεν μπορείς να δεις, δεν μπορείς να ακούσεις, να ψηλαφίσεις.
Γράφεις γιατί διψάς για κάτι που σου είναι παντελώς άγνωστο. Γιατί νιώθεις λειψός. Αδύναμος. Φτωχός, ασθενής και πένης. Χωρίς έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Στήριγμα. Γλώσσα. Αφή.
Γιατί, εν τέλει, αισθάνεσαι βαθύτατα ανεπαρκής να ζήσεις τη ζωή που σου δόθηκε.
Την πλούσια και πάλλουσα ακατανόητη ζωή.
Κι αρχίζεις και γράφεις όπως ακριβώς σκαλίζεις ένα χωράφι που σου δόθηκε κληρονομιά από κάποιον συγγενή. Δεν έχεις σπόρους, δεν γνωρίζεις από σπορά, ούτε από φυτά. Τι θα πει ποτίζω, κλαδεύω, συλλέγω καρπούς. 
Ένα χωράφι σου δόθηκε και κάτι πρέπει να το κάνεις. Αρχίζεις να το σκαλίζεις και λες, ας βρέξει ο Θεός κι ας σπείρει σαν Σπορέας, ας κλαδέψει κι ας πάρει τους καρπούς να τους δώσει όπου αγαπά. Εσένα σου δόθηκε το χωράφι και δυο χέρια να το σκαλίσεις.
Γιατί γράφοντας ανακαλύπτεις τι κρύβει το χώμα.
Έκπληκτος μένεις μπροστά στο θαύμα που αναδύεται μπροστά σου κα για το οποίο τίποτε δεν γνώριζες. Ένα αόρατο χέρι οδηγεί το χέρι σου. Μια αόρατη καρδιά την καρδιά σου. Εσύ παραδίνεσαι ολότελα και το μόνο που κάνεις είναι αυτό. Παρέχεις τον εαυτό σου ολόκληρο στον κόπο. Γράφεις διαρκώς και όλα γεννιούνται ερήμην σου. 
Ίσως σε κάθε συγγραφέα να είναι διαφορετική αυτή η περιπέτεια. Διαβάζω συχνά σε συνεντεύξεις πως πολλοί γράφουν γιατί θέλουν να πουν μια ιστορία.
Για μένα όμως είναι αλλοιώς.
Ποτέ δεν θέλησα να πω καμία ιστορία. Ποτέ δεν αποφάσισα από πριν τι θα γράψω. Ούτε το θέμα διάλεξα ποτέ, ούτε τα λόγια. Απλώς γράφω όπως ακριβώς αναπνέω. Δε λες ποτέ, τώρα θα πάρω εισπνοή και τώρα θα εκπνεύσω. Το κάνεις χωρίς να το σκέφτεσαι και έτσι ζεις.
Το οξυγόνο μου είναι το χαρτί.
Και τώρα που τα γράφω αυτά δεν γνωρίζω γιατί τα γράφω. Έξω βρέχει μια ψιλή βροχή. Ακούω τον αέρα που βγάζει το μικρό αερόθερμο που έχω στα πόδια μου και τα αυτοκίνητα που περνούν απ' έξω.
Πριν από λίγο σ' ένα αγαπημένο μπλογκ είδα την φωτογραφία μιας κόκκινης ανεμώνης που η σκιά της έπεφτε πάνω σ' ένα λευκό χαρτί πίσω της. Σκέφτηκα πως ό,τι γράφουμε είναι η σκιά της αληθινής ζωής. Πως η αληθινή ζωή είναι πάντα ωραιότερη από την περιγραφή της. Είναι γεμάτη χρώματα που στο χαρτί γίνονται διαβαθμίσεις του μαύρου μιας σκιάς.
Και εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο το γεγονός ότι ασκούμε μια ασπρόμαυρη τέχνη για να καταφέρουμε μια μέρα να ασκήσουμε την πολύχρωμη τέχνη της ζωής.  Όταν φτάσουμε σ' αυτήν τότε κάθε άλλη τέχνη αχρείαστη θα αραχνιάσει σε μια γωνίτσα της ζωή μας.

20 comments:

  1. η τελευταία παράγραφος μου θύμισε κάτι που είχα διαβάσει, ότι σε μια ιδανική κοινωνία δεν θα υπήρχαν τέχνες

    για τις προηγούμενες δεν θα διαφωνήσω, ούτε θα συμφωνήσω, είναι κάτι πάρα πολύ προσωπικό, ειλικρινές, μοναδικό, με μια λέξη θαυμάσιο!

    "Ταξίδεψα κι εγώ στο νησί των ποιητών, ωθούμενος από μια εσώτερη αιμορραγία" η κάθε Ψυχή αποτυπώνει και αποτυπώνεται στο χαρτί με τρόπο μοναδικό, όπως είναι όλες οι Ψυχές!

    ReplyDelete
  2. ηλιογράφε, θυμάσαι που το είχες διαβάσει γιατί με ενδιαφέρει?

    ReplyDelete
  3. Γράφεις για να ζήσεις!!Οσο γι' αυτό που λέει ο ηλιογράφος..Σε μια ιδανική κοινωνία, αν εννοούμε με το ιδανική, μια κοινωνία πλήρη βιωμάτων,ναι ίσως η τέχνη να ήταν περιττή.Καλό σου βράδυ

    ReplyDelete
  4. Ηλιογράφε μου καλέ ωραία μας τα λες και καταλαβαίνεις. Έτσι κι αλλοιώς για όλα αυτά αποδείξεις δεν υπάρχουν. Κι εγώ μιλώ πάντα διαισθητικά.
    Δεν θυμάμαι πού το έγραφε ο Χειμώνας, αλλά το πιστεώ αυτό. πως η ποίηση είναι το χνάρι του Θεού στον κόσμο. Μόνο που εγώ συμπληρώνω λίγο τον φράση του και το λέω πως αυτό ισχύει για κάθ τέχνη.
    Είναι παρα πολύ ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς τα τελευταία έργα μεγάλων συγγραφέων. Όταν διαβάσεις το τελευταίο τους έργο, το μόνο που μπορείς να περιμένεις μετά είναι να πεθάνει, γιατί έφτασε εκεί που είχε να φτάσει. Ακούγεται ίσως παρακινδυνευμένο και όμως εγώ το παρατήρησα σε κάποιους κυρίως θεατρικούς συγγραφείς όταν μελετούσα θέατρο. Παραμένει μυστήριο, μα κάπου οδηγεί αναμφίβολα.
    Καλό βραδάκι φίλε μου!

    ReplyDelete
  5. Carpe diem, ναι, γράφω για να ζησω, αυτό ακριβώς είναι. Αλλά και το άλλο που λες πάλι έτσι είναι νομίζω. Όπως έλεγε και ο Σαββόπουλος μια φορά, 'άκουγες Χατζιδάκι και γινόσουν καλύτερος άνθρωπος'. Η τέχνη μας προχωράει, μειώνει την αιμοραγία μας, θεραπεύει τις πληγές μας. Πτωτικοί είμαστε και μας εξιψώνει. Δεν υπάρχει ιδανική κοινωνία, η τέχνη όμως έχει τις καταβοές της σ' αυτό που είναι ιδανικό και τέλειο και γι' αυτό μας σηκώνει ψηλά.
    Καλή νυχτιά σε όλους σας και αύριο πάω με το καλό να παραλάβω το νέο μου παιδάκι για το οποίο αγωνιώ ουκ ολίγο....

    ReplyDelete
  6. Δόξα τω Θεώ έχεις τη χαρά να βλέπεις τα χωράφια σου να πρασινίζουν και να παίρνουν κι αυτά χρώματα από τα λουλούδια και τους καρπούς που απολαμβάνουν και γεύονται όσοι τα επισκέπτονται. Οι άλλες Τέχνες έστω και με ασπρόμαυρα υλικά νομίζω πως προμηθεύουν πολλά από τα χρώματα στην Τέχνη της Ζωής.

    ReplyDelete
  7. Όμορφος κι εκφραστικός
    ο λόγος σου Βασιλική..
    Στο περιβόλι της ψυχής σου
    ευδιάζουν άνθη υφαντά
    και ποιήματα..

    Καλησπέρα..

    ReplyDelete
  8. Sot μου καλέ, έτσι ακριβώς είναι και χίλιες φορές Δόξα τω Θεώ!
    Εχθές παρέλαβα το βιβλιαράκι το μικρό και τρισχαριτωμένο! Δόξα τω Θεώ και πάλι!
    Είναι πολύ όμορφο, αλλά καταλαβαίνω τώρα και τι έπρεπε να προσέξω περισσότερο και τι να διορθώσω. Ήταν μια αρχή που ελπίζω πως θα έχει συνέχεια και κάθε φορά θα είναι ακόμα καλύτερα όλα. Μεγάλη εμπειρία κι αυτή και μεγάλη χαρά.
    Καλό Σαββατοκύριακο φίλε μου!

    ReplyDelete
  9. Καλημέρα Τάκη και καλώς ήρθες από το σπιτικό μου αφήνοντας τα δικά σου εύοσμα λουλούδια της ψυχής σου! Όλα τα καλά σου εύχομαι και ετοιμάζομαι τώρα να πάω στον Ιανό μας γιατί κάνω σήμερα βιβλιοπροτάσεις στο παιδικό τμήμα.

    ReplyDelete
  10. Εν αρχή ην ο Λόγος, Βασιλική μου. Και συ μάλλον προς την Αρχή βαδίζεις με τον λόγο σου

    ReplyDelete
  11. Μπάμπη μου, προς τα εκεί δεν βαδίζουμε όλοι;
    Σε πεθυμήσαμε, για κάνε κανένα ντου στο Μουσείο για καφέ αύριο!

    ReplyDelete
  12. Πεντάμορφο το νεογέννητο....
    να ζήσει....
    με το καλό και σ'άλλα...
    το παρέλαβα σήμερα...
    ..ολόψυχες ευχαριστίες...
    την καλησπέρα μου και την αγάπη μου...

    ReplyDelete
  13. υ.γ.
    εκτός απο πεντάμορφο,
    ειναι καί ανάλαφρο,
    και χαρουμενο,
    και ξεκούραστο...
    και πάλι ευγε για τίς εμπνεύσεις,
    και πολλά συγχαρητήρια...

    ReplyDelete
  14. Πολύ ωραία ανάρτηση Βασιλική μου...Όμορφες σκέψεις, αλλά μου έφεραν στο μυαλό κάποιο απολογητικό σημέιωμα...δεν πιστεύω να απολογέισαι για κάτι, ε;

    ReplyDelete
  15. Πολύ ωραία ανάρτηση Βασιλική μου...Όμορφες σκέψεις, αλλά μου έφεραν στο μυαλό κάποιο απολογητικό σημέιωμα...δεν πιστεύω να απολογέισαι για κάτι, ε;

    ReplyDelete
  16. "Σκέφτηκα πως ό,τι γράφουμε είναι η σκιά της αληθινής ζωής. Πως η αληθινή ζωή είναι πάντα ωραιότερη από την περιγραφή της. Είναι γεμάτη χρώματα που στο χαρτί γίνονται διαβαθμίσεις του μαύρου μιας σκιάς." Πολύ όμορφο αυτό. Αλλά, ξέρεις τι; Όσο λίγα κι αν ζήσαμε ίσως στο τέλος-τέλος γράφουμε για τη δικιά μας ιστορία. Αυτή που ζήσαμε, κι εκείνη την άλλη, που θα θέλουμε να ζήσουμε. Πολύπλοκο αυτό το θέμα. Πάντως θα συμφωνήσω: δεν επιλέγουμε τις ιστορίες μας. Αυτές μας επιλέγουν. Μέρα καλή

    ReplyDelete
  17. aera patera μου γλυκύτατε, τώρα είδα τα σχόλια, συγνώμη για την καθυστέρηση, δύσκολες ώρες ήρθαν...
    Εσυ ξερεις... "σημειώνεις" επάνω στα νεογέννητα κι αυτά μετά προκόβουν... μεγάλο ευχαριστώ για τις ευχές και την αγάπη που την ανταποδίδω ολόθερμα...

    ReplyDelete
  18. Το δεύτερο σχόλιό σου μου θύμισε την φράση της μικρής Αννούλας από την τρίτη τάξη, που ήρθε και μου είπε στο αφτί αφού τους το διάβασα: κυρία εμένα πιο πολύ μου άρεσε που είναι μικρό γιατί βαριέμαι πάρα πολύ τα μεγάλα!
    Κι ένα άλλο ωραιότατο σχόλιο από τον Γιωργάκη της ίδιας τάξης, αφού είχαν ενθουσιαστεί, τους είιπα, ε, τώρα, μήπως σας αρέσει τόσο πολύ γιατί το έκανα εγώ που με αγαπάτε; Απάντησε το μικρό μου αλβανάκι: Όχι, κυρία, δεν μας άρεσε πολύ επειδή το κάνατε εσείς, αλλά απλά, αν δεν το είχατε κάνει εσείς δεν θα ήταν τόσο ωραίό!
    Έμεινε η κυρία..

    ReplyDelete
  19. Artanis μου, νομίζω πως δεν απολογούμαι. Μάλλον υπήρχε μια ανάγκη μέσα μου να τοποθετήσω τα πράγματα για να είναι πιο ξεκάθαρα πρώτα σ' εμένα. Ο μόνος τρόπος για να καταλάβω τι κάνω είναι γράφοντας και όχι απλά σκεπτόμενη. Καλό σου βραδάκι!

    ReplyDelete
  20. Λάκη μου, όλα αυτά είναι απλώς απόπειρες συνειδητοποίησης ενός όπως λες πολύπλοκου θέματος. Μπορεί κι εγώ να πέφτω σε όλα έξω και να λέω άλλα αντί άλλων. Δεν πειράζει όμως. Δοκιμάζουμε τον εαυτό μας και μας δοκιμάζει και η γραφή και πάμε...
    Καλά να είσαι και σ' ευχαριστώ για τους προβληματισμούς.

    ReplyDelete

Σχόλια