Τα καλοτάξιδα πουλιά
χτίσαν το Μάρτη μια φωλιά
στο περιβόλι το παλιό
κι ειχαν τον άνεμο σκολειό.
Μα με τ' Απρίλη τη χαρά
καινούρια βγάλανε φτερά
κι είδανε πέρα απ' το βουνό
του μισεμού τον ουρανό.
Δε μου φτάνει αυτός ο κήπος
δε μου φτάνει τούτη η γη
της καρδιάς μου ο κάθε χτύπος
είναι κι άλλη μια πληγή
που γυρεύει να βρει ακόμα
το καινούριο της το χώμα.
Δεν φτάνει, ψυχή μου...
ReplyDeleteΕίδες; Σε βρήκα!
Σ;ο)
Δε φτάνει, δε φτάνει...
ReplyDeleteΚαλώς όρισες!
Υπέροχο.......Καλημέρα!!!!!
ReplyDeleteΕ, Γκάτσος είναι αυτός, δεν είναι παίξε γέλασε!
ReplyDeleteΚαλημέρα π.Λίβυε!
Η Σαλονίκη είναι παγωμένη κι αυτό της δίνει μια ξεχωριστή ομορφιά και καθαρότητα, που πολύ μ' αρέσει!