Αναστασία Κουμπάκη (1953-2009) -Η κυρία μου-

Κάποτε συναντούμε στη ζωή μας ανθρώπους που όταν φεύγουν δεν απορούμε γιατί έφυγαν, μιας και η απορία τού πώς βρίσκονταν ανάμεσά μας, είναι ισχυρότερη. Γιατί ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι αλλοιώτικοι. Αυτοί που έχουν τα χαρακτηριστικά που αποδίδουμε στους αγγέλους. Αυτοί από τους οποίους απουσιάζουν παντελώς πάθη σαν αυτά που δικαιολογούν την ύπαρξη όλων μας και τον αγώνα μας να τα υπερβούμε.

Ένας τέτοιος αλλοιώτικος άνθρωπος ήταν και η Αναστασία Κουμπάκη που έφυγε χθες στις 6.15 το απόγευμα από τη ζωή, μετά από το χτύπημα της οξείας λευχαιμείας, μέσα σε δύο μήνες, στα πενήντα πέντε της χρόνια.

Η οικογένειά της έφυγε το '50 από τις Σέρρες, πολιτικοί πρόσφυγες στην Βουλγαρία. Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε η Αναστασία, εκεί σπούδασε σε μουσικό γυμνάσιο και μετά στην μουσική ακαδημία και έκανε το μεταπυχιακό της ως μαέστρος. Το '80 ήρθε στην Ελλάδα και από τότε εργάστηκε ως δασκάλα τραγουδιού και μαέστρος σε χορωδίες πολλών ωδείων της Β.Ελλάδος, βγάζοντας εκατοντάδες μαθητών.

Την γνώρισα πριν από δύο χρόνια περίπου, όταν άρχισα να ψάχνω δασκάλα για τραγούδι. Εργαζόταν στο Σύγχρονο ωδείο. Δώσαμε πρώτα ένα ραντεβού σ' ένα καφέ για να της εξηγήσω τι ακριβως ήθελα να κάνω. Άργησε να έρθει και πάντα αργούσε στα ραντεβού της, όπως κατάλαβα στη συνέχεια, μιας και η ζωή με την κάθε της λεπτομέρεια, της αποσπούσαν όλη της την προσοχή συνέχεια, με αποτέλεσμα να μην έχει αίσθηση του χρόνου. Ήταν αδύνατον αυτό να σου προκαλέσει έστω και παράπονο, γιατί όταν έφτανε σου διηγούνταν γεμάτη πάθος όλους τους λόγους της αργοπορίας της που ήταν πάντα πάρα πολύ σοβαροί, αφού τόσο πολυ την έναιαζαν και τόσο την γέμιζαν όλα.

Όταν ξεκινήσαμε τα μαθήματα την ρώτησα πώς ακριβώς θα την πληρώνω. "Και ποιος σου είπε παιδάκι μου πως πρέπει να πληρώνεις;" μου απάντησε με απόλυτη φυσικότητα. Σχεδόν δυο χρόνια μαθήματα δεν πήρε ποτέ ούτε μία δραχμή από μένα. Και μέσα σ' αυτό το διάστημα υπήρχαν Σάββατα και Κυριακές με πρόβες πολύωρες όταν είχα μπροστά μου συναυλίες και μάλιστα συχνά με έπαιρνε μόνη της τηλέφωνο, γιατι ντρεπόμουνα πάρα πολύ εγώ να της το ζητώ, και μου ζητούσε η ίδια να κάνουμε μαθήματα. Εγώ συχνά μετά από πέντε ώρες πρόβα κόντευα να πέσω κάτω από την κούραση ενώ εκείνη δεν έδειξε ποτέ κουρασμένη. Αν δεν σταματούσα εγώ το μάθημα εκείνη δεν το έκανε ποτέ. Ξεχνούσε να φαει, να πιει νερό. Όταν δίδασκε, -και δίδασκε πολλές φορές 10 με 12 ώρες τη μέρα- τα ξεχνούσε όλα. Όλα όσα αφορούσαν τον εαυτό της. Την ενδιέφεραν μόνον οι μαθητές της.

Με το καιρό κατάλαβα πως από τους περισσότερους μαθητές της δεν έπαιρνε χρήματα. Με το καιρό κατάλαβα όμως επίσης, πως μου είχε και μια ξεχωριστή αδυναμία. Σήμερα στην κηδεία ήρθαν πολλοί να μου πουν πως με αγαπούσε πάρα πολύ.

Αν για κάτι ευγνωμονώ πάντα τον Θεό είναι ότι μου χάρισε σπουδαίους δασκάλους. Ονόματα μεγάλα, ανθρώπους ξεχωριστούς και πολλούς στον αριθμό, και στο Παιδαγωγικό και στο Θέατρο και στη Μουσική και στη ζωή. Από όλους αυτούς, δύο ξεχωρίζω μέχρι σήμερα γιατί ήταν στην κορυφή, όχι μόνο της διδασκαλίας, αλλά αυτής της αλλοιώτικης ανθρωπιάς που ταυτίζεται με την μεγάλη αγάπη και το 'άλλο' βλέμμα. Αυτό που διαβάζει τον κόσμο όχι από κάτω προς τα πάνω, αλλά αντίθετα. Μ' έναν τρόπο αγγελικό, ας πω.

Ο ένας από τους δύο ήταν η Αναστασία. Η κυρία μου. Πρώτη φορά είχα κι εγώ μια κυρία. Μια αληθινή κυρία. Κι έτσι την φώναζα. Κυρία μου, την έλεγα και της άρεσε πολύ. Μια κυρία πιο παιδί από τα παιδιά. Γεμάτη φως και χαρά. Γεμάτη υπομονή απέραντη. Τρόπους ατελείωτους στο να διεισδύει στον άλλον και να του βγάζει το πιο ευγενικό του μέταλλο στο φως.Μια φωτιά γεμάτη πάθος. Ένα φτερό κόκκινο στους δρόμους και στις αίθουσες των ωδείων. Άνθρωπος πένης, θεόφτωχος, που δεν τον ενδιέφεραν ποτέ τα χρήματα, έχοντας ασκηθεί πολυ στην πτωχεία κι έχοντας ανακαλύψει τον θησαυρό της. 

"Μαμά, πέφτουν τα μαλλιά μου" είπε στην μαμά της όταν τα Χριστούγεννα έκανε στο σπίτι της μπάνιο. Μέχρι τη μέση έφτανε το δάσος από τα πλούσια σπαστά κόκκινα μαλλιά της. Και πριν φύγει, έπιασε το χέρι της μανοήυλας αυτής και το φίλησε.

Όταν την είδα πριν λίγες μέρες στο νοσοκομείο φορούσε ένα ωραίο μαντήλι στο κεφάλι. Της είπα να αξιοποιήσει τώρα τα ωραία της μαντήλια, και χαμογέλασε. Με ρώτησε τι ετοιμάζω και της μίλησα για το καινούριο βιβλίο. Δεν της είπα πως της το αφιερώνω. Ήθελα να της κάνω έκπληξη. 

Έτρεξα όσο μπορούσα την έκδοσή του για να την προλάβω ζωντανή. Να της χαρίσω κι εγώ κάτι σαν αντίδωρο στα τόσα δώρα που μου είχε κάνει. Το βιβλίο βγήκε την Παρασκευή και λογάριαζα να πάω την Κυριακή να της το δώσω. Δεν τα κατάφερα γιατί η κούραση με κράτησε όλη μέρα ανήμπορη στο κρεβάτι.

Έφυγε η κυρία μου κι εγώ δεν πρόλαβα να της χαρίσω το δώρο της.

Σήμερα όμως αφού την έβαλαν στο μνήμα και μετά τα λουλούδια των δικών της ανθρώπων, παρακάλεσα τον νεκροθάφτη να το ακουμπήσει κι αυτό πάνω της. Άνοιξα το βιβλίο και σχεδίασα με το μαρκαδοράκι μου το σημείο οτου Σταυρού στην πρώτη του σελίδα. Έτσι το δώρο απέκτησε ένα άλλο νόημα που ταίριαζε περισσότερο στην ώρα. Κι εκείνος που μέχρι τότε απρόσεχτα και όπως να 'ναι πετούσε τα λουλούδια, έπιασε σχεδόν μ' ευλάβεια το παιδικό μου βιβλίο 'Και τι θα πει σ' αγαπάω;' και πολύ προεχτικά το ακούμπησε πάνω στο κεφαλάκι της. 

Έφυγα λίγο πιο ανακουφισμένη κι ένα αμυδρό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο λυπημένο μου πρόσωπο.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να αναπαύει την υπέροχη ψυχούλα της και η ευχούλα της να είναι πάντα μαζί μας, χαρίζοντάς μας αυτό το 'άλλο' βλέμμα.

Αντίο κυρία μου...